Nie potrafię niestety równie dobrze sformułować tego co myślę ale w pełni podzielam wyrażone powyżej zdanie.
Wg mnie jest to jedyna droga do przyjęcia w naszym kręgu cywilizacyjnym jeśli się chce zachować uczciwie. W żadnym wypadku nie jest to jednak dla mnie romantyczne „plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi” lecz konkretna potrzeba działania w konkretnych warunkach tak jak pisał Pan w swoim poprzednim artykule pt. „Rubikon rzeczywistości” a Pan Michał Bąkowski w artykule pt. „Podziemie czy Katakumby”.
Nie traktuję dosłownie terminu „Katakumby” choć nie jestem w stanie wywołać z pamięci żadnego innego, bardziej stosownego na tę chwilę.

Panie Dariuszu,

Czy przywołana przez Pana „tęsknota za życiem na prawie stuprocentowego ‘człowieka prywatnego’” nie może być osiągnięta jedynie przez pustelnika? A przecież człowiek jest zwierzęciem stadnym. Decydując się na założenie rodziny godzimy się z ograniczeniem swojej prywatności. Tworząc wspólnotę składająca się z kilku rodzin dążymy do zapewnienia sobie bezpieczeństwa. Godzimy się na kogoś, kto będzie nas chronił. Potrzebny jest jakiś zbrojny. Ten zbrojny nie wytwarza niczego czym może się pożywić, więc ogół go najmujący musi łożyć na jego utrzymanie. Co prawda chcemy mieć zapewniony spokój i bezpieczeństwo, ale jeżeli chodzi o regularne łożenie na utrzymanie zbrojnego nie jesteśmy już tacy bardzo wyrywni. Mam dwie możliwości albo rozbudowujemy struktury naszej społeczności (powstaje państwo) i jesteśmy przymuszani (ograniczenie naszej wolności) do regularnego łożenia na zbrojnego albo nieopłacany zbrojny odchodzi za to przychodzą bardziej zdyscyplinowani sąsiedzi ze swoim zbrojnym i łupią nas i nasz dobytek. (Czy właśnie nie w taki sposób Rzeczpospolita Obojga Narodów utraciła niepodległość?)

Cały ten wywód skonstruowałem po to żeby wykazać, że „Państwo” to nie samo zło a problem zniewolenia człowieka nie tkwi w tym, że funkcjonuje taki twór jakim jest to czy inne państwo. Tworzenie coraz bardziej rozbudowanych struktur społecznych leży w naturze człowieka. Problem, według mnie, tkwi w tym, że demobolszewckie czy demokratyczne państwo stało się bytem całkowicie bezosobowym i anonimowym, zwolnionym z wszelkiej odpowiedzialności i poza jakąkolwiek kontrolą za to skutecznie i coraz bardziej „zaczęło przejmować funkcje, które wcześniej pozostawały daleko poza obszarem jego zainteresowania, ingerować w dziedziny, które wcześniej objęte były zwyczajowym tabu prywatności”.

Panie Andrzeju,

Pewnie ma Pan rację, że termin „katakumby” nie jest w stu procentach precyzyjny w odniesieniu do sytuacji, w jakiej żyjemy, niemniej jest nośnikiem wyjątkowo trafnych konotacji, choć owe konotacje tkwią podobno w naszej kulturze głównie za sprawą powieści Sienkiewicza. Potrzebujemy przemiany duchowej (albo przynajmniej przemiany mentalnej), w jakimś sensie porównywalnej z tą, jaka stała się udziałem Rzymian pierwszych wieków chrześcijaństwa.
Wszyscy pewnie trochę powątpiewamy, czy jest to możliwe na wielką skalę, ale – zgodzi się Pan ze mną – nawet bardzo mała skala jest w naszym przypadku nie do pogardzenia.

Panie Gniewoju,

Staje Pan bardzo słusznie w obronie państwa, tyle że obalanie tej idei nie leżało w moich intencjach. Jest dla mnie całkiem oczywiste, że normalnie funkcjonujące społeczeństwo potrzebuje struktur o charakterze państwowym, w jakieś tam formie ustrojowej. Takie dziedziny jak sądownictwo, bezpieczeństwo obywateli, reprezentacji kraju na zewnątrz, obronność, zagadnienia monetarne wymagają oczywiście pewnej formy organizacji.
Nie wydaje mi się jednak, aby tworzenie coraz bardziej rozbudowanych struktur społecznych leżało w naturze człowieka, a przynajmniej jest to dla mnie kwestia mocno dyskusyjna, podobnie zresztą jak bardzo wiele spraw szczegółowych związanych z budowaniem struktur państwowych.
Można się na przykład zastanawiać czy (albo w jakim stopniu) dopuścić ingerencję państwa w takich dziedzinach jak: oświata, służba zdrowia, kultura, sport i szereg innych. Ale są to na ogół sprawy szczegółowe, które nie mają – przynajmniej dla mnie – charakteru fundamentalnego.
Inna zupełnie kwestia to ingerowanie przez demobolszewickie państwo w sferę ściśle prywatną szarego obywatela. W tym przypadku nie może być mowy o żadnym kompromisie.

Panie Gniewoju,

Jestem przekonany że dla Pana tak samo jak dla mnie „rzeczpospolita” oznacza właśnie rzecz wspólna. Dodam, że bliska mi jest w tym względzie polska tradycja republikańska XVIw. w początkowej fazie swojego rozkwitu.
Zapewne zgodzi się Pan ze mną że taka wspólnota musi być oparta na solidnych podstawach.
Jeśli chcemy ją odtworzyć teraz na podstawach jakie aktualnie istnieją to zadajmy sobie pytanie: jakie są te podstawy?
Odpowiedź jest taka, że są praktycznie żadne, że są w swojej naturze sowieckie, że są narzucone. Twór państwo-podobny który zaistniał w 1944 roku jako faza zniewolenia (przez fizyczne do duchowego i mentalnego) i który następnie tylko i wyłącznie ewoluował, jest właśnie na nich oparty. Niech Pan nie da się oszukać jego aktualną maską tylko się mu dokładnie przypatrzy (i nie chodzi tu przecież o „suwerenność w UE”).
Dlatego uważam, że ciągle nie mamy Polski jako wolnego kraju.
Nigdy tych podstaw nie zburzono a przeciwnie, Polacy w swojej większości przyjęli wspomniany twór jako swój. Czy uważa Pan że powinni to zrobić?
Te podstawy to przecież aktualnie, zapowiedziany 25 lat temu przez sowietów, „wspólny europejski dom” (teraz już światowy). To dla mnie jasne.
Powie ktoś że „nie żyjemy w próżni”. No jasne, ale czy w związku z tym, że jest to świat już niemal w pełni zbolszewizowany, a przynajmniej na równi pochyłej w tym kierunku (w dolnych partiach) nie należałoby próbować z niej zeskoczyć i ostrzegać innych, także przed tym że sanie na których siedzą istnieją tylko w ich umysłach?
Dopiero radykalne odrzucenie tych fałszywych podstaw a nie próba „otynkowania” ich oraz przy tym próba stworzenia nowych opartych na pełnej prawdzie da jakieś pozytywne rezultaty także dla zaistnienia Polski jako naszej autentycznie wspólnej rzeczy.

Panie Dariuszu,

Czy zgodzimy się twierdząc, że z Państwem jest podobnie jak z chociażby ze słodyczami, potrzebny jest umiar? Przesada tak z jednym jak i z drugim doprowadza do torsji. W obydwu przypadkach cechą indywidualną każdego człowieka jest próg tolerancji po przekroczeniu, którego powstają odruchy wymiotne. I problemem nie jest to, że niemożliwym jest ustalenie uniwersalnego, wspólnego dla wszystkich progu tolerancji. Problemem jest to, że pojawiają się szarlatani, którzy twierdzą, że wiedzą jakie są właściwe proporcje dla relacji państwo – jednostka. Co jeszcze gorsze zaczynają uszczęśliwiać wszystkich dookoła na siłę zaprowadzając raj na ziemi.

Panie Andrzeju,

Po kolei:

Pisze Pan: „Jestem przekonany że dla Pana tak samo jak dla mnie „rzeczpospolita” oznacza właśnie rzecz wspólna.”

Tak, jak najbardziej tyle, że nie przywiązuję wagi czy będzie ta Wspólna Rzecz w granicach od morza do morza, czy też będzie od Odry do Bugu. Dla mnie może być tak mała jak wyspa Wolin (to bodajże myśl pani Sonii Belle, popełniającej od czasu do czasu wpisy na witrynie WydPod), ważne żeby była suwerenna i żeby była wspólna rzeczą wolnych ludzi.

Pisze Pan: „Zapewne zgodzi się Pan ze mną że taka wspólnota musi być oparta na solidnych podstawach.”
Tak, zgadzam się bez zastrzeżeń.

Dalej: „Jeśli chcemy ją odtworzyć teraz na podstawach jakie aktualnie istnieją to zadajmy sobie pytanie: jakie są te podstawy?
Odpowiedź jest taka, że są praktycznie żadne, że są w swojej naturze sowieckie, że są narzucone. Twór państwo-podobny który zaistniał w 1944 roku jako faza zniewolenia (przez fizyczne do duchowego i mentalnego) i który następnie tylko i wyłącznie ewoluował, jest właśnie na nich oparty. Niech Pan nie da się oszukać jego aktualną maską tylko się mu dokładnie przypatrzy (i nie chodzi tu przecież o „suwerenność w UE”).
Dlatego uważam, że ciągle nie mamy Polski jako wolnego kraju.
Nigdy tych podstaw nie zburzono a przeciwnie, Polacy w swojej większości przyjęli wspomniany twór jako swój. Czy uważa Pan że powinni to zrobić?”

Przyznam, że się gubię. Nie wiem czy według Pana istnieją podstawy dla odrodzenia niepodległej Rzeczpospolitej czy też ich nie ma.
Według mnie solidność podstaw na których miałaby odrodzić się (czy też zostać odbudowana) Rzeczpospolita jest odwrotnością stopnia zoswietyzowania i rozbudzenia żądań socjalnych ludzi, którzy mieliby utworzyć tę Wspólną Rzecz. Żeby być dobrze zrozumiałym: czym bardziej ludzie uznają otaczającą ich rzeczywistość za zdrową i normalną, czym bardziej oczekują, że opiekuńcze państwo będzie rozwiązywało ich bytowe problemy tym słabsze są podstawy dla budowy Rzeczypospolitej.

Pisze Pan: „Dopiero radykalne odrzucenie tych fałszywych podstaw a nie próba „otynkowania” ich oraz przy tym próba stworzenia nowych opartych na pełnej prawdzie da jakieś pozytywne rezultaty także dla zaistnienia Polski jako naszej autentycznie wspólnej rzeczy.”

W tym miejscu przypomina mi się pewna myśl Józef Mackiewicz, który wyraźnie ustalał kolejność przywracania normalności. Najpierw skuteczna i wygrana walka z komunizmem a dopiero potem regulowanie sprawa państwowych.

Panie Gniewoju,

Odnośnie tych „podstaw” to uważam że ich w tej chwili nie ma, choć widocznie mało precyzyjnie lub też niejasno to wyraziłem. Należy je dopiero stworzyć i aby to zrobić trzeba zacząć od poznania i powiedzenia sobie bezkompromisowo prawdy. Trzeba właśnie odrzucić to zsowietyzowanie o którym Pan pisze (moim zdaniem rozbudzone żądania bytowe ludzi zawsze będą obecne w naszym kręgu kulturowym) a potem można dopiero zajmować się „odrodzeniem Niepodległej Rzeczypospolitej”.

Zgadzam się w pełni z wymienioną przez Pana myślą Józefa Mackiewicza które są mi tym bardziej bliskie jako osobie szkolonej w tzw. naukach ścisłych. Nie da się napisać działającego programu komputerowego zanim się nie opracuje poprawnie jego założeń a potem nie zastosuje właściwego algorytmu.

Co do pojęcia granic tej Rzeczypospolitej to dla mnie także nie mają większego znaczenia bowiem tak naprawdę będą one takie na jakie nas będzie stać. Nie jest to w żadnej mierze podstawowa rzecz o jaką mi chodzi. Na temat państwa jako Wspólnej Rzeczy napisałem aby wykazać że stanowi to kwestię drugorzędną, jako że jesteśmy w sytuacji, w której nie mamy szans na zbudowanie takiego jakiego bym oczekiwał.

Kwestią dla mnie podstawową nie jest więc aktualnie „jakie państwo Polskie” (jakkolwiek o moim wzorcu wspomniałem) lecz jak się można wyzwolić z komunizmu który nas zniewala od lat i jest coraz bardziej zabójczy i wszechogarniający.

postscriptum:
naturalnie mam na myśli program działający bez błędów i zgodnie z oczekiwaniami.

Panie Gniewoju,

Zaprowadzający raj na ziemi „szarlatani” to oczywiście bardzo istotne źródło naszych problemów. Znacznie gorsze jest jednak to, że ich „nauki” znajdują łatwo masowego odbiorcę. Niestety nie wszyscy ludzie na świecie cierpią na zamiłowaniem do wolności i swobody. Bardzo wielu woli tę swoją wolność przekazać w pewne ręce wyspecjalizowanych opiekunów i nadzorców, wychodząc z założenia, że owi zarządcy dóbr (doczesnych, ale i duchowych) wiedzą lepiej jak dysponować majątkiem, czasem, jak organizować egzystencję, wychowywać dzieci etc.

Toniemy w absurdach doczesności nie wyłącznie dlatego, że rządzą nami bolszewicy i niełatwo ich obalić, także dlatego, że ich bolszewickie rządy natrafiają w dużej mierze na społeczny aplauz. Ludzie po prostu chcą by nimi rządzono, by podejmowano za nich decyzję. Nie wyobrażają sobie nawet innego świata.

To jest chyba najpoważniejszy problem, a mamy na jego temat ledwie nikłe wyobrażenie. Nie wiemy nawet o jakie liczby chodzi. Czy jest ich 90, 75, 50 czy ledwie 30% populacji? Co decyduje o takim, a nie innym trybie myślenia i postępowania? Czy zjawisko się pogłębia czy ustępuje? Czy możemy na nie w jakiś sposób realnie wpływać?

Nic nie wiemy. A od odpowiedzi na te (i wiele innych pytań) może zależeć bardzo wiele.

Szanowny Panie Andrzeju,

dwie kwestie wydają się potrzebować doprecyzowania.

Pierwsza to ta, że nie widzę problemu w „rozbudzonych żądaniach bytowych”.
Wierzę, że aktywizują one ludzką przedsiębiorczość. Ta z kolei przynosi postęp techniczny (do istnienia postępu społecznego nikt mnie raczej nie przekona) dzięki czemu życie nasze jest coraz łatwiejsze i wygodniejsze (co nie znaczy, że szczęśliwsze).
Problemem jest oczekiwanie, żeby żądania bytowe były zaspokajane przez bezosobowe „Państwo”. Można oczywiście wskazać przykłady państw, którym udaje się fundować obywatelom rozbudowaną sferę zabezpieczeń socjalnych, tyle że nikt chyba nie zna faktycznych kosztów takiej „hojności”. Pewne koszty społeczne wskazuje Marian Zdziechowski w przytoczonym przez Pana Dariusza cytacie („ludzie niewieścieją i głupieją, odwykając od samodzielności”).

Druga kwestia to opracowywanie i realizacja planów.
Jeżeli mają one dotyczyć społeczeństw to wolę żeby nasze losy były elementem realizowania się tylko i wyłącznie boskiego planu i żeby żaden ze śmiertelników nie ważył się go zmieniać (przynajmniej nie poprzez rewolucje). Myślę, że Mackiewiczowi chodziło raczej o wskazanie kolejności i porządku rzeczy, które muszą dokonać się dla oczyszczenia Świata z komunizmu a nie o tworzenie planu uwolnienia ludzkości od komunistycznego łajna. Według tego porządku nie wolno przedkładać interesów narodowych nad walkę z komunizmem. A do tej walki nie trzeba, żadnego planu (to już jest moje). Wystarczy „bronić zdrowego rozsądku, bronić fundamentalnej przyzwoitości” a poza tym robić to co lubię robić najbardziej, czyli nic nie robić. Niech Pan sobie wyobrazi wieczór wyborczy, w trakcie którego zafrasowani komentatorzy donoszą o zerowej frekwencji wyborczej.

Panie Dariuszu,

Co do czynników decydujących o takim a nie innym trybie myślenia i postępowania mam pewną teorię. Otóż jednym z celów mistyfikacji lat 89-91 było upowszechnienie „prywatnej inicjatywy” po to żeby skanalizować ludzką aktywność. Pozwolono podnieść poziom i jakość życia, ale zrobiono to w taki sposób aby cała (słownie: CAŁA) energia ludzka kierowana była na sferę materialną.
Swego czasu wymieniliśmy poglądy na temat zwrotu własności zagrabionej przez bolszewików. Czemu w żadnym z „krajów”, które w cudowny sposób wybiły się na „niepodległość” nie dokonano zwrotu zagrabionych majątków? Według mnie dlatego, żeby nie powstała warstwa, która ma zabezpieczone podstawowe potrzeby, która nie jest absorbowana codzienną troską o to co jutro włożyć do gara, skąd wziąć na spłatę kolejnej raty kredytu zaciągniętego na zakup samochodu czy nawet mieszkania. Taka warstwa miałaby wolny czas i mogłaby zacząć myśleć. Co gorsza, mając nadmiar wolnych środków, mogłaby próbować założyć niezależną gazetę, radio czy telewizję. Oczywiście prosty system koncesji sprawę by rozwiązał, ale po co kusić licho (przepraszam, licho akurat w przypadku sowieciarzy nie jest zbyt fortunnym sformułowaniem, ale co tam!).
Jak Pan sądzi, broni się chociaż trochę powyższa teoria?

Panie Gniewoju,

O tyle się ta teoria broni, że z dużym przekonaniem można ją uznać za praktykę. Sfera materialna, czysto bytowa, ma ogromny wpływ na ludzką aktywność, przynajmniej w czasach spokoju. Rzeczywiście, jeżeli których z szarych obywateli zapragnął osiągnąć sukces finansowy (nie istotne o jakiej skali sukcesu mówimy, czy o milionach, czy o przetrwaniu do pierwszego), musiał się wybranej przez siebie sferze zarobkowej poświęcić niemal bez reszty.

Zawsze mnie zdumiewała skala zafundowanej nam przez nadzorców bytowej „transformacji”: z jednej strony ogromne, powstające w mgnieniu oka, fortuny uwłaszczeniowe, z drugiej potworny niedostatek (w najlepszym razie) każdego normalnego domu. A przy tym, całość przeprowadzono w nieprawdopodobnie bezczelny i pewny siebie sposób.

Utarło się przekonanie, że komunistyczni zarządcy peerelu to ekonomiczne półgłówki, nie potrafiący zliczyć do trzech. Pora chyba zrewidować to myślenie. To przecież oni przeprowadzili ową „transformację” gospodarczą, przeprowadzili ją na niewyobrażalnie wielką skalę, w oparciu o model, który nie tylko nigdy wcześniej nie został sprawdzony, ale który nawet nigdy nie ujrzał światła dziennego. A przy tym nie było w ich poczynaniach najmniejszych oznak wahania, niezdecydowania.

Panie Dariuszu oraz Panie Gniewoju,

Proszę mi wybaczyć że się wtrącam w dyskusję pomiędzy Panami.

Myślę że „transformacja” gospodarcza nie była zbyt trudnym zadaniem dla komunistów. Mieli przecież swoje rozbudowane „ośrodki badawcze” (tzw. jawne, tajne i dwupłciowe) a poza tym dostatecznie liczną grupę „swoich” po stronie zachodniej (jw.). Zatem dość dobrze przeanalizowali istotę zachodniego modelu gospodarczego (także doskonale rozpoznając jego słabe strony) a przy tym byli pewni co do tego, że na czele dążeń ludów ujarzmionych jest bynajmniej nie wolność od komunizmu ale podniesienie poziomu konsumpcji na podobny do zachodniego poziom, nawet za dużą cenę. Wystarczyło zatem tylko kontrolować ten proces. Doskonale też wiedzieli, że uzyskają wszelką pomoc z zewnątrz w zamian za odpowiednie koncesje. Nie była to żadna skomplikowana rozgrywka, po prostu wykorzystując swoją wiedzę zrealizowali scenariusz „transformacji” w kierunku jakiego wszyscy oczekiwali.
„Transformacja” była zasadniczym krokiem ku oczekiwanej, z praktycznie wszystkich stron, konwergencji. Kwestią było tylko to kto do kogo w jakiej dziedzinie i w jakim zakresie ma się zbliżyć.

Szanowni Panowie,

I ja się wtrącę, bo mam wrażenie, iż zdołaliście Panowie skomplikować coś, co naprawdę jest w miarę jasne (przynajmniej dla mnie).

Transformacja gospodarcza z przełomu lat 80. i 90. była wprawdzie wprowadzona na niewyobrażalnie wielką skalę, ale wcale nie była pozbawiona modelu. Modelem rzecz jasna nie był wcale nep, a w każdym razie nie tym najbliższym. Modelem był nieodzowny dla istnienia każdego komunistcznego tworu: czarny rynek. Oni po prostu uwolnili czarny rynek – to wszystko. Skala przedsięwzięcia pozostaje nadal zdumiewająca.

Czarny rynek utrzymuje przy życiu bolszewickie twory w stanie ortodoksji. Nie jest wcale „niechętnie tolerowany”, jak się zazwyczaj twierdzi, ale aktywnie podtrzymywany przy życiu, bo bez niego nie byłoby nic. A przecież skądś musiało się znaleźć zaopatrzenie dla suto zakrapianych przyjęć w Kuncewie albo w Natolinie. Kiedy mięsa nie sprzedawano już nawet w partyjnych sklepach za żółtymi zasłonami, to jednak nadal się to mięso jadło. To czarny rynek smarował koła komunistycznej anty-gospodarki.

Słusznie twierdzi Pan Gniewoj, że „jednym z celów mistyfikacji lat 89-91 było upowszechnienie „prywatnej inicjatywy” po to żeby skanalizować ludzką aktywność”. Tak jest. Aktywność, która przejawiała się dotąd w postaci pędzenia bimbru albo podziemnego wydawania książek (na czym dobrze można było zarobić, dziękuję bardzo), albo instalowania anten satelitarnych, albo sprowadzania starych Mercedesów z Reichu (jak to się wówczas mówiło), mogła wówczas wypłynąć legalnie na powierzchnię. Nic dziwnego, że sowieciarze wprowadzali ten model bez wahania, właśnie dlatego że był doskonale sprawdzony i nie mógł im w najmniejszym stopniu zaszkodzić. Co więcej, sami mogli się jeszcze na tym dobrze urządzić. A już najlepsze, że można było otrąbić także „upadek komunizmu” – niechże mi ktoś pokaże jakąś złą stronę tego planu! Nic dziwnego, że się nie wahali, ale pryncypialnie i skromnie, po leninowsku, parli do swojego celu.

Nie sądzę także, żeby konwergencja wchodziła tu w grę. Stawka na konwergencję była dla zachodnich głuchoniemych ślepców, gdy gra pt. „upadek komunizmu” miała wszystkim zamknąć gęby na zawsze.

Nie oszukujmy się. Ich gra zakończyła się sukcesem.

Gratuluję Panom dyskusji, jestem tu nowy ,ale z racji wykonywanego zawodu w którym spotykam mnóstwo ludzi i rozmawiam na wiele tematów ( poza pracowniczych..) wiem że teoretyzowanie nawet na najwyższym poziomie nie przekłada się na tzw. życie codzienne. Dlaczego? Ano po pierwsze- w każdym społeczeństwie ludzi po prostu dobrych jest niewielu ,najwięcej jest złych. Wykształconych zawsze jest mniej niż idiotów. Tych którym się chce o wiele mniej niż leniwców. Wiadomo że leniami, idiotami, paskudami rządzi się najłatwiej, można im obiecać gruchy na wierzbie i takie tam – uwierzą!Słowa piosenki jakże trafne – najważniejsze to -„najeść się,wyspać, wypić i zapalić” to główna myśl w naszym społeczeństwie ( bez obrazy nie tylko w naszym). Chcąc przeprowadzić jakiekolwiek reformy trzeba by powiedzieć wszystkim prawdę – o jak to by zabolało! Potrzeba by męża stanu któremu zależałoby na dobru Polski. Znacie takiego?
Dla siebie widzę rolę malutką ( jestem tylko przeciętnym obywatelem mojego kraju) – siać ziarno wiedzy , reklamować Mistrza Mackiewicza zawsze i wszędzie , nawet a zwłaszcza wbrew dyskutantom- co gdzieś tam coś słyszeli,jakiś mackiewicz…,a tak no cat itd itp. Cierpliwie wyjaśniam kto to był o czym pisał i jak! Naprowadzam jak kupić jego pozycje ,ceny podaję… To niewiele wiem , ale każde im więcej „ziaren rozrzucę” mam nadzieję że niektóre padną na dobrą glebę i dojdą kiedyś do głosu ludzie lepsi i mądrzejsi przejmą władzę,dla dobra większości…( broń Boże wszystkich!)

Szanowny Panie Sławku,

Słusznie mówi Pan, że ta mityczna większość jest nieciekawa, ale tu nie chodzi wcale o przeciwstawienie wykształconej mniejszości idiotom, bo problem w tym, że zbyt często mamy do czynienia z wykształconymi idiotami. Tylko, widzi Pan, oni tak naprawdę nie mają żadnego znaczenia. Ta mityczna opinia publiczna, czyli opinia ludzi, którzy są pozbawieni opinii, więc trzeba im koniecznie podsunąć cudzą opinię, a najlepiej moją własną, żeby móc potem ogłosić z triumfem, że „wszyscy myślą tak jak ja!” – to jest sztuczka lewicy. Pchać nogą tę magmę. ALE…

W moim głębokim przekonaniu, społeczeństwo i rozmaite jego przejawy – jak choćby naród – nie istnieją realnie, a są wyłącznie hipostazami, które ułatwiają nam dyskurs. Realnie istnieją tylko jednostki i to z nich składa się właśnie ta nieciekawa magma. Każda z tych jednostek, choć czasami trudno w to uwierzyć, jest osobą, została stworzona na obraz i podobieństwo i obdarzona została duszą, a zatem wyłuskanie każdej z tych osób z osobna, jest zajęciem godnym.