To co dzieje się obecnie w amerykańskich mediach przeraża tych, którzy potrafią dostrzec istotę rzeczy. Przesada? Teoria spiskowa? Oceńcie sami i wyciągnijcie własne wnioski z następującego przykładu.

Kiedy gubernator Illinois, Rod Blagojevich, został oskarżony o próbę sprzedaży zwolnionego przez Obamę miejsca w Senacie, pierwszym pytaniem jakie stanęło przed władzami policyjnymi było czy gubernator działał w porozumieniu z prezydentem elektem albo też czy ten ostatni zdawał sobie przynajmniej sprawę z tego co się dzieje. Nie było mowy o ukryciu tego pytania nie tylko dlatego, że wyszło ono bezpośrednio z biura amerykańskiego ministra sprawiedliwości, ale także dlatego, że kilka tygodni wcześniej jeden z głównych doradców w kampanii Obamy, David Axelrod, wspomniał w jednym z wywiadów o spotkaniu z udziałem Obamy i gubernatora Blagojevicha. Nader szybko pojawiło się uspokajające wyjaśnienie Obamy sporządzone, jak sam stwierdził, po szczegółowym zbadaniu sprawy i zostało błyskawicznie obwieszczone przez media jako ostateczne wyjaśnienie zagadki: nikt, ani Obama osobiście, ani żaden z członków jego zespołu nie miał jakichkolwiek kontaktów z Blagojevichem. Axelrod natychmiast potwierdził tę informację, przysięgając, że jego pierwotna deklaracja była w istocie najzwyklejszym przejęzyczeniem. W efekcie media ogłosiły solidarnie, z wielką ulgą dla wyznawców, że upadek Blagojevicha w żadnej mierze nie splamił nieskalanego honoru mesjasza.

Niezadowolona z tego jakże powierzchownego wyjaśnienia Judicial Watch, organizacja zajmująca się tropieniem przypadków korupcji, wezwała Blagojevicha na podstawie Ustawy o Wolności Informacji do ujawnienia wszystkich oficjalnych materiałów dotyczących kontaktów gubernatora z Barakiem Obamą bądź którymkolwiek z członków jego zespołu. Efekt żądania okazał się zdumiewający, mówiąc najdelikatniej: list napisany na papierze firmowym Prezydenckiego Zespołu Przejściowego (zespołu przejmującego władzę), podpisany osobiście przez Baraka Obamę, w którym dziękuje on Blagojevichowi za spotkanie w Filadelfii 2 grudnia, zaledwie na tydzień przed aresztowaniem gubernatora. Co gorsza, w spotkaniu wzięli udział nie tylko Obama i Blagojevich, ale także wiceprezydent elekt, Joe Biden. Dokument jest dostępny pod adresem

 http://www.judicialwatch.org/documents
/2009/BlagojevichFOIAresponse122408.pdf

Jest to jednoznaczny i oficjalny dowód na to, że Obama skłamał.

Czy wiecie ile dzienników zdecydowało się na opublikowanie tej rewelacji? Żaden. Ile stacji telewizyjnych? Żadna. Kompletna cisza, totalna ochrona umiłowanego wizerunku. Nie ważne ile dokumentów zostało opublikowanych, nie ważne ile faktów zostało ujawnionych czy udowodnionych, bez znaczenia w ilu przestępstwach i występkach mógł wziąć udział, nawet jedno słowo przeciwko Obamie nie padnie w wytwornych mediach. Przepaść pomiędzy medialnymi informacjami a rzeczywistością staje się niemierzalna, niezwyciężalna. Z miażdżącą jednomyślnością reporterzy, wydawcy i komentatorzy kłamią, ukrywają, zaciemniają, zmieniają temat i z szokującym cynizmem naigrawają się z tych wszystkich, którzy próbują uprawiać dziennikarstwo wedle starych zasad, dziennikarstwo oparte na faktach i dokumentach; tych, którzy swoich dni dopełnić mogą jedynie w internecie i w małych rozgłośniach radiowych. Żadne z dotychczas obserwowanych w zachodnich mediach zjawisk manipulacji faktami i fałszerstwa, nie mogą być porównywane z obecną absolutną i konsekwentną blokadą, która znajduje analogię jedynie w totalitarnej cenzurze krajów komunistycznych. Różnica polega jednak na tym, że o ile te ostatnie wynikają z rządowego nakazu, blokada, o której mowa, jest efektem dobrowolnego porozumienia – funkcjonującego systemowo i całkowicie jawnie – dokładnie tak jak to zostało przewidziane przez komunistycznego stratega, Antonio Gramsciego.

Bardziej niż sam wybór Obamy, fenomen ten sygnalizuje historyczną głęboką przemianę, której konsekwencje będą miały destrukcyjny wpływ w skali całego globu. Dziesięciolecia indoktrynacji na uniwersytetach, opartej na przesłance, że nie istnieje rzeczywistość, a jedynie „interpretacja faktów” (imposition of narrative) osiągnęło swój cel: w redakcjach do władzy doszło nowe pokolenie dziennikarzy, szczerze przekonanych, że ich obowiązkiem nie jest opisywanie świata, ale jego przekształcanie. Podobnie szanowna publiczność wydaje się porwana tą przemianą, nie zdając sobie dobrze sprawy skąd ona przychodzi i dokąd zmierza. Czy ta zasłona ciemności będzie przykrywać rzeczywistość przez tysiąc czy też tylko przez kilka lat, nie mam pojęcia.

Pewne natomiast, że zapadła ona nad krajem, który niegdyś uchodził słusznie za oazę wolnej prasy.

Diário do Comércio (São Paulo, Brazil), January 15th, 2009

Olavo de Carvalho, ur. 1947, jest brazylijskim pisarzem i filozofem, który wykładał filozofię polityczną na Katolickim Uniwersytecie w Paranie, Brazylia, w latach 2001-2005. Obecnie przebywa w Stanach Zjednoczonych pracując jako korespondent brazylijskich gazet. Jest autorem wielu książek o tematyce filozoficznej i politycznej.

2 Comments To "Zasłona ciemności"

#1 Comment By Elzbieta On 4 lutego 09 @ 5:14

#2 Comment By michał On 4 lutego 09 @ 8:50