Communism has collapsed.
The Cold War is over.
Soviet union is disintegrating.
Marxism-leninism is dead.
Or at least everyone says so.
All these dramatic changes of such historic importance have apparently been sparked off by the famous “abortive coup in Moscow”. The hardline plotters seem to have sealed the fate of the Cold War and demolished the communist party rule. They’ve killed marxism-leninism doctrine and torn the soviet union apart in one short fit of brilliantly displayed inefficiency, stupidity, drunkenness, indecisiveness and so on and so forth.
“The Party’s over”, as British tabloids have used to put it for the last three years. Yes, three years. Well in advance of the coup, experts in these matters had pronounced their belief in the “collapse theory”. In fact, communism has been buried by the media before: in every decade, under every leader, again and again. Perhaps we should say that, like a collapsible toy, it was being dismantled and put together again. Collapsible communism?
The Cold War, strictly speaking, has been over for much longer. It ended over thirty years ago, when Malenkov, regarded at the time as Stalin’s successor, visited London. Since then we have encountered one thaw, one détente, and one glasnost’, divided by short periods of realisation, on the Western part, of the true meaning of these exercises and a reluctant coming to terms with another soviet deception. However, since Gorbachëv had announced merrily that together with Bush they “defeated the cold war”, suddenly, the soviet interpretation of modern history has become a norm.
That was the first pillar of new sovietology: rejoice, the war is over (even if only a cold war).
Communism, vaguely defined with reference to the theory and practice of command economy, collapsed even earlier, i.e. in late 1917. In the Eighties, however, some Western journalists, appalled by living conditions in the ussr, decided that “communism proved itself ineffective in the management of economy”. In fact, the quality of life used to change only from bad to worse under the soviet rule. Communists were never willing or able to deliver goods to their people. They undertook control over production and distribution of every single cabbage in the land not for the sake of the people but for the sake of controlling. And has communism every showed itself ineffective in exercising control? Thus, the civilian economy could and should be in a state of permanent collapse because “shortage” is a better instrument of control than “plenty”. The command economy served well in the past as an instrument of sovietisation. It serves even better now when the real economic chaos contributes to the “weak image” – the soviet union is so poor that it no longer poses any threat to anyone. At the same time, the collapsed economy can be instrumental in weakening the West – we will return to this later.
The soviets are as keen to promote the “weak image” nowadays, as they were eager to create the image of a superpower at the time when they were trailing behind the West in technological race. The gap in technology, however, was closed due to the efficiency and competitiveness of an alternative economy under communist control. This capable structure has not collapsed so far. It flourishes under the glasnost’ regime producing a wide range of arms with no match in Western arsenals. Some soviet officials have indicated recently that the military complex will have to continue its production simply because closing down so many factories could start social unrest. [1] This suggestion has been me with sympathetic understanding on the Western side.
Meanwhile, the quality of MiG-29 fighter-aircraft, for instance, was met with disbelief by Western experts. They were astonished even more than an unfortunate buyer of a Lada car is amazed with the quality of his vehicle. The Lada is a product of the collapsed economy and is designed to amaze, while nuclear submarines, ballistic missiles, tanks and helicopters are designed for more practical purposes. Still, interestingly, the Western public is incapable of recognising these purposes. Any possible appreciation of developments in the ussr has been subdued by constant astonishment. “How is it possible,” a member of the public could have grumbled over The Daily Telegraph of August 26, 1991, “that, despite continued food shortages, they were capable of producing an advanced technology aircraft, which ‘has become a yardstick against which the other fighters are judged’?” [2] Well, exactly. How is it possible? My astonishment matches that of American aircraft manufacturers. How is it possible to keep on talking about the collapse of communism?
It seems that, with a little help from their soviet friends, Western observers invented a new collapsible version of communism. Confronted with a state capable of bringing its own people to the point of near starvation while using its vast resources to create advanced military equipment, they are quick to emphasize the weakness of this state in any field – but the military. Central soviet authorities are said to be so weak that, although they can build ballistic missiles, they cannot feed their population or prevent the break up of the union.
The ussr is disintegrating, is it not? This is the third cornerstone of the collapse theory.
The Baltics have been released. Moldavia will soon be let free to join free Romania under president Iliescu (who had been Ceausescu’s right hand man). The Ukraine will most probably be involved in a prolonged tug of war for its independence. However, the circumstances of these extraordinary developments are worth scrutiny. The strategic importance of the Baltic states has diminished, at least from Moscow’s point of view, since Koenigsberg was renamed Kaliningrad. A similar argument could be put forward as far as the strategic relevance of once heavily fought over Bessarabia. The Ukraine, though, is certainly relevant; nevertheless, it remains to be seen what harm Mr Kravchuk chooses to inflict on Moscow’s long term interests. It seems likely that he will play “independent” on the lines of the late comrade Nicolae Ceausescu, with various “former” politburo members in the roles of “independent leaders”.
Hitherto, political gains from the ostensive disintegration exercise are enormous. It boosts Western support for the “embattled Gorbi” and provides him with an easy explanation for inaction, whenever he needs it. But what seems to be much more significant is the real disintegration of the Western alliance, with the fate of Israel being the most telling example. [3] Western European countries, despite the assurance to the contrary, seek reduction in their commitment to NATO, and in the United States the Pentagon is reported to plan to cut two army divisions, reduce the number of fighter wings from 36 to 20 and scrap three aircraft carrier groups. [4]
Why did the soviets wait for so long, then? Why did they not play the pretend disintegration card earlier? Why did they oppose the Baltics’ independence for so long, for instance? It is a psychological truth that one’s appreciation of success is proportional to the resistance one encountered in the process of achieving it. Secondly, such resistance gives credibility to the subsequent retreat as “committed under pressure”. We are in the domain of PR, where perception is everything.
A faithful believer in the collapse theory would, I suppose, insist that, whatever the intentions of the soviet authorities, their influence has dramatically decreased. The role of the Centre is going to be reduced to co-ordination; mere co-ordination of: foreign policy, economic restructuring and military command. Meanwhile, the Kremlin will look after soviet nuclear capacity (in conformity with the non-proliferation treaties, of course) and will supervise economic co-operation between the republics. No more. Presidents Kravchuk, Nazarbayev, Yeltsin & co. can all be trusted, at least as much as presidents Havel, Iliescu, Wałęsa, and they will be allowed to manage their respective republics’ internal affairs in their own way. In other words, we will see a new, more successful application of the “Sinatra’s doctrine” in place of the non-existent “Brezhnev’s doctrine”.
It is worth remembering that the West has always desired a peaceful disintegration of the ussr. The understandable interest in all developments leading ostensibly to this end, ought to have been counterbalanced by scrupulous examination of the validity of a “dream-come-true” situation. Otherwise, the overall picture was bound to be distorted by wishful thinking, even in the ideal world where there would be no communist deception. Unfortunately, no one is willing to examine the disturbing information which could destroy the optimistic image. Western analysts see what they wish to see whilst their soviet counterparts (without inverted quotes) provide them with details confirming their analyses. The apparent disintegration of the ussr is tailor made for Western eyes. It seems beneficial to the West and a disastrous loss to the soviets, because it was designed to seem so. Alas, when it seems “too good to be true” it very rarely is true.
Once invented, “collapsible communism” was vigorously marketed in the West. The “Cold War is over” slogan was designed for general public; “collapse of communism” for free marketeers”; “break up of the ussr” for military men; and for intellectuals, the celebrated funeral of marxism-leninism.
We are being told that, whatever the nature of the changes and regardless of whether they were initiated from above or not, something new and lively has emerged from the rubble of communism. Soviet people liberated themselves from the clutches of a stale doctrine. They speak their minds, they exercise their freedom. Life flows again in the soviet blood system because marxism-leninism is dead.
Whilst it is undoubtedly true that the ussr was for many years tightly and relentlessly embraced by the doctrine, it would be foolish to suggest that Lenin, Trotsky, Stalin or Khrushchëv were all doctrinaires. On the contrary, they were all extremely versatile and inventive. Their flexible and creative approach to the matters of tactics became their hallmark and they all managed to successfully adapt to circumstances. Their ideological background, contrary to popular perception, encouraged that attitude and in itself did not constitute a sacrosanct area. Lenin’s nep amounted to no less that an ideological U-turn; so was Stalin’s thesis of “socialism in one country”, so was Khrushchëv’s “de-stalinisation”. Despite the changes they implemented, they were all attached to one principle of marxism-leninism: their long term global strategic aim remained the same: world domination.
Even the state they created they regarded as merely an instrument in the pursuit of absolute power. All internal developments were viewed and evaluated in an external context, in relation to the current situation on the international chess-board. The total control they enjoyed over their peoples enabled them to shape the domestic affairs so as to maximise the strategic gains. It can be said that marxism-leninism is a doctrine of foreign affairs.
Mikhail Gorbachëv is a worthy successor to the Fathers and Doctors of communism. He is certainly a true leninist; he remains faithful to Lenin’s aims and still draws lessons from Lenin’s tactics. He devised glasnost’ and perestroika to launch a new offensive onto the West (known as “new political thinking”). His short term aim was the integration of the soviet union into the world economy. The long term objective remained unchanged. His policy of developing close economic and cultural ties with outside world is nothing new in the soviet strategy. Large scale investments in the ussr will not change much in the collapsed soviet economy but will certainly change the world economy beyond recognition. The very idea of merging two such heterogeneous entities would be equal to, say, integrating Atlantic Ocean into the continental Europe: first you bring your sea defences down… The consequences must be disastrous, and this is precisely why they are interesting for Gorbachëv. The ruins of the integrated world economy will provide a fertile ground for collapsible communism to re-emerge. Aided by its potent “alternative economy”, capable of delivering hi-tech goods regardless of the state of affairs around it, soviet leaders will find themselves in a desirable position to dictate. And that is the long term prospect.
Meanwhile, we will be treated to more changes of names, more salvation councils being set up, more statues being brought down. People’s energy gets harmlessly channelled by street name changes. Expectations are raised by new committees, preventing people from taking matters into their own hands. Social wrath is quietly defused by the unforgettable sight of statues being removed and humiliated. Even Stalin’s figure has recently been dumped face down in a Moscow park, although it was nowhere to be seen before. [5]
And yet, to suggest that someone dumps statues at night in parks to placate and accommodate public anger is to be accused of “conspiratorial flight of fancy”. The idea that authorities could set up bogus committees to conceal real issues and avoid real change is considered “barmy”.
Lenin always maintained that worldwide revolution was an aim justifying the use of any means. Tactical retreats or great deception plans, if they are to be successfully implemented, demand a high degree of secrecy and co-ordination. Eventual success depends largely – but not exclusively – on this secrecy. Is it in fact a conspiracy? Or rather a skilful political manipulation aimed at achieving strategic gains? It seems strange to me that a political commentator reflecting upon the way in which Mr Heseltine had tricked Mr Major into abandoning the community charge is a “political analyst”, while someone presenting soviet deception game must be a “peddler of conspiracy theories”. Never mind. Those who pointed out the use of deception in soviet startegy were forever being rebuffed and ridiculed by sovietologists (with soviet blessing), who preferred to analyse the esoteric language of soviet publications in endless pursuit of alleged factional divisions and power struggles. These days they occasionally get some stick from the press.
Jonathan Steele wrote in The Guardian:
Russians love conspiracy theories, and a surprising number of people here are convinced the putsch was all a fake. Whatever else 74 years of bolshevism have done, they have instilled a wide-spread belief that politics are not the shambles that they seem, but a complicated script in which one or two masterminds are able to manipulate millions. [6]
The key to this passage is provided by the ominous words “politics are not the shambles that they seem”. Certainly, politics is a game of conflicting interests, it is therefore, appropriate to call it “shambles”. The realm of politics is invariably dominated by intrigues, be it in a parliamentary democracy or in an absolute monarchy. One intrigue counterbalanced by another and then double-crossed by yet another – makes it all a shambles. But the same cannot reasonably be said by totalitarian states. Unlike the merely authoritarian ones, they tend to use the total control they exercise over their populations to pursue long term objectives. Thus, politics in Russia are not shambles at all.
The communist movement from its origins in the Communist Manifesto was always dedicated to deception. Marx and Engels sought to exploit “the shambles of politics” by siding with specific political parties for short term gains. They advised their followers to support every destabilising force, whilst never losing the sight of the revolutionary goal. Lenin put that theory into practice. Manoeuvring from war communism to nep, he relentlessly pursued the same objective. In the Thirties, his successor, despite his obvious weakness, created an image of a superpower to fend off potential aggressors and to give credit to his global aspirations. During the war, Stalin introduced a series of façade changes to persuade his Western allies that his regime was evolving towards normal national government. His success, though, has to be attributed to the will on the part of Western leaders to see those changes as genuine, rather than to the skill of his manoeuvres.
Churchill indirectly acknowledged that he had been deceived, in his famous Fulton speech where he coined the “Iron Curtain” phrase. Not a great many duped leaders ever manage to do quite that much but the unfortunate pattern that emerged from this speech was to henceforth recognise solely past communist deceptions. The ongoing provocation seems to be impenetrable whilst it is being perpetrated. Even though the elements of the wider plan are being constantly uncovered, the process of connecting the dots eludes Western observers for one reason only: to match them up would amount to giving credit to a conspiracy theory.
Debating the conspiratorial version of history is not my topic here. “Masonic plots” or “international Jewry’s manipulations” are not worth discussing. It would not be appropriate though, to discard a priori any attempt to point at secret deals as a motor behind certain developments. Is Machiavelli’s Prince a work of political fiction? Or is history a stage increasingly prone to manipulation? The modern world, with millions of people everywhere glued to television screens, invites such actions much more than the 16th century Italy did.
Nonetheless, those who look down with contempt on peddlers of conspiracy theories are ready to admit the shadowy nature of politics; this, in fact, is their principal argument against a “complicated script” of long term deception plan (as we saw articulated by Jonathan Steele). Conspiracy seems to them too simple (if not simple minded) an explanation. My belief is that they can maintain such a stance only because of their fundamental misapprehension of communism.
Soviet union and its derivatives (mainly in Eastern Europe but also on every other continent) constitute a class of their own. A conventional national state is committed to welfare of, at least, a small part of its citizens. The wellbeing of one’s own subjects was the usual motivation behind most invasions and peace treaties in history. Not so in the ussr. The popular analysis of soviet society pitches the privileged class (nomenklatura) against the deprived masses but it fails to grasp that most members of the privileged class would prefer to be deprived as long as it was somewhere else. Soviet invasions and peace treaties have only ideological justification. Soviet territorial expansion had nothing to do with conventional “imperialism” or “colonialism” (the quality of life in Prague or Warsaw remained higher than in Moscow throughout the allegedly colonial rule). But once all structures of the state are subservient to an ideological objective, one can embark on long term operations. Hence only in the soviet world is it possible to successfully conduct long term deceptions because a natural balance between action and counter-action, as motivated by various natural interests in free societies, does not exist there.
The infamous “abortive coup in Moscow” was the most recent example of this process. And an amazing coup it was.
______
The above text was written in 1991 for the Soviet Analyst. The late Christopher Story did not like my implied criticism of Winston Churchill and decided to publish only the second part, devoted to the Moscow coup.
______
- The Times, 8 October 1991: “…factories would make obsolete T72 tanks for 10 to 20 years, even if it meant driving them straight to the scrap yard.”
- This amazing report by John Lake, was printed under the headline “Nato’s best fighter is made in Russia”.
- Although much testifies to the contrary, it was decided once and for all that “Moscow had abandoned her Arab allies”. This bizarre misapprehension proved to be enough for Washington to truly forsake the only bastion of democracy in the Middle East and push Israel to the edge of the abyss. When the obsolete scud missiles proved such an effective weapon of terror in Iraq’s hands, Syrian regime immediately bought an improved version of scuds from North Korea. Secretary Baker, however, insists on Israel making ground in the so called “peace process”. For more details of soviet military help for Iraq during the Gulf War, see Christopher Story, “Winning the war without fighting”, Midstream, April 1991.
- The Guardian, 25 November 1991
- The Times, 10 September 1991
- The Guardian, 4 November 1991
Send to a friend
Drogi Panie Andrzeju,
Powyższy tekst, zwłaszcza w jego oryginalnej wersji (na naszej angielskiej stronie), jest owym post scriptum do naszej poprzedniej dyskusji, o którym wspomniałem wcześniej.
Opublikowaliśmy te teksty sprzed 25 lat, żeby pokazać, jak naprawdę niewiele się zmieniło. Zmieniły się chyba elementy zewnętrzne – np. zasadniczo słabsza Europa, Ameryka i NATO – ale niezmienione pozostały zarówno strategia sowiecka, jak i brak jakiejkolwiek odpowiedzi, a nawet rudymentarnego zrozumienia ze strony Zachodu.
Powtórzę jednak to samo pytanie. Jeżeli słusznym jest przypuszczenie, że sowieciarze kierują się podstawową zasadą, żeby projektować siłę, gdy są słabi, i na odwrót, to co oznacza projekcja mocy ze strony Putina? Czyżby porzucił tę podstawową zasadę? Czy gra jest w innym stadium?
A może po prostu nie ma żadnych zasad. Zasady są tylko dla bezsilnych obserwatorów, takich jak my, którzy próbują zorganizować myślowo ten chaos?
Niezależnie od taktycznych wolt, każdy z tych przywódców trzymał się podstawowych zasad marksizmu-leninizmu: długoterminowym strategicznym celem było dla nich zawsze panowanie nad światem.
Lenin uczył jednak, że wszechświatowa rewolucja jest celem, który usprawiedliwia wszelkie środki.
Wszystko poddane jest celowi, a wrażenie chaosu stwarza się – celowo.
Drogi Panie Michale,
Pozwoliłem sobie na powyższe cytaty z artykułu (niezmiennie aktualny) gdyż moim zdaniem odpowiadają one twierdząco na dwa ostatnie pytania które Pan zadaje w swoim komentarzu. Zasadą sowieciarzy jest brak stałych zasad. Liczy się tylko osiągnięcie celu. Kiedy trzeba udają siłę, kiedy trzeba udają słabość, kiedy trzeba udają siłę i słabość jednocześnie. Rzeczywistą słabość za którą nie stoi żadna siła i rzeczywistą siłę za którą nie stoi żadna słabość (obecnie). Byli pewni swego 25 lat temu (tak jak Stalin w latach 30-tych i podczas wojny) bowiem wiedzieli, że nikt tej ich rzeczywistej słabości skutecznie nie wykorzysta i wiedzą dziś (tak jak Stalin w 1943-45 i jego następcy), że nikt się ich sile nie chce skutecznie przeciwstawić. Dążą do celu każdym leninowskim sposobem. To jest ich strategiczna zasada.
Panie Andrzeju,
To brzmi bardzo przekonująco. Ale przyzna Pan, że wątpliwości pozostają.
Na przykład: 25 lat temu mówiłem z przekonaniem, że prlowskie wojsko, wywiad, sądownictwo pozostają zdecydowanie w komunistycznych rękach i są całkowicie zsowietyzowane. Ale czy można tak utrzymywać nadal?
Może przeformułuję to pytanie. Owszem, jestem przekonany, że są zsowietyzowane, ale nie inaczej niż zsowietyzowane są elity władzy powiedzmy w Wielkiej Brytanii. Mówimy więc o czym innym, niż całkowita dyspozycyjność tych elit w roku 1989. Czy taka dyspozycyjność jest możliwa do utrzymania przez ponad ćwierć wieku?
A może w ogóle nie jest potrzebna? Tylko że w takim razie, to nie jest wcale prl.
Panie Michale,
Zapewne widzi Pan to lepiej niż ja bo i peerelu Pan “zaznał” i brytyjskich bolszewików Pan dobrze poznał. Lecz mnie się zdaje, że zrównanie peerelowskich zsowietyzowanych elit władzy z wychowanymi w duchu wolności inteligentami brytyjskimi jest nieco na wyrost. To fakt, że Brytyjczycy staczają się szybko po równi pochyłej i są już niedaleko bolszewickiego dna lecz nie są chyba jeszcze trwale “wytrenowani”, tak aby taką przyszłość postrzegać jako bez-alternatywną gdy już jej dożyją. To że z wielką ochotą do takiej przyszłości dążą wynika bardziej z ich słabości, niewiedzy i głupoty lecz potrzebna im będzie jeszcze “reedukacja”, którą peerelczycy mają już za sobą i “we krwi”. To jest owa dyspozycyjność, tak sądzę.
Wydaje mi się, że peerelowska dyspozycyjność elit, polegająca na tym, że nie wyobrażają sobie dziś one żadnego innego ustroju niż okrągłostołowa kontynuacja peerelu to liceum, podczas gdy Brytyjczycy idą dopiero do szkoły. Proszę zauważyć też, że w peerelu nauka przez cały czas niezmiennie trwa. Dwójmyślenie i zakłamanie rzeczywistości jest stale na porządku dziennym przez całe ostatnie ćwierćwiecze i jestem przekonany o tym, że obecnie wpływa to na umysły Polaków ze znacznie większą skutecznością niż przez poprzednie 45 lat. Niewielu z naszych rodaków potrafi dziś opisać rzeczywistość wokół siebie, nie opierając się przy tym na narzuconych im myślowych kliszach. To jest jeszcze lepszy peerel (i przy tym “wspaniały” bo “daje pożyć”).
Panie Andrzeju,
Nie pamiętam, gdzie dokładnie Mackiewicz to mówi (i cytuję zaledwie z pamięci), że postępy sowietyzacji należy mierzyć na Zachodzie, z dala od czołgów, pałek i tortur. To “wychowanie w duchu wolności”, ci inteligentni młodzi ludzie, to jest prawdziwy problem. Ale przecież nie inaczej było w Rosji, gdzie wspaniała rosyjska inteligencja, bohaterzy Czechowa, Tołstoja i Dostojewskiego, inteligentni, wykształceni i wychowani w duchu wolności ludzie – to oni właśnie stworzyli bolszewizm.
Mój problem jest z prlem. Ale być może muszę się dokładniej zastanowić nad samym pytaniem, nad skrystalizowaniem pytania.
Panie Michale,
Być może nie rozumiem dobrze tej myśli Mackiewicza. Zgadzam się jeśli chodzi o rozprzestrzenianie się zarazy lecz nie w odniesieniu do stanu umysłów. Pisząc o Brytyjczykach w wolnym kraju i Polakach w peerelu miałem na myśli raczej stopień zaawansowania bolszewizmu w różnych częściach świata.
To fakt, że nikt inny tylko wolni w swoim wyborze, wykształceni inteligentni ludzie tę zarazę stworzyli i rozpowszechniają. Lecz tych, którzy jej ulegli i stworzyli jej instytucjonalne postaci, na przestrzeni ostatnich 100 lat jest z każdą dekadą więcej i więcej. Oni stanowią “siłę przewodnią” i jak mi się zdaje wyznaczają skalę.
Panie Andrzeju,
Ta myśl Mackiewicza wydaje mi się nie tylko ciekawa, ale interpretacyjnie płodna (czy można tak powiedzieć?). Tym razem jednak ograniczę się do prlu.
A zatem moje pytanie, Panie Andrzeju, brzmi: na czym polega prlowatość tego prlu? Czym różni się istotnie od innych krajów, dla przykładu, innych krajów europejskiej niuni?
Drogi Panie Michale,
Sądzę, że peerel określa dziś stworzona przez bolszewików fikcja i uznanie jej za stan naturalny. Określa go wszechobecna “bolkowatość” (“wałęsowatość”) i powszechne udawanie, że sufit jest biały podczas gdy tak nie jest. Nieumiejętność (niemożność?) buntu wobec rzeczywistości. Określa go “myśl niepodległościowa” która niepodległość sprowadza do udawanego zarządzania własnym podwórkiem.
Jakkolwiek nie znam żadnego z krajów niuni (ale poznałem kilku ich mieszkańców) sadzę, że istotna różnica polega na tym, że tam mamy do czynienia z naiwnością, głupotą, lenistwem umysłowym (ogólnie ze słabością) elit natomiast tu w peerelu, z akceptacją i stosowaniem kłamstwa na użytek codziennego życia, nie tylko przez tzw. elity (elit w istocie nie ma) ale i przez zwykłych ludzi. Czyli z szeroko rozpowszechnionym umysłowym niewolnictwem.
Panie Andrzeju,
Czuję się jak advocatus diaboli, ale opierając się głównie na tym, co słyszę od znajomych, mam wrażenie, że mniej więcej połowa ludności dzisiejszej Polski, w dowolnej sytuacji politycznej, zawsze uważa, że mieszka w prlu. Kiedy u władzy była poprzednia ekipa, o prlu rzęziła połowa, która chciała u władzy dzisiejszej ekipy. A teraz na odwrót. Po ostatnich wyborach usłyszałem (cytuję verbatim): “W tym kraju rządzą wariaci i ubole i poważnie boję się o swoje bezpieczeństwo”; albo “wreszcie Ci mogę przyznać rację, żyjemy w prl”. Najgorsze, że wszyscy gotowi są powoływać się nawet na Mackiewicza, kiedy im tak wygodnie. A jak ci pisowcy znaleźli się u steru, to o Mackiewiczu skrzętnie zapomnieli, bo on obnaża nonsens ich postawy.
Ale zdaje mi się, że zapominam o mojej wybranej roli adwokata.
Zmierzałem do tego, że mieszkańcy prlu wydają mi się gotowi do buntu w każdej chwili, a w rezultacie nie różnią się bardzo od mieszkańców Europy zachodniej, którzy też gotowi są buntować się o byle co. (Jakość tego buntu to jeszcze insza inszość.)
Powszechne przekonanie, że sufit jest czarny, występuje w Wielkiej Brytanii na każdym kroku. A czyż naiwność, głupota, lenistwo umysłowe, słabość, nie są tożsame z akceptacją i kłamstwem w codziennym życiu? Umysłowe niewolnictwo widzę na każdym kroku, ale wolność myślenia zawsze była rzadkością. Rzymianie i Grecy tak samo podatni byli na demagogię, jak nasi współcześni.
Mnie się wydaje, że różnica jest bardziej fundamentalna, ale nie potrafię wskazać jej palcem. Mam wrażenie, że prl i wszystkie demoludy są czymś zasadniczo innym. Kiedy o tym myślę, to koncentruję się głównie na tym, co się wydarzyło przed ćwierć wiekiem: to co jest, jest wynikiem tamtych machlojek, z czego musi wynikać, że to nie może być wolna Polska; zrodzona z czegoś takiego, nie mogła stać się wolnym krajem przez przypadek. Tylko że to było 27 lat temu. To jest taki sam dystans jak od dojścia Hitlera do władzy do przyjścia Bitelsiaków. A na dodatek, tempo zmian w codziennym życiu, przyspieszenie, z jakim mamy do czynienia w ostatnich 20 latach jest nieporównywalne z niczym w historii.
Więc jak to jest?
Panie Michale,
Ludność peerelu mówi językiem jednej lub drugiej tutejszej propagandy (upraszczając rzecz określam je jako patriotyczną i postępową) a nie własnym. W obydwu przypadkach propaganda odwołuje się do peerelu o którym, w czasie gdy wspierana przez nią strona aktualnie “rządzi”, twierdzi że już go nie ma. Do peerelu sprzed “okrągłego stołu” i “odzyskania niepodległości” a więc sprzed “upadku komunizmu”. Odwołując się do niego, straszy Polaków tym, że przy “rządach” ich przeciwników, peerel powraca. Nie ma to nic wspólnego z tym o czym dyskutujemy, z istotą rzeczy. Obie strony “sporu” uważają zgodnie, że komunizm upadł i że Polska jest już wolna. Tak to wygląda.
Gotowość do buntu mieszkańców peerelu jest gotowością do buntu o swój “kawałek podłogi”, wyszarpywania jednym na rzecz drugich a nie zbiorowego buntu o zmianę systemu władzy. Gdy ten system im się nie podoba z zasady reagują pomstowaniem i apatią a nie czynem. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie dziś jakiegokolwiek przejawu kontry z żadnej ze stron. Skoro podobnie miałoby być u mieszkańców Zachodu, to dlaczego tak wielu z nich dąży do rewolucji i obalenia własnego systemu władzy?
Przyzna Pan, że chociaż kłamstwo, stwarzanie sobie fikcyjnego obrazu rzeczywistości, głupota i lenistwo są od początku obecne w życiu zbiorowości ludzkich to komunizm stworzył ich inną jakość. Za jego przyczyną stały się trwałym sposobem na sprawowanie władzy i zmiany sposobu myślenia poddanych jej jednostek. Fałsz upadku komunizmu został przyjęty przez cały świat ale tylko w niektórych krajach stało się to za pełną wiedzą i aprobatą tych którzy bolszewizmowi zostali już poddani. Sądzę, że to istotna kwestia i różnica.
Panie Andrzeju,
Ma Pan rację. Ten bełkot na temat prlu, dochodzący z prlu, nie ma nic wspólnego z istotą rzeczy.
Z tą gotowością do buntu sprawa jest chyba bardziej skomplikowana. Konserwatystą będąc, jestem przeciwny wszelkiej rewolucji. Józef Mackiewicz jest jednym z niewielu myślicieli, którzy zwrócili uwagę na trudność klasycznego konserwatyzmu: kiedy zło zwycięża, “przeciwny wszelkiej rewolucji konserwatysta” zabiera się do konserwowania zła. Kontrrewolucja jest więc tym jedynym przypadkiem rewolucji, która zachowuje. Kontrrewolucja jest zachowawcza. W praktyce jest jednak w dzisiejszym świecie niemożliwością.
Znamy dobrze częstego bywalca niniejszej witryny p. Jaszczura. Napisał on artykuł pt. “Trzeci poziom spisku” http://jaszczur09.blogspot.co.uk/2016/02/trzeci-poziom-spisku.html, w którym zrównuje niejako bolszewizm z globalizmem i panislamizmem (oczywiście upraszczam haniebnie). Wydaje mi się to nie tylko nieporozumieniem, ale wręcz groźnym błędem, ponieważ w efekcie zrównuje wszelki opór przeciw tym zagrożeniom. Innymi słowy, rewoluja do której dąży tak ogromna ilość obywateli państw zachodnich (jak Pan zauważył powyżej), byłaby równoważna kontrrewolucji, której pragniemy. Tak być nie może.
Kontrrewolucja – gdyby tylko była możliwa – byłaby działaniem godnym, w celu przywrócenia wolności światu. Rewolucja przeciw globalistom spod znaku klubu Bilderberg, byłaby rewolucją corbynistów i sandernistów – byłaby rewolucją bolszewicką.
Wracając do prlu, wyróżnik – w sensie: co czyni dzisiejszą Polskę prlem – wydaje mi się nadal historyczny. Nie jest przez to mniej przekonujący, sam go używam od prawie 30 lat. Ale nie wyobrażałem sobie, kiedy pisałem powyższy artykuł w 1991 roku, że niniejsza dyskusja będzie możliwa po ćwierć wieku. Czy taki historyczny wyróżnik byłby nadal znaczący za kolejnych 25 lat? Czy w roku 2041 można sensownie powiedzieć: “to jest prl!” i wskazać na okrągły stół?
Mackiewicz pisał w zakończeniu Zwycięstwa prowokacji:
“Wielka jest zdolność rezygnacji i przystosowania do warunków, właściwa naturze ludzkiej. Ale żaden realizm nie powinien pozbawiać ludzi poczucia wyobraźni, gdyż przestanie być realizmem. Porównanie zaś obyczajów świata z roku 1912 z obyczajami dziś, daje nam dopiero niejaką możność, choć oczywiście nie w zarysach konkretnych, wyobrazić sobie do jakiego układu rzeczy ludzie będą mogli być jeszcze zmuszeni ‘rozsądnie’ się przystosować, w roku 2012!”
Do czego przyjdzie nam się rozsądnie przystosować? A bardziej osobiście: dokąd mam uciekać, jeżeli w Wielkiej Brytanii zwycięży rewolucja corbynistów? Do prlu?
Panie Michale,
Myślę, że “alternatywę” na wypadek zwycięstwa corbynistów etc. przygotowali/przygotowują już moskiewscy czekiści. A raczej powiedziałbym, że przygotowali/przygotowują alternatywną wizję dla “wishful thinker-ów” tego świata a ta jak wiemy z historii bywa nad wyraz nęcąca. Lepen-y, farage-y, wielomskie, korwiny a nawet “wolnościowcy” z nadzieją i ufnością garną się pod “opiekuńcze” skrzydła. Można by rzec, że jest jak zawsze tylko lepiej. A to tymczasem nic innego jak strategicznie użyte nożyczki trochę tylko inaczej ustawione niż zwykło się je widzieć i interpretować.
Oczywiście nie wolno utożsamiać kontrrewolucji z oporem wobec globalizmu i panislamizmu bo to zrównuje stopnie zagrożenia tymi procesami. Kontrrewolucja jest dla mnie integralnym sprzeciwem a opierać można się tylko czemuś lub komuś, broniąc się.
Z drugiej strony bolszewicy od początku są globalistami z intencją szerzenia swojej władzy (bolszewickiej “wiary”). Zastanawiam się czy, wobec tego Pan Jaszczur nie ma trochę racji. Bo jeśli przyjąć, że bolszewicy są dziś animatorami zarówno globalizmu jak i panislamizmu (co nie znaczy że wszystkimi tymi procesami sterują ale mogą je wykorzystywać i mieć na nie znaczący wpływ) to trochę to inaczej wygląda i też kojarzy mi się z “dwoma końcami tej samej polityki”. Niezależnie od tego czy widzimy to tak jak on czy nie, wszystko to łączy się w jednym bolszewicko-rewolucyjmym kierunku: obalenia starego porządku i zagarnięcia władzy czyli przeprowadzenia Weltoctober-a.
ps. Niejasno się wyraziłem w drugim akapicie wpisu. Chodzi mi oczywiście o procesy przeciwko którym kontrrewolucja i opór mogą być kierowane.
Drogi Panie Andrzeju,
Być może źle rozumiem p. Jaszczura. Jeżeli bowiem jego zdaniem to jest jeden spisek, jeden i ten sam proces, jedna góra widziana z różnych stron, której wierzchołkiem jest panowanie bolszewii na ganze welt – to ja się oczywiście zgadzam. Nie odniosłem wszakże takiego wrażenia, czytając ów artykuł. Będziemy musieli poczekać na wyjaśnienie ze strony p. Jaszczura.
Wielka Brytania jest dobrym przykładem państwa i społeczeństwa w stanie konfuzji. Z jednej strony, formy tradycyjnego państwa zostały tu zachowane lepiej niż w jakimkolwiek innym rozwiniętym kraju, ale z drugiej strony, społeczeństwo w dużej mierze nie lubi tych form. Mamy więc mieszankę “post-rewolucyjnego społeczeństwa” i zdecydowanie przed-rewolucyjnego państwa. Nieunikniona w wolnym kraju osmoza między społeczeństwem i państwem powoduje, że państwo staje się coraz bardziej “post-rewolucyjne”. Ale, jak słusznie zauważył Pan powyżej, ogromna część tego społeczeństwa pragnie rewolucji. Stąd niezwykła konfuzja.
Corbyn i cała jego banda, to leniniści w czystej postaci. Corbyn jest zapewne listkiem figowym, gdy prawdziwym spiritus movens jest jego prawa ręka, John McDonnell, niesłusznie moim zdaniem nazywany “trockistą” (on jest leninistą). Zdołali oni w interesującym przewrocie – doprawdy warte to bliższej analizy – przejąć aparat partii lejburzystowskiej, a tym samym otrzymać państwowe fundusze, które od ponad roku zasilają komunistów. To jest większy problem niż przez długi czas mi się wydawało.
W porównaniu, Korwin czy Farage, to pestka.
Panie Michale,
Czytając Pańskie wnikliwe uwagi dochodzę do wniosku, że tym co bolszewicy najlepiej opanowali jest umiejętność wpływania na umysły ludzkie. Leży ona u podstaw istoty bolszewizmu. Stosowali ją zawsze, gdy “reedukowali”, karali i mordowali, gdy “budowali socjalizm”, “walczyli o pokój” i stosują w dzisiejszych czasach pierestrojki. Siła militarna i inne przymioty państwa służą im jedynie do wsparcia tego procesu (np. gdy sprawa nie jest przesądzona) lub wykorzystania nadarzającej się okazji aby zagarnąć tyle ile się da. To co powiedzą ma obowiązywać wszystkich i aby tak było stosują wszystkie możliwe środki. To jest właśnie ich Metoda. Ta umiejętność narzucania sposobu myślenia wg własnych potrzeb jak mi się zdaje łączy zarówno corbynów-sandersów (działania w sferze idei społecznej, które bolszewicy stosowali od zawsze w swoim dążeniu do zdobycia i utrzymania władzy) z bolszewikami moskiewskimi i chińskimi (działania w sferze polityki i gospodarki, pokonania przeciwnika wg klasycznych recept “Sztuki wojny” Sun Tzu). To różne wektory działania ale te same leninowskie nożyce.
ps.
Oczywiście Józef Mackiewicz doszedł do tego już dawno i wciąż o tym pisał. Podzielając jego oceny, potrzebne mi było jednak potwierdzenie własnymi obserwacjami. Rzecz polega na tym aby swoje dzisiejsze doświadczenia przyłożyć do tego co Mackiewicz napisał. Napisał prawdę i ta prawda broni się sama w dniu dzisiejszym wbrew przeróżnym “realistom” którzy dążą do sprowadzenia jej do kart przeszłej (a więc niektualnej) historii.
Pan Michał poprosił mnie o przyłączenia się do dyskusji o globalizmach, o których jakiś czas temu pisałem, co też czynię poniżej.
Nie, nie uważam, jakoby trzy najważniejsze globalizmy, czyli bolszewicki (sino-sowiecki), zachodni i islamski były emanacją jednego “spisku” czy były sterowane z jednej centrali. Tym niemniej, wszystkie mają pewne elementy i interesy wspólne.
Globalizm bolszewicki, sino-sowiecki (znamienne jest tu ostatnie wystąpienie Xi Jinpinga na rocznicowym zjeździe KPChL, wcześniejsza wizyta Putina w Pekinie czy też szczyt G-20) jest moim zdaniem monolitem, z centralą właśnie w postaci sojuszu pomiędzy ChRL a Rosją Sowiecką. To jest jeden z czynników, dzięki któremu ma on przewagę nad pozostałymi omawianymi projektami globalistycznymi. Pozostałe to sprawne posługiwanie się agenturami różnego rodzaju i wreszcie, potencjał militarny, a w zasadzie groźba jego użycia, paraliżująca zwłaszcza pacyfistyczny Zachód.
Najważniejsza, i chyba najbardziej oczywista, rzecz to to, że kagiebowskie elity Federacji Rosyjskiej i nomenklturowe Chińskiej Republiki Ludowej mają na swoim orężu bolszewizm/komunizm jako metodę zdobycia, sprawowania i utrzymania władzy, globalnej władzy, władzy dla samej władzy, obecnie za pomocą tego, co Staniszkis i Darski określają jako “kontrola strukturalna”. Przez co pozostałe globalizmy – islamski i “illuminacki” – mogą być tolerowane, jeśli nie naruszają strategicznych ineresów Kremla/Łubianki i Nowego Zakazanego Miasta. Globalizm bolszewicki ma zatem charakter stricte polityczny, czy jak – bardziej precyzyjnie pisze prof. de Carvalho – polityczno-wojskowy.
Panislamizm dąży do ustanowienia na całym świecie islamskiego kalifatu i globalnej, muzułmańskiej “Ummy”. Ale islam – zwłaszcza po upadku Imperium Ottomańskiego – nie ma swojego centrum polityczno-religijnego. Zatem globalny projekt panislamski próbują zrealizować wiele konkurujących ze sobą, a nieraz wzajemnie zwalczających się (przeważnie z powodów religijnych) central, posługujących się różnymi metodami. Światowa Umma jest zamiarem zarówno saudyjskiej dynastii (kasa na wahabickie meczety i “centra kultury islamu” na całym świecie, szerzące dżihadyzm), której aspiracją jest kierowanie islamem sunnickim, jak i irańskich ajatollahów, którym zależy na rządzie dusz o wiele mniejszej wspólnocie szyitów. Globalistą islamskim zdaje się być aktualny turecki przywódca – Recep Tayyip Erdogan, jak również jego największy wewnętrzny konkurent – Fethullah Gulen. Globalistą islamskim jest kalif “Daesh” – Abu Bakr al-Baghdadi, który zwalcza tak samo globalistyczne Bractwo Muzułmańskie i inspirowane jego ideologią niedobitki Al Kaidy. Większość, jeśli nie wszystkie te ośrodki są infiltrowane przez agenturę sowiecką, ale wydaje mi się, że dzieje się to za zgodą królów, szejków, imamów czy ajatollahów – islam po upadku w XIX wieku chce odegrać się na “Krzyżowcach” z Europy i USA (inna sprawa, że Zachód jego chrześcijańsko-klasyczne korzenie mają obecnie tyle wspólnego, co za przeproszeniem świnia z niebem). Antyzachodni, antyreligijny bolszewizm (aczkolwiek posługujący się religią instrumentalnie) jest – patrząc z perspektywy islamu – doskonałym sojusznikiem i w pewnym, wcale niemałym, zakresie inspiracją ideologiczną. Współczesny panislamizm, czy dżihadyzm, ma swoje źródła w mieszance aszaryzmu (nurtu, który w miarę upadku arabskich kalifatów i Imperum Ottomańskiego, stał się dominujący w świecie islamu) z oświeceniowymi i postoświeceniowymi ideologiami rodem z Europy. Prekursorzy panislamizmu, tacy jak Hassan Al Banna, czerpali pełnymi garściami np. z teorii rasistowskich, stąd bardzo byli skłonni do kolaboracji z niemieckimi narodowymi socjalistami i z sowieckimi bolszewikami. Bolszewickie i nazistowskie wpływy i infiltracja nie zmieniają jednak ściśle religijnego charakteru panislamizmu.
Wreszcie, globalizm zachodni, który dąży do światowej kontroli o charakterze ekonomicznym, w przeciwieństwie do polityczno-wojskowo-czekistowskiego bolszewizmu i teokratycznego islamizmu. Projekt ten nie ma swojej “centrali” – jest to koalicja szefów ponadnarodowych korporacji, bankierów i innych oligarchów finansowych, którzy potrafią poprzez jawny lobbing i dzialania zakulisowe wpływać na politykę USA i krajów Europy Zachodniej. Celem ich jest ustanowienie światowego socjalizmu jako systemu ekonomicznego, w którym jednak wiodącą rolę grałoby nie tylko państwo, ale i korporacje, banki czy różnego rodzaju szemrane organizacje pozapaństwowe. Globaliści zachodni posługują się – w celach socjotechnicznych – ideologiami demoliberalnymi i lewackimi. Stąd też podatność na infiltrację sowiecką i chińską. Można nawet powiedzieć, że globaliści operujący np. na terenie USA po prostu dopuszczają do infiltracji “swojego” kraju przez sowieckie i chrlowskie agentury oraz rodzime komunistyczne jaczejki; społeczeństwo, które rozmiękczane jest np. ideologią gender, wojującym laicyzmem, dopuszczaniem aborcji czy eutanazji, stanowi doskonały łup zarówno dla pragnących wymiernego, materialnego zysku korporacji, jak i dla bolszewików, pragnących “czystej” władzy. Być może dlatego też, zachodni kapitaliści wspierali i wspierają ZSRS/Rosję Sowiecką i ChRL.
Jeśli zaś chodzi o bieżącą sytuację, to majstersztykiem dezinformacji jest upozorowanie się bolszewików na “obronców tradycyjnego porządku” przed globalizmem (utożsamianym wyłącznie z Zachodem), islamem i kapitałem.
Libertarianie nie chcą widzieć, że w Rosji Sowieckiej panuje kapitalizm nomenklaturowy zarządzany przez oligarchów czekistowskich bądź z nadania bezpieki, a w Chinach – kapitalizm nomenklaturowy z przewodnią rolą kompartii. Corbyniści i lewacy nie chcą widzieć, że ów nomenklaturowy kapitalizm jest systemem wyzysku gorszym od neoliberalizmu. Konserwatyści nie chcą widzieć tego, że w Rosji Sowieckiej i ChRL morduje się najwięcej nienarodzonych dzieci, wśród elit szerzy się sodomia i pedofilia, że religia w Rosji Sowieckiej traktowana ma charakter wioski potiomkinowskiej, a w Chinach jest zwalczana przez bezpiekę. Nacjonaliści sprzeciwiający się islamizacji Europy nie widzą tego, że największym patronem rosyjskiego islamu i budowniczym meczetów jest sam tow. płk Putin, ruch uliczny w Moskwie wstrzymuje się na czas namazu, a Tatarstan i Czeczenia tow. Kadyrowa to de facto (utrzymywane z Moskwy) emiraty, w których obowiązuje szariat.
Drogi Panie Jaszczurze,
Zacznijmy od końca. Co libertarianie chcą, a czego nie chcą widzieć, na to nie możemy nic poradzić. Mamy wszakże wpływ na to, co my sami chcemy dostrzec. Przyjrzyjmy się zatem temu zjawisku, które Pan ze swadą nazywa „kapitalizmem nomenklaturowym” w odmianie „z nadania bezpieki” bądź „pod przewodem kompartii”. Czy wolno zapytać, dlaczego w takich odmianach nazywa Pan toto nadal „kapitalizmem”? Czy nazwałby Pan wygłupy pajaców w cyrku „baletem”? A przecież cyrkowcy więcej mają wspólnego z baletem niż „nadanie bezpieki” ma z kapitalizmem. Słowo „kapitalizm” coś oznacza (choć raczej niewiele) i nie wypada nim dowolnie rzucać tylko dlatego, że tak robią wszyscy. Istotą kapitalizmu nie jest swobodny przepływ kapitału, ani prywatne posiadanie środków produkcji, ani wolność gromadzenia, jak chcą niektórzy. Jego istotą jest wolna konkurencja. A jednak rynek pozostawiony sam sobie prowadzi do monopolu czyli zaniku konkurencji, a zatem państwo powinno bronić rynku przed nim samym. Paradoksalnie, czysty kapitalizm istnieje tylko w skrajnych warunkach braku wolności i kontroli, czego dobrym przykładem była pseudo-gospodarka w obozach koncentracyjnych albo klasyczny podkomunistyczny czarny rynek. Co rzekłszy, czysty kapitalizm jest zaprzeczeniem siebie samego. I takimże zaprzeczeniem jest rzekomy kapitalizm w sowietach czy chrlu. Żadnej wolnej konkurencji tam nie ma, bo nie może być wolności z nadania bezpieki, ani pod przewodnictwem kompartii. Co nie znaczy wcale, że nie ma tam konkurencji, ale konkurencja jest o „nadanie”, o zezwolenie, o przywilej. Jeśli to ma być kapitalizm, to kapitalizmem nazwać by należało walkę niewolników o łaskę pana.
Oczywiście nie sposób nie zgodzić się z Pańskimi błyskotliwymi zestawieniami wskazującymi na naiwność zachodnich obserwatorów, ale zanim wskażemy na źdźbło w ich oczach, dostrzeżmy belkę w naszym własnym postrzeganiu.
Problem z takimi określaniami – kapitalizm, faszyzm, demokracja – że są jak rozciągliwe worki, wszystko można do nich wrzucić. Co gorsza, worki zostały uszyte na obstalunek wielkiego Soso. Tak, drogi Panie Jaszczurze, stalinowska agit-prop od lat 20. używa tych określeń dość dowolnie, a czy w takim razie nie powinniśmy być ciut bardziej ostrożni w ich stosowaniu?
A teraz przejdźmy do globalizmu. Wbrew pozorom, jest to dążenie stare jak świat. Sumeryjscy królowie „panowali nad całym światem”, bo poza ich panowaniem była dzicz. Aleksander, Rzymianie, Dżyngis Chan, Mahomet, wszyscy pragnęli panowania nad światem. Kalifat założony przez bolszewików z isis (daesh czy państwa islamskiego) ma w porównaniu mniejsze szanse panować nad światem niż miał je Gajusz Juliusz zwanym Cezarem. Niewątpliwe zagrożenie, jakim są dla wolnego (?) świata al-Qaeda i Bractwo Muzułmańskie nie jest zagrożeniem bezpośrednim, samym w sobie, albo jak Pan to określa, odrębnym poziomem spisku. Jest groźne dlatego, że istnieje na świecie straszna potęga komunizmu, która gotowa jest wykorzystać islamskie dążenia dla własnych celów. Potęga tym strazniesza, że nikt nawet nie chce widzieć jej istnienia. Andrej Nawrozow nazwał isis „Hitlerem Putina”, który jak Hitler ma dokonać de-stabilizacji, ale isis sam przez się nie jest poważnym zagrożeniem, z którym nie mogłyby sobie poradzić wolne rządy.
Różnica między naszymi pozycjami jest być może niewielka, ale proszę zwrócić uwagę na konsekwencje. Żyję w kraju, w którym większość młodych ludzi pragnie rewolucji, pragnie odrzucenia tego, co jest, i stworzenia nowego porządku. Naczelnym celem ich ataków są wielcy finansiści, których Pan nazywa globalistami. Otóż w konflikcie pomiędzy rewolucjonistami Corbyna czy Sandersa i globalistami Sorosa – choć pozostałbym na boczku, pod stienką – wolałbym chyba globalizm niż komunizm. Zmierzam do tego, że Pańskie wnikliwe dociekania zdają się stawiać niefortunny, a być może niezamierzony, znak równości pomiędzy zagrożeniami różnej kategorii. Jest bez wątpienia prawdą, że Zachód stacza się w objęcia komunizmu, ale na razie jest tylko w stadium Kiereńszczyzny.
Zachód, owszem, gnije, Ale co za zapach…
Jaszczurze,
Być może źle interpretuję Twój komentarz. Jeśli tak to proszę wyjaśnij mi dlaczego.
Napisałeś na wstępie, że nie ma żadnego „spisku” czy sterowania w odniesieniu do dzisiejszych “trzech najważniejszych globalizmów”. Jednak w dalszej części twierdzisz, że globalizmy te są wykorzystywane, czy wręcz infiltrowane/animowane(?) przez bolszewików ( w odniesieniu do panislamizmu: “większość, jeśli nie wszystkie te ośrodki są infiltrowane przez agenturę sowiecką; w odniesieniu do “globalizmu zachodniego”: “stąd też podatność na infiltrację sowiecką i chińską”). Nic nie piszesz, że jest na odwrót. Czy wobec tego nie wygląda to tak, że globalizm który określasz jako “polityczno-wojskowo czekistowski bolszewizm” steruje/stara się sterować/ innymi? Czy taka sytuacja nie stwarza obrazu “spisku”? Jeśli tak, to jakiego?
Kolejny przyczynek do semantycznej konfuzji w jakiej pogrążone jest myślenie o komunizmie, o sowietach i o “Rosji” znalazłem tu: http://bezdekretu.blogspot.co.uk/2016/09/o-walce-diaba-z-szatanem.html –
Spójrzmy np. na komentarz p. Ściosa z 18.9.16, 16:21:
“Istotą polityki rosyjskiej jest agresja i pasożytnictwo. To największy pasożyt ludzkości, niezdolny do wytworzenia żadnej wartości, idei, żadnego dobra.
Ta immanentna cecha rosyjskiej obecności w świecie najpełniej potwierdza nazwę nadaną Sowietom przez Reagana – „imperium zła”.
Jak zło nie może wytworzyć żadnego bytu i nie jest w stanie przekroczyć granicy nicości, tak Rosja nie wnosi w nasze dzieje żadnego dobra, postępu i myśli.
Trwanie Rosji opiera się wyłącznie na eksploatacji dorobku światowego, na wyzysku cudzych idei, technologii i dóbr. To państwo istnieje tylko poprzez negację dobra i wykorzystywanie ludzkich słabości i ograniczeń. ”
Ten człowiek powołuje się na Józefa Mackiewicza, ale jest tak zanurzony w sowieckiej konfuzji, że nie potrafi odróżnić własnej nogi od cudzego roweru, i nawet lektura Mackiewicza nie pomogła mu odróżnić białego od czarnego.
Nic dobrego nie wyszło z Rosji? Mój Boże. Nic dobrego oprócz największej literatury, wspaniałej muzyki, wielkiej kultury. Rzecz jasna, nawet ja jestem w stanie zrozumieć, że p. Ścios ma na myśli sowiety, a nie Rosję. Ale w takim razie po co przyczynia się do zamieszania? Trwanie Rosji? Ona właśnie nie trwa – nie ma żadnej Rosji od prawie 100 lat. Państwo rosyjskie? To nie jest w ogóle państwo, bo jeżeli definiować państwo jako instrument służący społeczeństwu, to oczywiście sowieckie „państwo” jest tego przeciwieństwem, a Putin jest wyłącznie sowieciarzem.
I cały ten bełkot jest pisany na marginesie Mackiewicza. Gdyby rozpaczanie nie było grzechem wobec Bożego Miłosierdzia, to chyba popadłbym w rozpacz.
Panie Michale,
Jeśli chodzi o mnie to Ścios wydaje mi się myślowym akrobatą. Twierdzi, że komunizm nie upadł ale odnosi to tylko do peerelu. Dla niego (co twierdzi w innym z komentarzy pod tekstem do którego się Pan odnosi) “Estonia wybiła się na niepodległość” dzięki swojemu sowietowi w 1988 i dzięki “rozwiązaniu ZSSR” (w efekcie moskiewskiego “puczu” o czym już explicite nie wspomina) w grudniu 1991 roku, Sowiety zamieniły się w Rosję a reszta jest wolna. Nie jedyny to dziś przykład a nawet powiedziałbym, że jest ich legion-milion.
Trzeba być akrobatą aby pogodzić sprzeczności w które się wpada przy świadomie zawężonych horyzontach, nakładając sobie narodowo-patriotyczne okulary w których wszystko widzi się w wąskim oświetleniu. Chcąc pozostać przy tej optyce, nie ma mowy o wzniesieniu się wyżej i o spojrzeniu z dystansu aby dostrzec istotę bolszewizmu. Ścios wybiórczo podpiera się Mackiewiczem ale to w niczym mu nie pomaga; raczej obnaża fakt, że nie chce spojrzeć szerzej i (także Mackiewicza) zrozumieć.
Panie Andrzeju,
To wszystko prawda i mówiliśmy tu już o Ściosie kilkakrotnie. Jego “ósmy krąg, w którym nie ma już nic” jest nawet jednym z wątków wśród naszych “Polemik i wątków”. Nie wiem doprawdy, czy warto się nim zajmować z powodów jak wyżej, ale z drugiej strony niezmiernie mnie irytuje jego kawaleryjski stosunek do Mackiewicza. Cytuje np. słusznie i trafnie, słowa Mackiewicza o konieczności przeprowadzenia “kanciastej” granicy między pojęciami tak oczywistymi jak wróg czy sojusznik, wyzwoliciel czy najeźdźca, po czym sam mąci wodę i kompromituje się nie odróżniając sowietów od Rosji.
Dla Mackiewicza było to rozróżnienie zupełnie podstawowe i nie można sensownie powoływać się na niego, nie ustosonkowując się do tak zasadniczej kwestii. Nie trzeba się wcale z Mackiewiczem zgadzać, ale nie wolno postępować w sposób tak dziecinny jak Ścios.
Panie Michale,
WOLNO.
I oby jak najdłużej. Każdemu. Według jego myśli.
Jak Pan pisze “nie trzeba się zgadzać, ale” …. to ‘ale’ jest już niepokojące a potem niestety zakazy.
A co do zdziecinnienia, to niestety przychodzi z wiekiem – mówię o sobie.
Ale to nie argument.
Przemku,
Zdziecinnienie przychodzi z wiekiem, a jakże, tyle że to spore uproszczenie.
Z wiekiem o wiele trafniej jest wiązać zjawisko odwrotne – dojrzałości. Nieprzypadkowo sprawnie działające systemy polityczne przyjmowały cenzus wieku jako fundamentalną zasadę przy doborze osób na stanowiska polityczne. Przeciętny starzec widział w życiu więcej od przeciętnego młodzieńca, więcej doznał, wiele spraw o wiele intensywniej mógł sobie przemyśleć. Trudno się z tym nie zgodzić.
W praktyce bywa jednak różnie. Zdarza się, że to właśnie (cenne) doświadczenie życiowe nie pozwala na postępowanie zgodnie z wymogami wewnętrznej szczerości, wzbrania przed wypowiedzeniem wniosków, które podpowiada rozum. Człowiek opanowany przez podobną przypadłość, nie wie jak pogodzić ze sobą niespójne impulsy. Bywa, że popada w grząski grunt sprzeczności. Kręci [się] (myślowo), żeby z tych sprzeczności możliwie się wyzwolić, w efekcie zapada jeszcze głębiej, i głębiej…, wierci się i miota, tupie nogami i w końcu rzuca się plackiem na ziemię, bijąc z całych sił małymi swoimi piąstkami!
Tyle, że to dziecinnienie nie odbywa się na podłożu zjawisk sklerotycznych (czy jakichś bardziej odpowiednich, ściśle medycznych), ale z powodów natury psychologicznej – chęci ukrycia przed światem zewnętrznym (a może być, że i przed samym sobą) osobistej swojej niekonsekwencji. Myślę, że to właśnie mógł mieć na myśli Michał Bąkowski, pisząc o poglądach p. Ściosa (którego tekstów ja sam, osobiście, nigdy nie czytałem).
A czy wolno takiego (pana Ściosowego) zachowania zakazywać? Nie podejrzewam, żeby mogło chodzić w tym przypadku o jakiś nakaz/zakaz o charakterze administracyjnym (i nie ze względu na brak stosownych środków). Nie wolno, bo takie zachowanie godzi skutecznie w podstawy racjonalnej dyskusji, zamazuje istotę rzeczy, skutecznie infantylizuje resztki kultury politycznej (jeśli o czymś takim w ogóle wolno mówić).
Darku,
Aż nie przystoi Tutaj takich rzeczy mówić, ale niestety zgadzam się z tym co napisałeś. Chętnie bym podyskutował, pospierał ( “A ja przeciwnie …”). Może przy Twoim kolejnym tekście?
Przemku,
Bardzo mi miło usłyszeć, że się ze mną zgadzasz, i nie wydaje mi się to w żadnym razie niestosowne na witrynie wp. Wbrew obiegowej opinii, wp nie jest tylko polem zażartych dyskusji, ale także (czasem) miejscem dochodzenia do wspólnych punktów (choć to, samo w sobie, nigdy nie powinno być głównym celem).
Prędzej czy może raczej później, będziemy mieli okazję podyskutować przy jakimś nowym tekście, mam taką nadzieję.
Jeżeli p. Przemek sądzi, że moje sformułowanie miało oznaczać tendencję do cenzurowania, to ja zupełnie wymiękam.
Jeżeli powiem na przykład: Panie P., nie wolno gadać bzdur! A hipotetyczny p. P. mi na to odpowie, że owszem WOLNO, to już wówczas nie jest ani dyskusja, ani zdziecinnienie, tylko niedorzeczność.
Jeżeli powiem komukolwiek: nie wolno się tak ośmieszać, a usłyszę w odpowiedzi, że owszem WOLNO, każdemu i oby jak najdłużej, jak najczęściej i jak najbardziej dosadnie, to tego rodzaju odpowiedź, jak w klasycznym sprzężeniu zwrotnym wzmacnia tylko moje przekonanie, że doprawdy NIE WOLNO SIĘ TAK OŚMIESZAĆ.
Ale żeby zakazywać ośmieszania się? A gdzież by mnie coś takiego w głowie postało? Komu się śmiać, jak nie nam, kontrrewolucjonierom?
Panie Michale,
nie napisałem ani jednego słowa o cenzurze. Miałem na myśli tylko wolność wypowiadania swoich poglądów, podkreślam wypowiadania. Jeżeli uważa Pan wszystkie inne niż Pana poglądy za niedorzeczność i ośmieszanie się, proszę przenieść moje wypowiedzi do działu Kurioza. Zapewniam Pana, że nie będę miał pretensji. WOLNO Panu to zrobić na własnej witrynie. To tylko słowa, czasem zabawa słowami, wymiana myśli. To jest bezpieczne. Gorzej gdy niektóre myśli przechodzą w czyn.
Przeczytałem tylko sam początek, podziwiam styl, ale muszę zaprotestować…
Mig-29? Na przełomie lat ’80 i ’90 byłem fanatykiem (cudownego) komputera Amiga (w wersji dla dorosłych, to było w Szwecji), no i jedną z interesujących faktów z tym cudem związanych, było to że zakazany był jego eksport za żelazną kurtynę. Czemu? Bo tam był chip graficzny, który ruscy wykorzystywali w swoich samonaprowdzających pociskach (typu Cruise, jak rozumiem), a którego sami za cholerę nie potrafili wyprodukować.
Tak że bez żartów! Kałach jest super, Mig mógł być niezły, ale w tamtych czasach także militarnie liczyły już się komputery, a w tej dziedzinie Rosja nie miała startu. Stąd właśnie “pieriestrojka” i cała ta ściema!
Co właśnie, na ile rozumiem, wzmacnia w sumie Wasze tezy na temat “upadku” komunizmu. Tylko trzeba to zrozumieć, a nie od razu się jeżyć.
Pzdrwm
ERRATA
“Fakt” to oczywiście masculinum. Sorry, marna klawiatura i nieudane formatowanie.
Pzdrwm
“Czemu akurat wtedy?” Odpowiedź Autora jest mocno metafizyczna i ogólnikowa, żeby to tak eufemistycznie. Ale moja hipoteza wyjaśnia to idealnie, n’est-ce pas?
W świecie, gdzie każda maszyna do pisania jest obiektem zainteresowania służb, a każda kopiarka urządzeniem o strategicznym znaczeniu, trudno się dorobić odpowiedniej ilości kompetentnych programistów – ot co!
Jakieś KONKRETNE kontrargumenty? (Poza tym, że ten tekst mi się całkiem po prostu podoba. Mimo drobnych wątpiów, co je mam.
Pzdrwm
“Największa Literatura”, my foot!
TU WŁAŚNIE zaczyna się ta kacapska trucizna, którą Zachód z takim zapałem chłepce! Wszelka dyskusja o “komuniźmie” nie ma sensu (no, niemal), zanim sobie nie wyjaśnimy tej kwestii. Mówię serio – dla mnie ta “największa literatura” to horrendum, a jej recepcja na Zachodzie to jeden z głównych symptomów agonii. Która zaczęła się jakieś dwa stulecia temu. (Spengler zawsze wygrywa!
Pzdrwm
Panie Triariusie,
Po kolei. MiG-29 był, jaki był. Pisałem to we wczesnych latach 90. na podstawie dostępnych mi danych. Nie tylko wówczas, także dzisiaj, mówi się wiele o rzekomej sowieckiej “przewadze militarnej”. Na zdrowy rozum, nie wydaje się to możliwe, ale mój punkt powyżej – a artykuł był pisany dla nie-polskich czytelników “Soviet Analyst” – był inny i podtrzymuję go i dziś. Otóż dla zachodniego obserwatora jest niepojęte, w jaki sposób kraj, który nie potrafi wyżywić własnej ludności może posłać psa Łajkę w kosmos, albo wyprodukować Su-35, gdy jednocześnie produkuje Ładę.
Czy zechciałby Pan wyłożyć ciut bardziej szczegółowo, o co chodzi w trzecim z powyższych komentarzy? Bez uważnego przeczytania artykułu, który pisałem prawie 30 lat temu, wraz z dyskusją sprzed dwóch lat, nie bardzo rozumiem, czego dotyczy Pańska uwaga o “metafizycznej odpowiedzi”. A jaka jest Pańska hipoteza wyjaśniająca?
Nie sądzę, żeby Spengler wygrywał. Ani zawsze, ani w ogóle. Domyślam się, że Pańskie słowa odnoszą się do XIX-wiecznej literatury rosyjskiej. Określenie “największa literatura” jest tak oczywiście subiektywne, że wstyd doprawdy dodawać: moim zdaniem. Być może Pańskim nie, ale wypadałoby powiedzieć: dlaczego.
W moim przekonaniu jest właśnie na odwrót: rosyjska literatura jest zdumiewająco współczesna, mówi o dzisiejszym społeczeństwie zachodnim, mówi o czasach przed upadkiem, ale nikt – absolutnie nikt! – tego tak nie widzi.