Najdłuższy sen nowożytnej Europy

Prospero:

Nasze przedstawienie jest skończone. Nasza trupa,
Jak uprzedziłem we wstępie, była sennymi marami,
i rozpływa się w powietrzu, ginie we mgle:
I jak nieistniejąca substancja tego przedstawienia,
Wieże zwieńczone chmurami, wspaniałe pałace
Dostojne świątynie, a nawet i sam Teatr
Zaprawdę, cokolwiek od tego pochodzi, zniknie,
I kiedy ten pochód mar się skończy,
Odejdź i ty bez śladu. Jesteśmy z tego tworzywa
Z którego marzenia są tkane; a nasze małe życie
Jest otulone snem. 

Szacowne Wydawnictwo Podziemne zaproponowało mi udział w uroczystych obchodach dwudziestopięciolecia PRL-u bis i wobec doniosłości tego jubileuszu nie wypadało przynajmniej nie spróbować wziąć się z tematem za bary. To już dwadzieścia pięć lat! Nie dziwota, że Władysław Frasyniuk, wraz z innymi uczestnikami porodu, świadkami i towarzyszami połogu, uroków wieku dziecięcego i nastoletniego oraz wejścia w dorosłość PRL-u bis, proponuje uznać domniemaną datę jego narodzin za datę najważniejszego polskiego święta państwowego. Dziwne byłoby natomiast, gdybym to ja się na to zgodził, bo nie mogę poczuć się ani do ojcostwa, ani pokrewieństwa, choćby tylko intelektualnego. Uważam ponadto, że dziecko jest niepełnosprawne z winy rodziców i opiekunów, dlatego to oni powinni płacić mu alimenty przez kolejne dwadzieścia pięć lat, jeśli samo dziecko dożyje, w co wątpię.

Historia PRL-u bis zaczyna się od wódki i skończy się jak to po wódce – wielkim kacem. Historia PRL-u bis to historia kilku rodów oprychów i ćwierćinteligentów, którzy za sprawą niedoskonałości Civitas Mundi i na mocy przypadku znaleźli się tam, gdzie trzeba w czasach światowego przełomu, a więc rozpadu sowieckiego ‘raju’ w Rosji. To oni, do czasu tego wydarzenia, wykonywali władzę nad Polską w zgodnie z tradycjami rodzinnymi ciągnącymi się od przełomu lat 1944/1945. Odgrywając przy tym a to rolę władzy a to rzekomej opozycji; zmieniając poglądy z marksizmu klasycznego na klasyczny neo-marksizm, bądź nawet neo-neo-marksizm, który dzisiaj nazywamy liberalizmem, jakby nieco obok tradycyjnej wykładni. W sekwencji picia wódki, brania za mordę prolów, odpoczywania w ciepłej celi w towarzystwie telewizora, książek i wypraw do Paryża w celu nawiązania bliskich kontaktów z tamtejszymi idiotami lub agentami (a mam tu przede wszystkim na myśli wizyty Pani Sekretarzowej Gierek u fryzjera) rodził się ten rodzaj więzi, która może powstawać jedynie pomiędzy złodziejami, oprychami, i inną hołotą. Każdy złodziej bezbłędnie rozpozna swego w zatłoczonym tramwaju, potrafiąc oddzielić współpolującego od nieświadomych ofiar.

A cóż ofiary? Pozbawione praktyki w przejmowaniu władzy, urządzaniu przejętego i zarządzaniu państwem przez ponad półwiecze, skrajnie naiwne w swoich poglądach politycznych i gospodarczych, sprawnie podzielone na zwalczające się grupy, były chyba jednak bezbronne, przynajmniej w latach przełomu. Do tego trzeba również dodać pewną cechę realnego socjalizmu, która w naturze nie występuje, a mianowicie rozleniwiające bezpieczeństwo socjalne. Gdyby (zupełnie hipotetycznie, bo raczej nie było na to szans) ‘Solidarność’ przejęła władzę w roku 1980/1981, to dopiero wtedy zobaczylibyśmy realny socjalizm pełną gębą, czyli ujmując rzecz inaczej: ‘z ludzką twarzą’. Inną cechą, już ogólnoludzką jest częsty brak umiejętności dostrzegania procesów, o ile one dokonują się w długim okresie czasu – większość miała wrażenie, że powstanie państwo socjalne na wzór szwedzki, czyli w (wyobrażeniach) PRL, ale z inscenizacjami znanymi publiczności z serialu ‘Dynastia’. Nieco później, kiedy pojawiły się pierwsze oznaki zniecierpliwienia i pierwsze wątpliwości, przykręcając jednocześnie do oporu poluzowaną ‘śrubę’ ekonomiczną z lat 1989- circa 1992, wystarczało wskazać kolejny ‘Wielki Cel’ to jest Unię Europejską, która zapewnia dobrobyt, a każdemu Polakowi najwięcej do gadania, bo Sierpień, Wrzesień, Grudzień, Gdybań, Złudzeń, i Jan Paweł II.

I tak stopniowo dochodziło do ogałacania Polaków z majątków (głównie nieruchomości), które przechodziły nie w ich ręce, ale w inne ręce. Z nieruchomościami wiążą się pojęcia renty i czynszu i ma to związek z zabezpieczeniem na starość. Oczywiście zlikwidowano wszystko, co mogło rokować rozwój technologiczny, nie z jakiejś małpiej złośliwości, ale z prostego faktu, że za likwidację i oddanie istniejących i potencjalnych rynków można było wziąć ‘wypłatę’ od zagranicznej konkurencji. A jak brakowało na wódkę, to się czasami przejmowało i sprzedawało majątek trwały na szybko, bez jakiegoś dalekosiężnego planu. Ostatnim aktem  dwudziestopięciolecia, uważam, że jednym z najbardziej strzelistych, było pozbycie się dwu i półmilionowej rzeszy młodych ludzi i ich przyszłych dzieci w procesie największego transferu genów od czasów wczesnośredniowiecznych wędrówek ludów.

Nie ma w historii Polski pokolenia, do którego lepiej pasowałby przymiotnik ‘stracone’. Z racji wykonywania zawodu tłumacza pracującego w Wielkiej Brytanii bywam i w szpitalach, i więzieniach, i fabrykach, przy czym te ostatnie wizyty są najgłębiej dojmujące. Bywam również w polskich szkołach udzielając się społecznie i mam okazję spotykać się i rozmawiać z brytyjskimi dziećmi polskich rodziców. ‘Ojczyzna-polszczyzna’ jak nas uczono, a co to za Ojczyzna, jeśli jest drugim językiem (nawet przy nakładzie pracy i dobrej woli rodziców jest to proces nieunikniony).

Aktem, który moim zdaniem rozpocznie kolejne lata PRL-u bis (oby były jak najkrótsze) będzie systematyczna, ale stopniowa i spokojna (żeby nie budzić emocji) druga fala emigracji, o zupełnie innym charakterze. To będzie ‘mała emigracja’, w której wezmą udział beneficjenci PRL-u bis. W oczekiwaniu na społeczne niechybne wstrząsy w związku z odwiecznym pytaniem ‘jak żyć?’, tym razem za sto pięćdziesiąt euro emerytury i przy europejskich cenach, beneficjenci upłynnią aktywa w Polsce i zainwestują je na rynkach wschodzących (najbardziej modna jest dzisiaj Afryka), a na końcu przeniosą się gdzieś pohemingwayować. Żony tradycyjnie wybiorą Londyn lub Dubaj.

Możliwy jest również proces uwłaszczania majątkiem zdewastowanych miast ludzi mających polskie korzenie, a wnioskuje to na przykład z faktu, że polska ambasada w Tel-Avivie wydaje paszporty w ilościach hurtowych i bez zbędnych ceregieli. Nie znam cennika, ale znam klasę i poziom polskiej dyplomacji, więc nie sądzę, żeby był wyśrubowany. Czy bracia zakorzenieni ‘rzucą’ się na mało warte place w centrach bankrutującej Łodzi? Tego nie byłbym taki pewien – tak wierzą niektórzy dobrze poinformowani w bankrutującej Łodzi – ale moim zdaniem Polska może stać się dla tych Wandervogel raczej przystankiem na drodze do stabilniejszych miejsc na świecie, choć i to prawda, że nigdzie nie będzie tak tanio (i jeśli chodzi o place, i jeśli chodzi o siłę roboczą), a rynek wspólny i takoż paszport UE (a na horyzoncie Atlantycki Obszar Wolnego Rynku).

Można również z dużym prawdopodobieństwem założyć proces przejmowania dużych obszarów ziemi rolnej, zwłaszcza w województwach północnych i zachodnich (on się już rozpoczął), przy czym może być i tak, że za jakiś moment natkniemy się no konkurencję ukraińskich czarnoziemów, więc na jakieś kolosalne zyski bym nie liczył. No i tak po krótkim omówieniu procesów wychodzi mi na to, że jednym trafnym prorokiem w sprawach przyszłości PRL-u był ten nieszczęśnik powtarzający jak mantrę, że: ‘będzie nic’. Zawsze można mieć nadzieję, że zostanie jakiś tam uproszczony fundament, i że nauczone na błędach kolejne pokolenia obmyślą sprytny plan, jak to zrobić, żeby znów było raczej coś niż nic. Moje doświadczenia w pracy społecznikowskiej z Polakami nie nastrajają optymistycznie, a już na pewno nie w jakiejś bliskiej perspektywie.

Na koniec rozważań wypadałoby zająć się postaciami beneficjentów PRL-u bis, którzy to właśnie szykują się do podróży. Kim byli? Byli albo bandytami i łachudrami zainstalowanymi w Polsce przez Stalina, albo też byli potomkami tych bandytów i łachudr. W każdym razie wszyscy dobrze się znali. Proces transformacji jest już dość dobrze opisany, postaram się jednak sprostować kilka często występujących w nim nieporozumień.

1. Zmiany zostały zapoczątkowane w Sierpniu 1980 w związku z wielkim buntem społecznym.

Otóż możliwość zmian zakończyła się w 1980 roku w związku z procesem przejmowania władzy w Polsce przez służby wywiadowcze LWP kosztem PZPR.

2. Zamach wojskowy 1981 roku był ciosem dla narodu, któremu przetrącono kręgosłup.

Był ostatnim akordem przejmowania władzy przez ludzi Kiszczaka, który był oficerem prowadzącym konfidenta o nazwisku Jaruzelski (wykorzystywanego później jako słup w rożnych sytuacjach, na przykład w roli prezydenta PRL-u bis). Celem zamachu było pokazanie przeciętnemu Kowalskiemu, że co by nie robił, to ogon będzie z tyłu, więc trzeba leżeć. Był również okazją do przejęcia kontroli nad SB (Kiszczak na szefa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych), wliczając w to najważniejszych i najzdolniejszych konfidentów. Dzięki zachowanym kartotekom Związku dokonano gruntownej analizy stanu kadr oraz determinacji ludzi Solidarności, ich zdolności przywódczych, potencjalnej medialności, podatności na szantaż, etc…

3. Okrutne morderstwo św. Jerzego Popiełuszki zostało zaplanowane i dokonane przez oficerów SB i stało się kolejnym impulsem społecznym, żeby po kilku latach w wyborach kontraktowych opowiedzieć się za przemalowaną ‘Solidarnością’ z nielegalnymi władzami kontraktowanymi przez Kiszczaka.

Celem operacji ‘Zabić Księdza’ było przerzucenie tej odpowiedzialności z rzeczywistych zleceniodawców i wykonawców (wojskówka) na służby cywilne. Chodziło o zapewnienie sobie strachem ich lojalności przed zbliżającymi się zmianami, oraz niedopuszczenie do sytuacji, w której część kadr MSW opowiedziałaby się za opozycją. Nic jeszcze wtedy nie było zdeterminowane, a późniejszy przykład Czechosłowacji pokazał, że sytuacja mogła wymknąć się z rąk. Palcem pogrożono tak wysokim oficerom jak Ciastoń czy Płatek. Tuż przed ‘przemianami’, w okolicznościach mogących wskazywać na służby wojskowe jako sprawców, zginęli księża Suchowolec, Niedzielak i Zych. Tych sprawców nie wykryto i w ten sposób pogrożono ubekom palcem drugi raz.

LWP było najbardziej zsowietyzowaną i najlepiej uzbrojoną siłą PRL-u. Po spacyfikowaniu MSW i rozbrojeniu kilku incydentalnych prób tworzenia w LWP oficerskich stowarzyszeń niepodległościowych, wojskówka przejęła kontrolę nad krajem i wykonywała ją niepodzielnie do czasu, kiedy na wewnętrzne sprawy polskie zaczęły wpływać silniej interesy mocarstw, a więc kiedy to podjęto w Berlinie decyzję o włączeniu Polski do UE, a Waszyngton zadecydował o przyjęciu Polski do NATO.

O tym, że służby wojskowe były największą organizacją przestępczą w latach dziewięćdziesiątych wspominał najbardziej znany świadek koronny dwudziestopięciolecia, pseud. Masa, określając przestępców z Wołomina, Pruszkowa, i innych regionów Polski mianem ‘mafii trzepakowej’, jeśli chcieć by porównać ją do tej rzeczywistej.

Głównymi interesami nowych władców Polski była grabież, wywóz, i – po wyczyszczeniu w bankach na Zachodzie – ponowny przywóz walut. Słowem: polskie oszczędności w realnych walutach zostały bezczelnie ukradzione z polskich kont bankowych, wywiezione do banków zachodnich, by powrócić w formie już prywatnego ‘zastrzyku kapitałowego’. Łatwemu powiększaniu kapitałów kosztem społeczeństwa służyło też zamrożenie na dwa lata (przy czym wiedza, że właśnie na dwa dostępna była nielicznym) kursu dolara przy jednoczesnym oprocentowaniu wkładów złotówkowych początkowo na poziomie 36% miesięcznie (sic!), co później zmniejszono, jednak wciąż średnie, roczne oprocentowanie wkładów w Polsce w latach 1990-1992 wyniosło 80%, przy średnim oprocentowaniu kredytu na Zachodzie w wysokości 10%. Przy różnicy 70% nic tylko ucztować, bo majątek rósł sam.

Ten majątek został zainwestowany w różne przedsięwzięcia. Nie będę zamęczał Czytelników dokładną analizą tego, jak przejmowano system bankowy czy medialny, wydaje się, że ta wiedza jest już dzisiaj ogólnie dostępna.

Obok rodzimych fachowców od zabójstw księży, handlu po-sowiecką bronią, a później organami ludzkimi (to ostatnie powtarzam za dziennikarzem śledczym Witoldem Gadowskim, który wie o interesach tych służb bardzo dużo) w Polsce zaczęli pojawiać się fachowcy zagraniczni. Uważam, że największą, obcą operację wywiadowczą przeprowadziła w Polsce BND, ale aktywni byli i Rosjanie i Mossad (kozacka operacja wywiezienia do Izraela kilkunastu ciężarówek papieru powstałego przy okazji afery ArtB). O ile jednak w czasach jelcynowskich służby rosyjskie chodziły trochę ‘samopas’ w związku z tym nie podejmowały szeroko zakrojonych akcji o strategicznym charakterze, ograniczając się raczej do wspólnych z polską wojskówką działań przestępczych, a wywiad izraelski też raczej pomagał miejscowym w jednorazowych ‘skokach na kasę’, o tyle służby niemieckie prowadziły strategicznie przygotowaną, długofalową operację przeciw Polsce.

Echa tej operacji są oczywiste. Podpisanie niesymetrycznych umów handlowych, dzięki którym niemieckie produkty zostały zwolnione z cła, a polskie nie (przed wejściem do UE), próby wprowadzenia w życie koncepcji ‘euroregionów’, udane przejęcie dużej części polskiego rynku prasy, nieuregulowanie spraw prywatnych pozwów za ‘majątki utracone’ przez obywateli niemieckich w Polsce, a więc wszystko to (pomijam dalsze szczegóły), co miało doprowadzić Polskę do roli peryferium Berlina. Służalczość polskich ‘elit politycznych’ wobec Berlina była i ciągle jest wręcz porażająca.

Jest taki mit, ciągle odgrzewany w polskich mediach, a służący odwróceniu uwagi od rzeczywistych zagrożeń, o nieustającym konflikcie z Rosją, tymczasem rytm polityki polskiej w jej relacjach z Rosją był wyznaczany dokładnie w Berlinie, i jeśli w Berlinie się w stosunku do Rosji ocieplało, to ocieplało się i u nas, a jeśli się oziębiało, to i u nas robiło się marsowe miny. Nie twierdzę, że Rosja nie prowadzi wobec nas polityki z pozycji siły, zwłaszcza w sprawach surowcowych, ale jest również jasne, że decyzja o braku dywersyfikacji w Polsce została podjęta w Berlinie i w niemieckim interesie – w końcu Niemcy mają gaz o wiele taniej, bo my mamy ten gaz o wiele drożej. W Moskwie bilans się zgadza.

I tak było mniej więcej do roku 2011, kiedy to świat zaczął się zmieniać. Ostatnie cztery lata w polskiej polityce i jej położeniu geopolitycznym odstają od tego, do czego przywykliśmy wcześniej. Można powiedzieć, że rok 2010 był apogeum procesów, które zaczęły się jeszcze w roku 1989, a od 2011 rozpoczęła się nowa era. Nowe Rapallo podpisano w czasach Schroedera, a 10 kwietnia 2010 roku był jedynie powtórką umowy Ribbentrop-Mołotow. A w 2011 roku zaczął się D-Day, tyle że jego celem jest dziś Rosja, a Niemcy pośrednio, albo w drugiej kolejności. Amerykańska operacja strategicznego instalowania się w Polsce rozpoczęła się wraz z mianowaniem na nowego ambasadora USA Stephena D. Mulla (czerwiec 2012), człowieka nadzorującego operacje CIA w Polsce w latach osiemdziesiątych.

Wraz z pojawieniem się Pana Ambasadora lobby niemieckie słabnie i blednie, podobnie jak lobby rosyjskie. Dzisiaj geostrategiczne interesy Ameryki realizowane są w Odessie, Charkowie, Doniecku, gdzie kończy się pro-rosyjska ruchawka w obliczu wycofania się znad granicy rosyjskich dywizji (jak mówił mi osobiście Władimir Bukowski: zawszonych, zdemoralizowanych, źle wyszkolonych, i niechętnych do jakiejkolwiek inwazji). Próba ich użycia mogłaby się zakończyć ‘rozlezieniem’ się ich po Ukrainie w poszukiwaniu jakiegoś miejsca do pobiesiadowania. I w ten sposób inwazja mogłaby się zakończyć zwycięstwem ukraińskich ‘babuszek’ zwalczających wroga samogonem i słoniną (copyright Władimir Bukowski).

To wszystko ma szansę zakończyć się marginalizacją Rosji i odsunięciem jej od naszych granic do czasów niepamiętanych sprzed Perejasławia. To również (i to jest ważniejsze) oznacza słabnięcie lobby niemieckiego w Polsce. W to miejsce wejdzie zapewne lobby amerykańskie, i to dlatego Niemcy tak bronią się przed pomysłem zainstalowania w Polsce amerykańskich baz dla armii lądowych. O przyszłości Polski zadecydują dzisiaj stosunki niemiecko-amerykańskie, a więc odpowiedź na pytanie: na ile Niemcy są w stanie w drodze jakiejś współczesnej Canossy wrócić do stosunków z czasów Kohla i jego poprzedników i tym samym powrócić do roli największego amerykańskiego wasala na kontynencie? Jeśli nie są, to rola nie tylko wasala, ale również i hegemona w kontynentalnej Europie zostanie im zabrana i zastąpiona układem sojuszów państw otaczających Niemcy, a więc: sojuszu anglo-francuskiego, sojuszu państw wschodnioeuropejskich z dominującą pozycją osi: Polska-Węgry-Rumunia (amerykańska wersja Międzymorza), innych lokalnych sojuszy. Chyba, że Amerykanie coś sknocą, a wiemy z historii, że też potrafią.

Czy z takiej perspektywy należy się cieszyć? Przy klęsce demograficznej, przy braku elit, jest to zamiana pracy w Lidlu na pracę w Walmart’cie, więc ja się osobiście nie cieszę, bo uważam, że nie ma z czego – mam po prostu inne aspiracje. Obawiam się jednak, że moich (i – o czym jestem przekonany – Szanownej Redakcji) aspiracji nie podziela circa osiemdziesiąt procent polskiego społeczeństwa.

Czas na podsumowania. Dwudziestopięciolecie PRL-u bis to okres przejściowy pomiędzy końcem świata dwubiegunowego i rozpoczęciem się ery świata jednobiegunowego. W tym okresie Polska była obszarem niczyim, nieposiadającym elit, zarządzanym przez lokalne mafie wśród których szczególną rolę odegrali oficerowie Informacji Wojskowej LWP (celowo: Informacji Wojskowej). Całkowity brak etosu, post-sowieckie niezrozumienie pojęcia honoru, doprowadziło do niemożności zawierania jakichkolwiek poważnych sojuszy, a jedynie sojuszy pozornych, w których Polska stawała się tych sojuszy peryferium i ‘frajerem’. Pierwsza szansa na opuszczenie trzeciej ligi (wasal mojego wasala) i szansa na późniejsze podjęcie aspiracji niepodległościowych została ostatecznie zaprzepaszczona w latach 2007-2010. Drugiej moim zdaniem nie będzie, to znaczy będzie szansa na wejście do drugiej ligi, ale bez możliwości wejścia do ekstraklasy (za ekstraklasę uważam w dzisiejszych warunkach pozycję Izraela, Turcji, UK, Niemiec. USA to PZPN). Obecnym polskim elitom nikt już nie zaufa, wykształcenie nowych jeszcze się nie rozpoczęło, a jak się rozpocznie, to znów trzeba będzie czekać ćwierć wieku. Winę za taki stan rzeczy trzeba jednak podzielić sprawiedliwie po równo. Połowa spada na łajzy z LWP, niemniej druga połowa odpowiedzialności na nas wszystkich. W 1989 roku miałem dwadzieścia lat… Takich jak ja były miliony. Gdybyśmy wtedy mieli choć połowę determinacji dzisiejszych Ukraińców albo choćby rozsądek Czechów bylibyśmy gdzie indziej.

PRL-bis zakończy się poetycko. Wybrałem jako motto cytat z Szekspira, bo wydał mi się najbardziej odpowiedni. Nie mogłem wygrzebać żadnego sensownego tłumaczenia, więc zrobiłem własne – mam nadzieję, że akceptowalne.