Józef Mackiewicz |
| The Triumph of Provocation |
Michał Bąkowski |
| Votum separatum |
Dariusz Rohnka  |
| Szkice o Józefie Mackiewiczu |
Jeff Nyquist  |
| Origins of the Fourth World War |
Books Published by The Underground
Order here:
Jacek Szczyrba  |
| Punkt Langrange`a |
H |
| 1946 |
J.R. Nyquist |
| Koń trojański |
Dariusz Rohnka |
| Wielkie arrangement |
Dariusz Rohnka |
| Fatalna Fikcja |
Czy tylko Polakom Polska tak ciąży? Czy inne narody, np. Węgrzy, Litwini, Czesi, Ukraińcy nie są obciążeni wypaczonym do nacjonalizmu patriotyzmem? Czy rzeczywiście to romantyczny, mickiewiczowski mesjanizm tak wykoślawił Polaków?
Przypuszczam, że tylko Polakom Polska tak ciąży, bo przecież Węgrom Polska nie ciąży… Ale dość dworowania. Ośmielam się zabrać głos, ponieważ staruszek podpisujący się nom de plume Stary chrzan, nie tylko nie ma dostępu do internetu, ale w ogóle nie chce wiedzieć, co to jest.
Jeśli dobrze rozumiem, to jego hipoteza jest taka: Polska dyndająca jest przyczyną aż tak łatwego zwycięstwa nacjonalizmu. Gdybyż tylko była ta idea bardziej przywiązana do ziemi, do jakiejś ziemi, to może przetrwałoby pojęcie patriotyzmu, obejmujące ludy tę ziemię zamieszkujące. Ani Czesi, ani Wegrzy nie mają takich tradycji jak Rzeczpospolita. Litwini i Ukraińcy natomiast nie chcą tej tradycji znać, bo nienawidzą Polaków.
Czy można było przywiązać tę ideę do ziemi w taki sposób, by nie popaść w trójlojalizm?
P.S. Czym różni się podziemna serweta od zwykłej serwety?
Szanowny Panie,
Starszy Pan, który jest autorem powyższego artykułu sprzed dwunastu lat, nie bierze udziału w dyskusjach internetowych.
Odpowiadam, rzecz jasna, wyłącznie w moim imieniu, ale odnoszę wrażenie, że nie zrozumiał Pan żartu Starego chrzana. Patriotyzm przywiązany jest do ziemi, a nie do narodu lub państwa. Kiedy zniknęła treść Najjaśniejszej Rzeczypospolitej, to (powtarzam, takie jest moje rozumienie powyższego artykułu) zastąpiono ją “Polską dyndającą”, ideą, którą następnie z łatwością uzurpował nacjonalizm. Pisałem o tym szerzej w artykule pt. “O polskim patriotyzmie” http://wydawnictwopodziemne.rohnka5.atthost24.pl/2011/03/17/o-polskim-patriotyzmie/
Nie widzę, dlaczego alternatywą miałby tu być trójlojalizm wobec zaborców.
A! Podziemna serweta, to jest serweta w Podziemiu.
Nie no, to o przekraczaniu Wisły i Warty przez Prusaków, żeby się stać Polakami, to marny dowcip, i co gorsza gwałt na logice (konkretnie na kwantyfikatorach)! Nigdzie w hymnie nie ma cienia sugestti, że KAŻDY kto przekroczy, Polakiem się stanie. Za moich czasów nieco bystrzejszy licealista na takim idiotyźmie nie opierałby swojej diatryby, bo to naprawdę kompromitujące.
Widać brak internetu w 3. tysiącleciu naprawdę nikomu nie służy, kto by pomyślał!
Eee, pitoli Pan bez opamiętania. Na jakich kwantyfikatorach?? Cóż to za nonsens?
Nie sądzę doprawdy, żeby Stary chrzan czuł się skompromitowany, ale jestem przekonany, że jest mu to równie obojętne.
Drogi Panie Triariusie,
Przeczytałem starszemu panu Pański komentarz i bardzo się uśmiał. Nic nie jest równie komiczne, jak brak poczucia humoru. Od siebie dodałbym, że nie mniej śmieszny jest brak dystansu do siebie samego, traktowanie siebie zbyt poważnie. Żeby rozbierać żart – dosyć oczywisty żart – na czynniki pierwsze? Kwantyfikatory?…
Hej, płyniemy. Do smętnej łżeczywistości wyzutej z odczucia komizmu. Właściwie, już dotarliśmy.
Jeżeli to jest “komizm”, to ja jestem primabalerina. Bawcie się zatem Panowie dalej “komizmem”, literaturą, że drugiej takiej świat nie widział, i analizowaniem rzeczywistości. Już bez mojego jednak udziału.
Nie wie Pan, co to kwantyfikator, to wypadałoby się dowiedzieć, a nie po chamsku obrażać kogoś, kto wie. Ja “pitolę bez sensu”, ten Chrzan skrzy się dowcipem i śpi w małżeńskim łożu z logiką, a Józef Mackiewicz wielkim pisarzem był i takimż prorokiem. Potem się dziwicie, że ludzie wierzą w LGBT i inne taki!. To ta sama sekciarska, tępa i ciasna mentalność, a porażająca wprost genialność takiej “prawicy” nie bez powodu wielu odstręcza, choć faktycznie szkoda, że uciekając przed Scyllą… (Pan sobie to w wolniejszej chwili wygugluje.)
Dość bawiły mnie te Panów tutaj spory w rodzinie, ale co za dużo… Żegnam! Czapką do ziemi!
Cha, cha! Doskonałe. Mnie to oczywizda obojętne, a starszy pan tylko pęka ze śmiechu.
Obrażanie się zostawiam kelnerom.