Nicolás Gómez Dávila trafnie zauważył iż: „Inteligencja w pewnych okresach musi się wyłącznie poświęcić przywracaniu definicji”; i trudno się nie zgodzić, że mało co jak komunizm nadaje się w pierwszej kolejności do tego, aby być dogłębnie poddanym temu procesowi, abyśmy mogli zacząć się wreszcie cokolwiek z „czytelniczą publicznością XXI wieku” rozumieć.
Gdy zaakceptujemy przytaczaną niejednokrotnie na łamach „Wydawnictwa Podziemnego” definicję mówiącą nam że; „ Celem i istotą komunizmu jest czysta władza. A marksizm-leninizm jest teorią zdobycia i utrzymania władzy.” – to wiele wątpliwości i pytań szybko nam znika i zaczynamy nieco więcej pojmować z otaczającej nas niewesołej rzeczywistości.
Aby zamknąć wątek definicyjny przytoczmy jeszcze raz Michała Bąkowskiego, który jakże trafnie w innym miejscu zauważa: „Jeżeli zdefiniować komunizm przez odniesienie do raczej mglistej teorii i znacznie bardziej konkretnej praktyki centralnego zarządzania gospodarką (co samo przez się jest co najmniej dyskusyjne, ale krytyka tej fałszywej definicji przekraczałaby ramy tego artykułu), to komunizm upadł o wiele wcześniej, bo w 1917 roku, by nigdy się nie podnieść.”
I jeszcze jeden cytat w uzupełnieniu powyższego, tym razem ze Spenglera: „Odnośnie zaś do największego przeciwnika Adama Smitha, Karola Marksa, nieważne jest, czy tkwiąc głęboko w wyobrażeniowym świecie angielskiego kapitalizmu głośno przeciw temu kapitalizmowi protestujemy; gdyż właśnie za sprawą tego go uznajemy i chcemy tylko przez inny rodzaj rozrachunku użyczyć jego obiektom korzyści bycia podmiotami. Od Smitha i Marksa mamy do czynienia ze zwykłą autoanalizą gospodarczego myślenia jednej jedynej kultury, i to w jednym jedynym stadium rozwojowym. Jest ona na wskroś racjonalistyczna i wychodzi przeto od materii oraz jej warunków, potrzeb i bodźców, zamiast od duszy pokoleń, stanów, ludów oraz duchowej siły twórczej.”
W świetle powyższych spostrzeżeń odpowiedzi na pytania „Trzeciej ankiety” wydają się oczywiste i nie nastręczające większego wysiłku intelektualnego. Oczywiście możemy w celach edukacyjnych rozbijać zwycięski marsz bolszewizmu (nomen omen – od wąskiej sekty do rzeczywistego dzisiejszego „bolszyinstwa”) przez ludy i kontynenty na etapy, ale w rzeczywistości mamy do czynienia ciągle z jednym i tym samym etapem – podboju, wszelkimi aktualnie dostępnymi i prowadzącymi do celu metodami! „Klasyczny, ewoluujący, upadły?” – dobre sobie! Raczej chyba klasycznie ewoluujący upadek naszej cywilizacji, pogrążającej się skutecznie w nędzy bolszewizmu!
Czy sytuacja wymaga akurat masowych mordów , czy tylko eksterminacji niezależnej gospodarczo (i opornej wobec bolszewizacji) jakieś grupy społecznej, choćby nawet: „Życie stało się lepsze, towarzysze, życie stało się weselsze” (Stalin 1935 r.) – czy też nie ma już takiej konieczności, ze względu na to, że: „Dziś w każdym języku pisze się przeważnie w (bolszewickim) esperanto.” – to wszystko jest tylko dziedziną komunistycznej taktyki.
Tak czy siak komunizm (czy jak kto woli wymiennie bolszewizm) ten społeczny AIDS jest właśnie dlatego tak trudny do zniszczenia, gdyż podobnie: „…problemem jest duża różnorodność wirusa HIV ( jest on najbardziej zmiennym spośród wszystkich wirusów ),a nowe formy wirusa powstają w wyniku ciągłych mutacji jego materiału genetycznego. Zatem szczepionka wytworzona przeciwko jednemu typowi HIV , będzie nieskuteczna wobec innych typów.” – tak i taktyczna „różnorodność” i zmienność komunizmu jest, jak sądzę, przyczyną jego niebywałej skuteczności. Skuteczności, którą dopiero technologiczne zdobycze współczesności, ochoczo przyjęte i zaadoptowane do swego celu przez bolszewików, uczyniły tak przerażającą.
Co dalej? Nie jestem optymistą. Zagłada naszej cywilizacji wydaje się już być dokonaną, tryumf bolszewizmu oczywistym, zaś przyszłość niewesołą.
Cóż nam pozostaje?: „Naszą ostatnią nadzieję pokładamy w niesprawiedliwości Boga.”
Prześlij znajomemu
0 Komentarz(e/y) do “Odpowiedź na III Ankietę Wydawnictwa Podziemnego”
Prosze czekac
Komentuj