Mocno ciekawe rozważania (choć nie aż tak, jak to o Jugosławii z tą masą faktów i dalekosiężnymi wnioskami). A wniosek z tego jaki? Dla mnie osobiście ten, że może być znowu, po raz czwarty w ciągu 30+ lat, przeczytać w całości Magnum Opus Spenglera. To naprawdę trudna lektura, szczególnie w pełnej (nieskastrowanej przez liberałów w celu ułatwienia lektury najgroźniejszego w domenie intelektu wroga liberalizmu, paranoja!)

Trudne, ciężkie, język filozoficzny całkiem niedzisiejszy, choć to w znacznej mierze cybernetyka avant la lettre, jednak kość stawia podobne pytania jak Zdziechowski, i więcej, tylko o wiele inteligentniej, bardziej (w dobrym znaczeniu) “filozoficznie, a do tego formułuje odpowiedzi, które, mimo moich szczerych wysiłków ich falsyfikacji, o dziwo z roku na rok okazują się celniejszymi i nic praktycznie ich istotnie nie podważa.

Może by tak Panowie, zamiast zadowalać się (excusez le mot) papką Zdziechowskich, z ich jakże “prostym antykomunizmem” (że już na nim poprzestanęm proszę docenić), niezrażeni trudnością, niezrażeni hektolitrami pomyj i plwociny, którą leberalni mędrcy z dziwnych jakichś powodów oblewają wydaną ponad sto lat temu grubą księgę, której prawie nikt nie czyta, jednostki co najwyżej zrozumiały, łatwodostępnej tylko w okaleczonej wersji, przeczytają tę rzecz i będziemy mogli sobie podyskutować na serio – nie tylko o przygodnycg fakcikach, jak wojna w Jugosławii (w czym ja jestem kompletnym ignorantem), tylko o Historii, Komuniźmie, Żydch i (hipotetycznym) Zmierzchu Zachodu? (Plus o masie innych spraw, jeśli Panów kręci chiaroscuro, vikingowie, Marcjon czy artyleria.)

(Nie ma literówek, którymi Panom dotąd, za co przepraszam, zaświniałem schludny portal? No to w imię Boże – “Dodaj komentarz”.)

Są oczywiście literówki! Sorry!

Drogi Panie Triariusie,

Literówki zdarzają się każdemu i nam zdarzają się o wiele zbyt często na naszej witrynie. Ważne jest, by próbować ich unikać, by starać się o klarowność myśli i jasność wyrażenia.

Jak Pan zapewne nie pamięta, mówiliśmy kiedyś o Spenglerze (tak mi się wydaje) i wspomniałem, że czytałem go przed wielu laty, bez zachwytu i jakoś mnie do niego nie ciągnie. Zniechęcony jestem nie kubłem pomyj, ale moimi własnymi wrażeniami. Z pewnością nie mogę wdać się w sensowną wymianę zdań na jego temat. Może, może powinienem przeczytać go raz jeszcze, ale – mój Boże! – czasami życie wydaje mi się za krótkie na Spenglera. Przede mną lista lektur dłuższa niż moje ramię, więc doprawdy nie jestem przekonany, czy chcę czytać człowieka, krtóry zapożyczył od Burckhardta i Nietzschego, raczej niż ich obu. O ile pamiętam, a proszę o wybaczenie, jeżeli się mylę, to zniechęcał mnie u Spenglera jego determinizm.

Innymi słowy, zmierzch Zachodu? Proszę bardzo. Chiaroscuro i wikingowie, prawdziwy sens Renesansu i apollińskie aspekty historii? A jakże. Niech będzie. Ale musiałby mnie Pan przekonać, że należy w tym celu czytać ponownie Spenglera.

Inaczej niż Pan, Panie Triariusie (proszę wybaczyć), jestem otwarty na argumenty. Proszę mnie przekonać i wezmę się do lektury.