Można być przekonanym, że ludzkość wcześniej czy później znajdzie skuteczne antidotum na AIDS. Stanie się tak dlatego, że ciągle trwają badania i poszukiwania w tym kierunku. Dlaczego dziś możemy zaryzykować twierdzenie, że ludzkość nie zwalczy bolszewii? Dlatego, że większość z nas nie widzi takiej potrzeby (co ciekawe, w przypadku bolszewickiej zarazy nie musimy nawet opracowywać kuracji, podał ją nam sam lenin mówiąc o przydrożnych drzewach).

Jednak czy rzeczywiście bolszewia skazana jest już na wieczne trwanie i nieprzerwane pasmo sukcesów? Czy nie ma jakichś, lepiej czy gorzej skrywanych, słabych punktów? Słabych punktów konstrukcji, które przy zaistnieniu korzystnych dla świata okoliczności doprowadzą do przebudzenia niewolników i wzniesienia wielkiego zbiorowego okrzyku: „Dałoj sowietskuju włast!”?

Autorzy ostatniej ankiety zaprosili do zastanowienia się nad aktualnym stanem bolszewii, ale może warto poszukać również jej słabych punktów. Elementów, które komuniści muszą skrywać, chronić w szczególny sposób, jeżeli chcą nadal nadawać ton, zachować inicjatywę w swoich rękach.

Mackiewicz, o czym pisał Dariusz Rohnka w „Optymizmie Józefa Mackiewicza”, wierzył w przywiązanie wolnego świata do imponderabiliów. Dziś śmiem twierdzić, że rozsmakowanie się bolszewików w imponderabiliach, tych przynależnych zwalczanemu przez nich porządkowi, powstrzymuje ich od postawienia kropki na „i”. Dotychczas nie przekonywała mnie teza pana Amalryka, ale być może rzeczywiście zauważyli, że wódka pita z musztardówki to nie to samo co wino pite z eleganckiego kieliszka, że wczasy w siermiężnie urządzonym Soczi nie mogą równać się wypoczynkowi w Saint-Tropez a jazda prymitywnym moskwiczem nigdy nie da choćby namiastki komfortu jaki dostarcza najprostszy model samochodu dla ludu? Przyjmując, że spowolnienie marszu po władzę spowodowała słabość wobec uroków burżuazyjnego świata nie można wierzyć, że rozsmakowanie się bolszewickiego pomiotu w kradzionym odwróci bieg historii. Warto więc poszukać innych słabych punktów wroga.

Zastanawia mnie, wydawałoby się nieprzystająca do wagi zgadania, dbałość komunistów o zachowanie znaków swojego panowania. Czemu mimo koncepcji przesłonięcia nowymi wieżowcami dominującego nad Warszawą pajaca kultury pozostaje on najwyższym budynkiem miasta? Dlaczego tak ważne jest znalezienie nowego miejsca dla zdemontowanego w związku z budową metra pomnika czterech śpiących,? Czemu inicjatywa zmiany nazwy warszawskiej ulicy 17 Stycznia spotyka się z protestem mieszkańców? Czemu „jasnej prostej trasie łazienkowskiej”, tej o której w „Misiu” Barei ma śpiewać młody junak, nadal patronuje Berling? Dlaczego jak tylko skończy się emisja ostatniego odcinka serialu o czterech pancernych psach zaczyna nadawać go od nowa kolejny kanał telewizyjny?
Przecież mało kto już pamięta, że pajac kultury jest symbolem ustanowienia bolszewickiej władzy w podbitej Polsce, że pomnik czterech śpiących upamiętnia wejście czerwonej armii do warszawskiej Pragi, że 17 stycznia 1945 roku to dzień wejścia krasnoarmiejców do lewobrzeżnej Warszawy po fiasku Powstania, że Berling to jeden z niewielu więźniów wyratowanych od śmierci w Katyniu, wyratowanych przez złamanie wojskowej przysięgi służenia Polsce i rozpoczęcie kolaboracji z komunistami. A jednak wszystkie te przykłady są prawdziwe i do tego są jak najbardziej aktualne (wyjątek stanowi pomnik Berlinga, o ile pamięć mnie nie myli dyskusja o jego usunięciu miała miejsce w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku).

Czyżby „wiedza historyczna”, którą wskazuje pan Orzeł, nie tylko była bolszewickim narzędziem manipulacji ale również ich słabym punktem, bez ochrony którego budowany przez nich świat może runąć jak domek z kart?
Co prawda, znikomy efekt wynikający z wielkiej popularności dorobku Mackiewicza w latach osiemdziesiątych (kwestia podnoszona wielokrotnie przez pana Michała) wskazuje, że ryzyko dla bolszewików a nadziej dla nas są niewielkie, ale kto wie?

Drogi Panie Gniewoju,

Nie wiem, czy wolny świat przywiązany jest do imponderabiliów. Mam raczej wrażenie, że nie jest. NIe jestem tez wcale przekonany, że Mackiewicz był takiego zdania, ale zostawmy to na kiedy indziej. Co mnie prawdziwie zadziwiło, to Pańskie twierdzenie, że „rozsmakowanie się bolszewików w imponderabiliach, tych przynależnych zwalczanemu przez nich porządkowi, powstrzymuje ich od postawienia kropki na „i”.”

Co też może Pan mieć na myśli? Pisze Pan potem o prostych wygodach, a także o pewnych luksusach, ale ani jacht zacumowany w zatoce Monte Carlo, ani Dom Perignon sączony z kryształowego kieliszka – nie należą do imponderabiliów. Są „zważalne”, a imponderabilia, są właśnie „niezważalne”. To jest to wszystko, co ma znaczenie i „wagę”, pomimo, że nie ma żadnej wagi ani praktycznego znaczenia.

Pisze Pan następnie, że przywiązanie do „dobrego życia” spowolniło postępy sowieckie. Czy naprawdę? „Na górze, na górze, na górze, tam się żyje jak najpełniej i najdłużej, tam się żyje jak za cara, to jest nałóg, zrozum to!” Luksusy bolszewickie istniały zawsze. Za Stalina także. Nikogo to nigdy nie spowalniało.

Na Pańskie retoryczne pytania na temat sowietyzacji, jest chyba tylko jedna odpowiedź: te pałace, pomniki, nazwy ulic i miast są koniecznym znakiem trwającej sowietyzacji. A gdyby – to wielkie „gdyby”! – komuś się nagle zachciało protestować, i nawet zdobyłby poparcie wśród zsowietyzowanych mas, to można wówczas… zburzyć pałace i pomniki, zmienić nazwy, a czemuż by nie? Takich kosmetycznych zmian przeprowadzali już tysiące. Epolety carskie na mundurach krasnoarmiejców? Proszę bardzo. Wojna ojczyźniana? A jakże. Orzeł w koronie? Czemu nie. iiirp? Na, macie i napchajcie się. A nam co do tego?

Po co je więc usuwać, skoro nikomu na razie nie przeszkadzają? Nikt się nie domaga, więc instrukcja jest: zostawić. Czy to ma wiele wspólnego z wiedzą historyczną? I tak, i nie. W moim przekonaniu nie istnieje „masowa wiedza historyczna”. Ja się nie zżymam, że większość młodych Polaków nie wie co to Katyń, bo większość nie ma na ogół znaczenia i nikt się jej o nic nie pyta.

Mają natomiast znaczenie poszczególni ludzie. Ma znaczenie, co myśli Pan. I dlatego, może czasami wyglądać, że się czepiam, gdy ja chcę tylko zrozumieć.

Więc jak to jest? Co Pańskim zdaniem powstrzymuje ich przed postawieniem kropki na ‚i’?

Zastanawia mnie, wydawałoby się nieprzystająca do wagi zgadania, dbałość komunistów o zachowanie znaków swojego panowania.

Panie Gniewoju,

Czy zna Pan system władzy, który nie dba o zachowanie znaków swojego panowania?
Pod tym względem bolszewicy nie są wyjątkiem. Sądzę, że w ich przypadku, rzecz polega na tym, że tworzą swój kult na użytek bolszewizacji a nie dla samych siebie aby się napawać swoim stanem posiadania.
Wiele osób które znam od lat a które kiedyś traktowały peerel jako system zniewolenia, obecnie po 25 latach, z wielkim sentymentem ogląda te „klossy” itp., nie widzi nic złego w „pajacu” itd. Próba dyskusji z nimi kończy się zwykle tak: to przecież nasza historia…
Czy celem bolszewizacji nie jest to, żeby się z bolszewizmem utożsamiano?

Moim zdaniem słabe punkty bolszewizmu istnieją i są oczywiste (np. przewidywalne metody, częsta głupota, chamstwo) ale nie ma (i na dobą sprawę nie było) tych, którzy chcieliby ten fakt wykorzystać mając ku temu możliwości. Jaki jest sposób na gangstera, który w dodatku na czarne mówi białe? Sprawa wydaje się prosta do załatwienia ale do tego potrzeba woli i konsekwencji. A tych rzeczy nie byo i nie ma. Skąd więc brać nadzieję? z mas

z mas?

Anegdotyczny materiał dowodowy przedstawiony przez p. Andrzeja wydaje mi się niezwykle trafny. Uznanie bolszewizmu za „swój” przejawia się właśnie najwyraźniej w drobiazgach codziennego życia, i to tych najmniej znaczących. Nieprzerwana popularność czterech pancernych, którzy nieśli sowiecką niewolę do Polski, czy „klosa”, który był enkawudzistą (o czym pisał tu kiedyś obszerniej Stary chrzan) jest tego dobrym przykładem.

Nawiasem mówiąc, dlatego właśnie nie nudzi mnie powtarzanie Nyquistom tego świata, że to nie żadna Rosja, ale sowiety, nie żadna Polska, ale prl.

W obliczu bolszewickiej zarazy pytanie „co robić?”, zadawane tu w Podziemiu może wydawać się wyzwaniem rzuconym huraganowi przez komara. Czy rozsądne jest roztrząsanie kwestii sposobu przeciwstawienia się siłom tak potężnym przez garstkę renegatów? Czy jest sens bić na alarm, podczas gdy przytłaczająca większość nie rozumie znaczenia i treści ostrzeżenia? Czy wzruszenie ramionami przez potencjalnego adresata alarmu nie powinno przywrócić poczucia rzeczywistości i właściwych proporcji sił? Czy wreszcie bolesne doświadczenia życiowe Józefa Mackiewicza, Anatolija Golicyna, Jamesa Angeltona, często wspominanych na tej witrynie, nie powinny uzmysłowić pytającemu, że walka z tak potężnym, przebiegłym i wpływowym przeciwnikiem, jak komunizm skazana jest na porażkę?

No cóż, na pierwszy rzut oka odpowiedzi na powyższe pytania nie są przesadnie optymistyczne. Gdyby jednak pytający mimo wszystko nie rezygnował i bezczelnie drążył temat, może warto pochylić się nad problemem i podsunąć śmiałkowi jakiś trop. Przecież już sama chęć aktywnej walki z komunizmem zasługuje na uwagę i wsparcie. Dlaczego niby postępująca zaraza miałaby zwyciężyć? Czyżby istniał jakiś determinizm dziejowy? Ejże, co jeden człowiek rozpętał, drugi może powstrzymać!

Wbrew pozorom powyższe zagadnienie poruszane jest dość często i to nie tylko w Podziemiu. Są środowiska, bądź (pewnie częściej) jednostki, które na własną rękę roztrząsają ten problem. Może warto zwrócić na nie uwagę, poznać ich punkt widzenia i, w przypadku zbieżności poglądów nawiązać łączność. Budowanie sieci powiązań zapewni swobodny przepływ informacji, a to z kolei pozwoli na opracowanie strategii działania. To chyba jest właściwy krok. Samotna walka sprawdza się tylko w filmach wojennych.

Oczywiście najlepiej by było, gdyby potencjalni sojusznicy w walce z tą współczesną dżumą stanowili jakieś silne, liczące się we wpływowych kręgach lobby. Żeby nie byli tylko zawodowymi outsiderami, ale raczej osobnikami mającymi dostęp (oczywiście pewnie bardzo ograniczany, ale jednak) do mediów, nie koniecznie głównego nurtu. Żeby był to ktoś, kto już podjął próbę przeciwstawienia się chorobie i wypracował jakieś metody jej zwalczania.

Czy na pewno nikt taki nie pojawił się już kiedyś na naszym horyzoncie? Nikogo takiego dotąd nie spotkaliśmy? Czyżby? Może warto zrobić małe resume..?

Drogi i Szanowny Panie Orle!

Komar rzucający wyzwanie huraganowi, to jest cudowny obraz. Ale co robi np. orzeł – żeby nie powiedzieć Orzeł – podczas huraganu? Zaszywa się w jakiejś dziurze, by go przetrwać. Komar zresztą chyba także. Instynkt im podpowiada, że huragan nie będzie trwał wiecznie: ot, wieje.

Dlatego to w naszym wypadku, a ściślej w wypadku tych, co manipulują wichurą, mamy do czynienia z nieustannym podkreślaniem „nieodwracalności przemian”: to nie jest chwilowa zmiana pogody, ale trwała przemiana. I co ma wówczas począć komar? Albo orzeł?

Trudno nie zgodzić się z Pańskimi słowami na temat determinizmu i szczerych chęci. Napisał Pan dla nas piękny artykuł na ten temat. Na temat potencjalnych antykomunistów. Wśród tych potencjalnych sojuszników należy oczywiście szukać tych, któych opozycja wobec tego, co się dzieje, może przemienić się w autentyczny antykomunizm.

Bardzo jestem ciekaw Pańskiego małego resumé.

Panie Michale,

‚Nieodwracalność przemian” to mit, który charakteryzuje się zadziwiającą długowiecznością. Cała sztuka w tym, żeby pokazać fałsz owego założenia. Mit, jak to mit, zatacza coraz szersze kręgi, a większość, jak to większość bezmyślnie go akceptuje.

Obawiam się, że huragan, o którym piszemy sam z siebie raczej nie ucichnie. Może ma to związek z legendarnymi zmianami klimatu, z którymi wciąż każą nam walczyć. Tak, czy inaczej w bezpośrednim starciu z huraganem ani chmara komarów, ani cały dywizjon orłów niewiele zdziała. Krótko mówiąc nie siłą, tylko sposobem.

Utrzymuję, że większość ludzi jest z natury zaprogramowana antykomunistycznie, tylko nie zdaje sobie z tego sprawy. Sęk w tym, jak uruchomić program antywirusowy. Byłoby to wspaniałe wyzwanie dla rzeszy socjologów, kulturoznawców, historyków, gdyby tylko ktoś odważył się głośno (na szerokim, międzynarodowym forum) zdiagnozować problem. Osobiście nie widzę powodu, dla którego ktoś taki nie miałby się w końcu objawić.

Co do mojego resume, to czynię pewne wysiłki i jak tylko język giętki sformułuje to, co pomyśli głowa, podzielę się spostrzeżeniami.

Drogi Panie Orle,

„Nieodwracalność” jest zaiste mitem i fałszem, ale jakże skutecznie działa. Nie jest wszakże żałożeniem, a raczej czymś w rodzaju aksjomatu. Oczywiście należy jego fałsz wykazywać jak najczęściej.

Założeniem natomiast jest twierdzenie, że ludzie są „z natury zaprogramowani antykomunistycznie”. Gdybyż tylko tak było! Mam niestety odwrotne wrażenie. Problem leży w tej rzeszy „socjologów, kulturoznawców, historyków”, ale nie w ich lewicowości, nie w ich ogólnym przekonaniu o rzekomej nieodwracalności przemian, ale raczej w samym ich istnieniu. Mam na myśli istnienie aż takich chmar pseudo-naukowców, którzy w większości nie mają w ogóle żadnego zdania na żaden temat, a dbając o swoje kariery na lewicowych uniwersytetach, pragną tylko powtarzać utarte opinie i broń Boże nikomu się nie narazić.

Kiedy nawet pojedynczy akademicy wypowiedzą się przeciw utartemu powszechnie poglądowi – a są tacy – to przyjmuje się ich jako uroczych ekscentryków i całkowicie ignoruje.

A wracając do Pańskiej wspaniałej metafory, jeśli huragan ma NIGDY nie ucichnąć, to może nie jest huraganem. Chyba pomyliliśmy się w ewaluacji problemu, a w takim razie jeden komar może też swoje zrobić.

Panie Michale,

Człowiek jest z natury antykomunistą, antylewicowcem, jest zaprogramowany anty „postępowo”, bo instynkt samozachowawczy chroni go przed samookaleczeniem. Nikt o zdrowych zmysłach nie wkłada dobrowolnie ręki między tryby, ani nie daje się zakuwać w kajdany. Bez ingerencji z zewnątrz (jako, powiedzmy biała, niezapisana karta) tacy ludzie stanowią według mnie większość. Dopiero manipulowani przez nieliczną ale wpływową mniejszość stają się stopniowo podatni na wszelkie inżynierie społeczne i dają się zaganiać do jakiegoś łagru.

Pisze Pan o chmarach pseudonaukowców, którzy nie mają swojego zadnia. Tak, bez wątpienia jest ich aż tylu. Albo i więcej… Ale ci nas teraz nie interesują, my szukamy tych myślących, co mają swoje zdanie i nie zatracili instynktu samozachowawczego. Jest ich z pewnością znacznie mniej, ale bez wątpienia stanowią pewien potencjał na interesującym na polu działania. Chodzi o to, żeby ci nieliczni akademicy, którzy odważą się wypowiedzieć swoje poglądy wbrew ogólnym modom i tendencjom nie pozostali osamotnieni, ani zamilczani.

Czego właściwie potrzeba, żeby odwrócić pochód bolszewizmu przez świat? Czy to, co aktualnie myślą masy ma jakiekolwiek znaczenie? Czy masy w ogóle się liczą? No, trochę chyba tak, inaczej nie inwestowano by takich środków w ich manipulowanie. Ale jednak to nie masy są siłą sprawczą, tę rolę przejęły wpływowe jednostki. Cóż zatem pozostaje? Marsz przez instytucje w odwrotnym kierunku?

A co do komara… Może ma Pan rację, może wystarczy jeden, tylko w odpowiednim miejscu…

Panie Orle,

Jeśli Pan pozwoli, chciałbym powrócić szerzej do Pańskiego pierwszego punktu. Przekonanie o nastawieniu „antylewym” z natury, wydaje mi się niesłuszne i wydaje mi się prowadzić do niczym nie uzasadnionego optymizmu. Ale, jak mówię, odłóżmy ten punkt na bok, bo chciałbym do niego wrócić osobno.

Chmary naukowców to jest dopiero problem! Po pierwsze, jest ich o wiele za dużo. W roku 2010 Ameryka wyprodukowała 65 tysięcy nowych doktoratów i liczba ta wzrasta co roku. Jedyny sposób na znalezienie posady w świecie akademickim, to przypodobanie się swoim profesorom. Profesura natomiast jest zdominowana przez eks- (cha, cha! „eks”!) marksistów. (Mówię tu rzecz jasna o naukach „humanistycznych”, choć nie znoszę tego określenia.) Poza Ameryką jest jeszcze gorzej, bo tam zdarzają się przynajmniej bogate uniwersytety, niezależne od żądań państwa, gdy gdzieindziej są finansowane przez rządy, które domagają się trzymania linii, choćby pośrednio, poprzez naciski politycznej poprawności.

Proszę mi powiedzieć, w imię czego ma młody doktorant wypowiadać swoje opinie? W jakim celu? I tak mu mało płacą, a na jego miejsce jest kilkunastu (pewnie więcej!) kandydatów równie dobrze wykształconych, a gotowych się podporządkować. Oczywiście zdarzają się wyjątki. Niezrównany Timothy Snyder jest takim wyjątkiem, ale doprawdy nie oczekiwałbym od niego, żeby świadomie włożył rękę w tryby przemysłowej maszyny do mielenia mięsa.

Czego potrzeba? Trzeba mówić prawdę. Co myślą masy nie ma znaczenia, bo masy i tak nie myślą. Gdyby jakimś cudem jutro powstała Wolna Polska, to miliony Polaków twierdziłyby, że nienawidzili tego prlu bis i całe życie walczyli o wyzwolenie. Masy sa manipulowane z dwóch powodów. Po pierwsze, żeby utrudnić kontrrewolucję (specjalnie unikam słowa „uniemożliwić”) przez stworzenie wrażenia, że masy są „po naszej stronie”. Po druge dla ugruntowania władzy. Właściwie, to jest jedno i to samo.

Panie Michale,

Dominacja lewicowego światopoglądu w ośrodkach uniwersyteckich jest faktem, trudno temu zaprzeczyć. Ale jak sam Pan zauważył są wyjątki, które dają pewną nadzieję. Jedną z ciekawszych postaci jest na przykład profesor Marek Jan Chodakiewicz z Institute of World Politics. Jego poglądy stoją w dużej sprzeczności z ogólną tendencją, a jednak nie boi się ich głosić na szerszym forum. Oczywiście jest nieobecny w mediach głównego nurtu, ale w świecie naukowym jego prace są zauważane.

Jeżeli Pan tak uważa, to może coś w tym jest. Mnie się wydawał raczej „run of the mill intellectual”, jakich amerykańskie uniwersytety produkują tysiące. Ale chętnie zmienię zdanie, tylko nie wiem, kiedy będę mógł go poczytać. Niech mi Pan coś poleci, proszę.

W jakim świecie naukowym jego prace są zauważane? W polskim?

Nie tylko w polskim. Chodakiewicz zdaje się szkoli oficerów wywiadu i wszelkich agencji bezpieczeństwa USA z dziedziny politologii i historii najnowszej. Z tego co sam wspominał jednym z jego studentów był Eric Prince, twórca Blackwater.

Trochę artykułów Chodakiewicza jest tu: ^[1]

Polecam zwłaszcza artykuł „Snowden: Hero or Traitor?”. Kiedyś wspominał Pan ten temat.

Ciekawe są też jego wykłady, czasem pojawia się tu, w kraju i bierze udział w jakichś nieoficjalnych (żeby nie powiedzieć podziemnych) spotkaniach. Kiedyś opowiadał o walkach frakcyjnych wewnątrz CIA pomiędzy konserwatystami i lewakami. Ma wiele znajomości w kręgach zbliżonych do Białego Domu, Pentagonu i Langley, rzecz jasna opowiada tylko o tym, o czym mu wolno ale to i tak wiedza ekskluzywna. Według mnie interesująca postać. Sporo jego wystąpień można znaleźć w internecie.

Bardzo dziękuję.

A wracając do Pańskiego postulatu, to czy ja dobrze Pana rozumiem, że oczekuje Pan od Chodakiewicza, związanego jawnie z CIA, że wystąpi przeciw powszechnie przyjętej wersji rzeczywistości, którą CIA właśnie najbardziej lansuje?

CIA nie jest niestety po naszej stronie, Panie Orle. Niech się Pan przyjrzy raz jeszcze historii Nosenko-Golicyn, a uświadomi Pan sobie, że CIA jest po tamtej stronie.

Mniejsza jednak o wywiady, bo to jest wszystko gabinet luster. Zostańmy przy gaju Akademosa. Załóżmy więc, że Chodakiewicz nie ma powiązań z CIA, a jest rzetelnym akademikiem. Wyobraźmy sobie, że występuje z wykładem na temat 1989 roku. Wykłada rzeczowo i rzetelnie powiązania między służbami specjalnymi – czyli kgb – i tzw. rewolucjami w każdym – dosłownie: każdym – kraju Europy Wschodniej. Po czym w świetle swojej analizy, kwestionuje autentyczność tzw. przemian ustrojowych i upadku komunizmu. Zapewniam Pana, że będzie kończył swój wykład wobec pustej sali, a ci nielicznie, którzy pozostaną do końca, będą chcieli rozmawiać o ufoludkach.

Tak niestety jest. Zostaliśmy skutecznie zepchnięci poza margines, do worka z najprawdziwszymi wariatami.

Panie Michale,

Nie chcę się wypowiadać tutaj w imieniu Chodakiewicza, mogę tylko spróbować zinterpretować to, co pamiętam z jego wykładów. A z niektórych jego wypowiedzi wynika, że CIA nie jest monolitem, czego z resztą dobitnym dowodem była sprawa Nosenko – Golicyn. Wewnątrz agencji ścierają się dwie frakcje wywodzące się chyba z dwóch różnych środowisk politycznych i raczej podział nie przebiega ściśle według linii Demokraci – Republikanie. Konserwatyści, którzy widzą, że upadek komunizmu to fikcja stanowią wciąż pewne lobby, zepchnięte co prawda do defensywy. Tyle zrozumiałem z jego wypowiedzi. Nie mam niestety dość wiedzy, żeby ten wątek rozwinąć.

Natomiast jeśli chodzi o wykłady na temat wydarzeń z 1989 roku, to niemal dokładnie streścił Pan sens słów Chodakiewicza. Facet to właśnie mówi wszem i wobec. Nie wiem, jakie reakcje wywołuje to w Stanach, mogę się jednak domyślać, że skoro wciąż zachował swoją katedrę na komercyjnej, bardzo drogiej uczelni, to chyba ktoś go słucha i zostaje na jego wykładach do końca.

Proszę wybaczyć moją ignorancję, ale czy zechciałby Pan wskazać dokładnie artykuły, w których tak Chodakiewicz mówi? Ludzi, którzy takie rzeczy publikowali można policzyć na palcach jednej ręki, więc jeżeli p. Chodakiewicz należy do tak wąskiej grupy, to z pewnością zasługuje na uwagę.

Tak na szybko, jedno z wystąpień Chodakiewicza i kilka interesujących nas wątków:

Drogi Panie Orle,

To jest zaledwie wykład zdrowego rozsądku. Takich rzeczywiście jest kilku i chwała Chodakiewiczowi, że zachowuje zdrowy rozsądek w tych strasznych czasach. Ale przyzna Pan, że opowiadanie o zboczeńcach to nie jest jeszcze to, o co nam chodzi. Jeżeli rację ma Chodakiewicz, że w prlu wszyscy są tacy „normalni” – jak rozumiem, w porównaniu do reszty świata – to po co ja tkwię w zgniłym Londynie? „Polska jest najzdrowszym krajem kontynentu”?? Jeśli tak, to co on robi w Ameryce? Wśród tej zgniłej masy pedałów i syjonistów? Czy nie lepiej wrócić do najzdrowszego kraju Europy?

Ja niestety nie uważam prlu za nic, ani za państwo, ani polskie. To jest trochę tak, jak by wyrzucać sąsiadowi, że żona mu się puszcza, gdy z mojego domu złodzieje wynieśli meble, puścili resztę z dymem, a dzieci zapędzili do prostytucji.

Zdrowy rozsądek na współczesnym uniwersytecie to już jest fenomen sam w sobie. Warto na to zwrócić uwagę. Ale pogląd Chodakiewicza na ewolucję komunizmu to jest według mnie coś więcej, niż tylko zdrowy rozsądek, to trafny i rzadki w kręgach uniwersyteckich wniosek z obserwacji procesu „przemian ustrojowych”. Szkoda, że nie rozwinął tej kwestii szerzej, może zajmuje się tym w jakiejś swojej publikacji. Poszukam.

Co do sytuacji w kraju, to zdaje się chodziło mu o to, że w porównaniu z zachodem, który całkiem zgłupiał od marksizmu kulturowego, tutaj tradycja katolicka trochę ten pochód spowalnia. Ale oczywiście nie wynika z tego, że jet normalnie. Nie widzę w tym gloryfikacji dzisiejszego peerelu.

Swoją drogą, dlaczego nie uważa Pan peerelu za państwo? Ma przecież wszystkie atrybuty państwa okupacyjnego.

Ależ oczywiście, że zdrowy rozsądek to w dzisiejszych czasach bardzo wiele, dlatego powiedziałem z miejsca: chwała mu za to. Chwała, że ma odwagę wypowiadać prawdy oczywiste.

Ma Pan rację, że zmięcie kartki było bardzo obrazowe, ale rzeczywiście pozostał jakby na powierzchni, bez wnikania w istotę tej „transformacji”. Gdybym nie był w tej kwestii po jego stronie, to powiedziałbym (ach, ten advocatus diaboli!), że jednak zmięta kartka, to nie jest to samo co kartka przed zmięciem, nawet jeśli ją potem wygładzić. W tym zatem sensie porównanie kuleje, bo bolszewizm jest dziś silniejszy i lepszy niż przed 1989 rokiem, nie jest pogiętą i naddartą namiastką.

Czy powiedziałby Pan, że w porównaniu z Zachodem, który zgłupiał, putinowskie sowiety są rajem, bo tam nie dają ślubu pedałom? Chyba nie. Więc skąd nagle to przekonanie, że „Polska jest najzdrowszym krajem kontynentu”? Kraje podsowieckie są zsowietyzowane, jest zatem zupełnie konsekwentne, że można w nich budować „ostoję tradycyjnych wartości”. Wśród zsowietyzowanych mas to i tak nie ma znaczenia. Natomiast na Zachodzie jest jeszcze co niszczyć. Chociaż już bardzo niewiele.

prl nie jest państwem, bo jest sowieckim tworem państwo-podobnym. Pewne atrybuty może sobie mieć, ale podstawowym celem państwa jest działanie na korzyść jego obywateli, co nie zachodzi w sowieckich tworach. c.b.d.d.

Zmięcie kartki przez prof. Chodakiewicza jest bardzo efektowne ale…moim zdaniem, na tym niestety kończy się jego rzetelna analiza istniejącego stanu rzeczy. Bo jeśli tak jest, to co z tego wynika? Jeśli komunizm i „postkomunizm” to z gruntu to samo, to dlaczego autor przyjmuje za aksjomat istnienie wolnej Polski? Ponadto, także to, że pozostałe kraje „postsowieckie” (np. Litwa, Ukraina) też są tak samo wolne? Cytuję z jego książki „Między Wisłą a Potomakiem” (Patria Media, 2012) – „Myśli na 11 listopada”, str. 202:
„Warto wspominać o odzyskaniu niepodległości, ale warto też pomyśleć, co wolność Polski pomaga utrzymać. (…) Na przykład, Polska może wygrać na rosyjskich zakusach na Ukrainie w tym sensie, że po zdominowaniu Kijowa przez Moskwę nastąpi fala oburzenia na Zachodzie, co może skończyć się amerykańskimi bazami dla Warszawy.”

Czy to nie jest aby klasyczne polrealistyczne myślenie życzeniowe?
Co ciekawsze, na zakończenie swojego artykułu autor pisze jeszcze tak:

„Polska leży w fatalnym miejscu, jest mała i słaba. No i Polacy mają wyjątkowo życzeniowe nastawienie do świata zewnętrznego. (…) Trzeba z tego cyklu wyjść. Opanować emocje. Kalkulować na zimno, realistycznie.”

Z jednej strony zdrowy rozsądek ale z drugiej go brakuje. Tego typu niekonsekwencji jest w poglądach autora mnóstwo. Co z tym zrobić? Jak mi się zdaje jest to mniej więcej ta sama ślepa uliczka w której znalazło się wielu dawnych działaczy antykomunistycznych, a która jest drogą zgubną. Bierze się ona z przyjęcia fałszywej tezy o odzyskaniu wolności przez Polskę. Im dalej się tą drogą idzie, tym więcej trzeba oszukiwać siebie i innych, tym więcej trzeba kluczyć, cofać się i coraz bardziej udawać, że jednak idzie się do przodu. Czy z faktu, że ktoś był kiedyś antykomunistą wynika, że może nim znowu być? Pierwszym warunkiem wydobycia się z tej matni i podjęcia postawy rzeczywiście antykomunistycznej w dniu dzisiejszym powinno być właśnie owo „wyjście z tego cyklu”, porzucenie fałszywych założeń, złudzeń i „wishful thinking”. Tylko tak wg mnie, można powiększyć antykomunistyczne szeregi i myśleć chociażby o jakimkolwiek skutecznym oporze.
Na dziś pozostaje tylko chować się „poza marginesem w worku z najprawdziwszymi wariatami”. Ale wariatami którzy chcą stawiać i stawiają opór oraz są wariatami tylko z nadania „demokratycznej większości”.

Niezależnie od wszystkiego, dziś życzę wszystkim radości Świąt Bożego Narodzenia!

Drogi Panie Andrzeju,

Nie znam Chodakiewicza. Czytałem tylko jakieś ułomki na (chyba) salonie24) i odniosłem wrażenie prlowskości. Ale ma Pan rację. Zostawmy to na inne okazje.

Dziś wieczorem może nawet ja zdołam przemówić ludzkim głosem.

Szczęść Boże!

No, więc tak. Znowu się nie udało przemówić ludzkim głosem. Ale wróćmy do rzeczy.

Panie Andrzeju,

Ten worek, do którego nas wrzucają, zawiera niestety najprawdziwszych wariatów. Takich, co dopatrują się wszędzie spisków masonerii i międzynarodowego żydostwa skumanych w celu ukrycia przed uczciwymi ludźmi, że ufoludki już dawno zawładnęły światem.

Cytaty z Chodakiewicza dość smutne w swym polrealizmie. Ale prawdę mówiąc, więcej jak dotąd mi się podoba u Chodakiewicza niż nie podoba. Oczywiście moje subiektywne gusty są bez znaczenia i nikogo nie obchodzą – zwłaszcza Chodakiewicza – ale zmierzam do tego, że obiektywnie może jest w tym jakaś myśl, którą należałoby rozłożyć na czynniki pierwsze i przyjrzeć się jej z uwagą.

Panie Orle i Panie Andrzeju,

Proponuję, żeby obaj Panowie napisali eseje o Chodakiewiczu. To byłaby bardzo interesująca konfrontacja.

Panowie,

Polrealizmu jak widać, nawet tak trzeźwo myślący człowiek, jak Chodakiewicz się nie wyzbył. W jego poglądach, mimo wszystko jest poza tą niekonsekwencją chyba jednak coś obiecującego, na co warto zwrócić uwagę. Nie wiem, czy moja wiedza jest wystarczająca do napisania dłuższego tekstu na temat profesora, obawiam się, że muszę jeszcze trochę lepiej zapoznać się z tematem. Ale propozycję Pana Michała będę miał na uwadze.

Polrealizm jest stałą skazą na polskim myśleniu. Wygląda to trochę tak, jak gdyby inteligentni i przenikliwi skądinąd ludzie tracili nagle rozum, kiedy mowa o Polsce. Ciekawe zjawisko, chociaż należy chyba do dziedziny parapsychologii parapolitycznej.

Drogi Panie Michale,

Proszę mi wybaczyć kilkudniową zwłokę z odpowiedzią na pańską propozycję. Byłem ostatnio dość mocno zajęty. Przemyślę sprawę tekstu. Ten temat również mi zdaje się bardzo interesujący.
Sądzę, że polrealizm bierze się z postawieniem, najwyżej wśród obowiązujących zasad moralnych, nakazu powszechnego przestrzegania „patriotycznej poprawności”. Taki model od lat stanowi podstawę myślenia o Polsce w ramach „myśli niepodległościowej” a z dążeniem do prawdy ma tyle wspólnego, że jest stawiany wyżej niż ono.

Drogi Panie Andrzeju,

Ale przyzna Pan chyba, że wiele w wypowiedziach Chodakiewicza jest interesującego. Mnie się zawsze wydaje, że to właśnie te pozornie drobne różnice w poglądach są najbardziej ciekawe. Dlatego np. Ścios wydawał się godny polemiki, bo tak na pozór bliski moim poglądom, a jak poskrobać, to tak bardzo odległy. Polemika z postawami ideowo bliskimi jest przede wszystkim owocna intelektualnie, niech Pan spojrzy na najciekawszego, moim zdaniem, polemistę na ninejszej witrynie, Adama Danka (w rubryce Debaty, pod klawiszem Oszołomy). Nie mogę się wprawdzie z nim zgodzić, ale jestem pełen podziwu dla jego poziomu intelektualnego.

A zatem bardzo Pana zachęcam do krytycznego zajęcia się Chodakiewiczem.

Panie Michale,

Dziękuję za polecenie mi testów Adama Danka i pańskich replik (w efekcie: wzajemnej dyskusji). Przeczytam je.

Myślę, że pierwszą rzeczą w dyskusji z osobami które mają poglądy pozornie zbliżone do nas jest ustalenie właściwego znaczenia słów takich jak „niepodległość”, „bolszewizm”, „antykomunizm” itd. itp. Dopiero takie uzgodnienie może otworzyć drzwi do dyskusji na tematy: jaka jest rzeczywistość i jak się do niej odnieść. Druga sprawa to wspomniane zamykanie oczu na rzeczywistość lub traktowanie jej życzeniowo (polrealizm). To jest jak Pan słusznie stwierdził „skaza na myśleniu” i tu jedyną odtrutką, jak mi się wydaje jest odłączenie się od pępowiny „doktryny” i presji środowiskowej – od obowiązującej „poprawności”.

Drogi Panie Andrzeju,

Jasne definiowanie słów na wstępie jest oczywiście dobrym pomysłem, ale w pewnych sytuacjach może być także ślepą uliczką, może zostawić nas w zaułku, gdzie będziemy kręcić się w kółko, dzieląc włos na czworo, gdy tzw. życie (albo jak Pan woli, rzeczywistość) biegnie sobie mimo.

Są takie sprawy i idee, które można dyskutować nie mając jasnej definicji. Należą do nich moim zdaniem zarówno bolszewizm jak i antykomunizm.

Ktoś powiedział kiedyś – zdaje mi się, że Maria Ossowska – że brak jasnej definicji moralności, nie mąci jej metodologicznego sumienia. Wydaje mi się to słusznym podejściem. Powinniśmy się silić na jasność adekwatną do przedmiotu.

Nasze dyskusje musza zachować związek z rzeczywistością, bo inaczej Podziemie przestanie mieć sens i równie dobrze możemy zająć się teoretycznymi problemami handlu intergalaktycznego.

Panie Michale,

Zgoda, że akademickie rozważania semantyczne mogą nas „zapętlić” w dyskusji więc rozsądnym wydaje się unikanie ich ponad potrzebę. Oczywiście można dyskutować o wszystkim. Ale jak dyskutować jeśli używa się odmiennego języka i co z tego wyniknie?

Pozwolę sobie przytoczyć pańskie własne słowa ( ^[2]):
W dzisiejszych czasach, kiedy taka masa wymownych autorów konfunduje czytelników swą radosną twórczością, w której zacierają znaczenia słów z zacięciem godnym lepszej sprawy, normatywne użycie języka powinno być nie tylko mile widziane, powinno być wręcz koniecznością.
Mnie chodzi o to samo.

Drogi Panie Andrzeju,

Nie sugerowałem wcale, że się nie zgadzamy w tej kwestii.

Cytat, który był Pan łaskaw przytoczyć, dotyczy trochę innego podejścia. Mówiliśmy dotąd o definicji np. bolszewizmu i, jak wszyscy wiemy, można się w tej kwestii zakałapućkać ze szczętem. Ja natomiast sugerowałem wówczas podejście normatywne, które rozwiązuje problemy na krótką metę. Jest to podejście, w którym mówi się tak: różnie ludzie rozumieją ten termin, ale ja będę go w poniższym tekście używał w takim a takim sensie.

Tego rodzaju podejście pozwala uniknąć nieporozumień, ale nie rozwiązuje kwestii definicji na dłuższą metę.