Niejaki Czesław Miłosz, napisał kiedyś o Józefie Mackiewiczu:

Nie sposób traktować poważnie wszystkiego, co pisał Mackiewicz-antykomunista. Niektóre jego artykuły są wręcz obsesyjne i graniczące z paranoją, według znanego wzoru wietrzenia wszędzie agentur, nawet w Watykanie. Toteż układając wybór jego pism publicystycznych, należałoby pamiętać, że płacił fantazjowaniem czy nawet wariactwem za stałość swoich poglądów. [1]

Każdy człon tej wypowiedzi jest niesłuszny, ale też czego innego spodziewać się od apologety prlu? Nie zamierzam wcale polemizować z tymi słowami, dość powiedzieć, że Miłosz płacił tego rodzaju bełkotem za brak jakichkolwiek poglądów, więc z czym tu niby polemizować? Interesuje mnie w tym wyłącznie oskarżenie, rzucane z wielu stron, jakoby Mackiewicz „wszędzie wietrzył spiski”. W rzeczywistości bowiem, Mackiewicz obserwował, porównywał, stawiał pytania i próbował na nie odpowiadać. Czyż nie taki jest obowiązek intelektualisty? Być może nie obowiązek Miłoszów świata tego – ci raczej wietrzą, skąd wiatr wieje i jak się najwygodniej ustawić – ale prawdziwych intelektualistów, tych co zrozumienie otaczającego ich świata poczytują sobie za chwalebną powinność. Zgodnie z tym powołaniem, Mackiewicz obserwował. Obserwował na przykład, jak wolni ludzie działają na korzyść największego wroga wolności. Porównywał, dla przykładu, chwałę otaczającą bolszewickich zbrodniarzy z hańbą nazistów. Zadawał pytanie: dlaczego tak się dzieje? Po czym stawiał hipotezę: może to zaraza jakaś? Czytaj więcej ->

Tekstem Zdrowego rozsądku nie da się zastąpić Jeff Nyquist odpowiedział na opublikowaną nieco wcześniej moją z nim polemikę, Ten sam nacjonalizm, którą napisałem poważnie zaniepokojony wyraźną odmianą w tonie oraz sensie wypowiedzi amerykańskiego publicysty. Pisałem nie tylko jako uważny czytelnik jego tekstów, ale także jako tłumacz i propagator kilku przynajmniej tuzinów jego artykułów; jako polityczny sojusznik i przyjaciel, który dostrzega, że nie wszystkie ścieżki, po których kroczy Jeff Nyquist prowadzą do celu. W zamian otrzymałem kubeł pomyj wylany na moją głowę oraz publicystyczny bełkot nie tylko bardzo oddalony od prawdy, ale po prostu nieuczciwy. Nie Jeff, na podobnych zasadach polemizować ze sobą nie będziemy! Czytaj więcej ->

W związku ze śmiercią prezydenta Kaczyńskiego składam kondolencje polskiemu narodowi. Mamy tu do czynienia z wydarzeniem tyleż smutnym, co budzącym niepokojące skojarzenia. Samolot polskiego prezydenta może będzie w przyszłości symbolizować Europę, której wydaje się, że masowe zbrodnie należą do przeszłości.

Odpowiadając Darkowi Rohnka, nie rozumiem jego twierdzenia, że moje rozumowanie uległo „przemianie, która się niedawno ujawniła.” Darek twierdzi, że stworzyłem pewnego rodzaju niepodważalny aksjomat, jakoby Saakaszwili jest przeciwnikiem Moskwy. W artykule, opublikowanym na tej witrynie, zatytułowanym „Zrozumieć strategiczne cele wroga”, pisałem: „jeśli poddamy analizie gruzińskie wydarzenia… to widzimy, że Moskwa potrzebowała partnera w Tbilisi, na którym mogła polegać; mogła polegać, że rozpocznie on wojnę w sposób, który pozwoli na stwierdzenie, że nie był to akt jawnej rosyjskiej agresji.” Czytaj więcej ->

Jeff Nyquist nie jest typowym przedstawicielem amerykańskiej publicystyki. Nie tylko czytuje Golicyna, wietrzy za komunistycznym spiskiem na globalną skalę, ale jeszcze w dodatku wierzy, że wschodnioeuropejskie rewolucje z lat 1989-1991 były elementem długofalowej strategii, poczęły się z samych Chruszczowa i Mao. Dzięki takim poglądom Nyquist wydaje się wyrazisty, bezkompromisowy, interesujący i oryginalny na tyle, aby warto było czytać jego teksty i dyskutować z nim złożone sprawy tego świata. A jest doprawdy o czym, biorąc choćby pod uwagę przemianę, jaka dokonała się w myśleniu politycznym Jeffreya Nyquista. Czytaj więcej ->

Dzisiejszym gościem witryny Frontpagemagazine *) jest Nina Karsov, właścicielka londyńskiego wydawnictwa Kontra, które od roku 1970 wydaje polskie i rosyjskie książki, w tym także Dzieła (wydano do dziś 19 tomów, ale kolejne są planowane) Józefa Mackiewicza, wielkiego polskiego powieściopisarza i publicysty (1902-1985).

W analitycznej pracy Zwycięstwo prowokacji, napisanej w 1962 roku, a ostatnio wydanej w języku angielskim przez Yale University Press, Mackiewicz rozważa dzieje i charakter komunizmu w Związku Sowieckim i w Polsce. Jego oryginalna interpretacja różnic i podobieństw pomiędzy komunizmem i nazizmem jest niezwykle istotna dla debaty na temat tych systemów oraz dla rozważań o sprawach dziś szczególnie ważnych dla Stanów Zjednoczonych i Europy.

Czytaj więcej ->

W dniu 10 lutego 2010 roku zmarł Charlie Wilson, barwny i nietuzinkowy przedstawiciel Izby Reprezentantów, który jako jeden z bardzo nielicznych amerykańskich polityków czynnie wspomagał walkę z komunistycznym agresorem, najpierw, pod koniec lat 70., w Nikaragui, a następnie, przez niemal całą dziewiątą dekadę dwudziestego wieku, w Afganistanie. W związku ze śmiercią tego antykomunisty publikujemy ponownie artykuł, który ukazał się na naszej witrynie w marcu 2008 roku.  Tekst jest refleksją na marginesie filmu o Charliem Wilsonie.

Wojna Charliego Wilsona jest zabawnym filmem i, jak na standardy Hollywoodu, w miarę ścisłym historycznie.  Film (w reżyserii Mike’a Nicholsa, to ten od Absolwenta) opowiada historię demokratycznego kongresmana z Texasu, który pomiędzy wesołymi bibkami, kokainą, alkoholem i igraszkami z Playboy Bunnies, zdołał, dzięki wyjątkowej determinacji i pomysłowości, stopniowo zwiększyć budżet CIA przeznaczony na pomoc afgańskim mudżahedinom.  To z kolei doprowadzić miało do tak ogromnych strat sowieckich w Afganistanie, że Gorbaczowowi nie pozostało nic innego, jak wycofać się z podkulonym ogonem. Czytaj więcej ->

Ostatni tekst Michała Bąkowskiego, „Wielka prowokacja”, bardzo mnie ucieszył, ponieważ prowadzi nas w kierunku dyskusji dotykającej najbardziej istotnych wydarzeń ostatnich 18 miesięcy.  Sformułuję teraz argumentację Bąkowskiego za niego, co nie jest wcale dziwne, gdyż tezy zaprezentowane w „Wielkiej prowokacji” pokrywają się z tym wszystkim, co piszę od wielu lat.

Pisałem ostatnio o statusie krajów w przeszłości zdominowanych przez Sowiety, że „decydującym argumentem na rzecz autentyczności rewolucji Saakaszwilego w Gruzji jest rosyjski atak wojskowy w sierpniu 2008 roku: Kreml ujawnił swoje złe intencje i wówczas został zmuszony do powstrzymania ofensywy wojskowej przez zachodnią presję gospodarczą.” Czytaj więcej ->

Czytaj więcej ->

Dla opisu wielkich machinacji długofalowej strategii sowieckiej, angielsko-języczni komentatorzy używają zazwyczaj słowa deception, które tłumaczy się jako oszustwo lub podstęp, ale oznacza także efekt magicznej sztuczki, która pozostawia obserwatora w błędzie, w fałszywym przekonaniu.  Jest to całkiem akuratny opis stanu, w jakim znajdują się zachodni politycy, gdy poddani są sowieckim sztuczkom.  W polskiej tradycji natomiast (a także, o ile mi wiadomo, w innych językach), postępowanie, jakie obserwujemy w sowieckich poczynaniach, zwykło się nazywać prowokacją.  Nie bez powodu, Uniwersytet w Yale wydał ostatnio książkę Józefa Mackiewicza pod tytułem The Triumph of Provocation, a nie „zwycięstwo oszustwa”. Czytaj więcej ->

Michał Bąkowski wyjaśnił, nader skrótowo, swoją hipotezę w jaki sposób przedłużona „ostateczna faza” sowieckiej długofalowej strategii jest prowadzona na obszarze Europy Wschodniej przez „trzeci eszelon” sowieckich przywódców: w tym przez takie postacie jak Juszczenko, Saakaszwili i Putin. Bąkowski wierzy, że w związku z naturalnym procesem starzenia się takich polityków jak Jelcyn i Wałęsa, Kreml poczuł się zmuszony do zatrudnienia nowych polityków, rozpoczynając w ten sposób nowy cykl podstępu. Taki krok okazał się niezbędny ponieważ w ramach długofalowej strategii nie udało się doprowadzić do rozpadu NATO poprzez oderwanie Niemiec w stosownym czasie; w taki sposób „ostateczna faza” strategii została rozciągnięta w czasie. W rezultacie sowieckiemu przedsiębiorstwu o nazwie Teatr Liberalnej Fasady przypadło zadanie odegrania kilku bisów. Kolejne koncesje musiano poczynić na rzecz liberalizmu, kapitalizmu oraz przetrwania gospodarki. Oczywiście, tego rodzaju potrzeby niosą ze sobą też zagrożenia. Państwa byłego Układu Warszawskiego przyłączyły się do NATO, podobnie jak trzy byłe sowieckie republiki. Jeśli Moskwie nie spodoba się polityczny rozwój wydarzeń w Europie Wschodniej, rosyjskie czołgi już nie będą mogły być wezwane w celu przeprowadzenia interwencji; a oszustwa wyborcze, biorąc pod uwagę sondaże przeprowadzane przy lokalach wyborczych, są związane z ogromnym ryzykiem (z wyjątkiem Rosji, gdzie poziom kontroli jest maksymalny). Blok sowiecki został poddany strukturalnej zmianie. Zmiany te zostały przeprowadzone po to, aby zmylić i rozbroić kraje Zachodu, uzyskując jednocześnie kredyty i technologie, tym samym otwierając nowe kierunki ataku na przyszłość. Napoleon powiedział kiedyś, że można wygrać bitwę poprzez zmianę formacji w czasie działań. Przeciwnik nie potrafi prawidłowo ocenić przyczyny zmiany, przeprowadzanej w celu jego zmylenia, co w konsekwencji prowadzi do zdobycia przewagi. Armia, która decyduje się na tę „zmianę formacji” jest wystawiona na ogromne ryzyko niepowodzenia; ale przeciwnik jest wzięty przez zaskoczenie, a nie potrafiąc właściwie ocenić sytuacji, nie może także zastosować właściwej kontr-strategii. Czytaj więcej ->

Skonsternowany poglądami Jeffa Nyquista na Rosję i związek sowiecki, wpadłem w osłupienie. Na początek, Nyquist twierdzi, że w ostatnich latach „Rosja cofnęła się stopniowo coraz bliżej do zsrs”. Twierdzenie takie zakłada, że Rosja dokonała pewnego postępu w przeszłości, oddalając się od zsrs. Uprzednio wydawało mi się, że rozumiem pozycję Nyquista, a mianowicie, że wydarzenia z lat 1989-91 były gigantyczną prowokacją; że „upadek komunizmu”, „koniec zimnej wojny” i „rozpad związku sowieckiego”, wszystkie były przedstawieniem, a co za tym idzie, nie miały naprawdę miejsca – i stąd moja konsternacja. Jeżeli to się naprawdę nigdy nie wydarzyło, to jak możemy twierdzić, że Rosja zbliża się do czegoś, czym nigdy nie przestała być w ciągu ubiegłych 82 lat? Wydaje mi się, że nadal jest i nigdy być nie przestała związkiem sowieckim, który wygodnie zmienił nazwę – i to jest w moim mniemaniu jedyna logiczna konsekwencja mego stanowiska: upadek komunizmu był częścią długoterminowej strategii. Z mojego punktu widzenia, kiedy zgodzimy się na takie postawienie sprawy, mowa o „Rosji” staje się absurdem, a jakikolwiek werdykt na temat jej „zbliżania się bądź oddalania od sowietów” jest bez znaczenia. Czytaj więcej ->

Niestety, Kassandra jest niepopularna, a nawet podejrzewana o brzydkie rzeczy. Już dawno została napiętnowana jako mało „postępowa”, więc nie można do jej wróżb mieć najmniejszego zaufania.

Józef Łobodowski, Kassandra jest niepopularna, Orzeł Biały, styczeń 1974

Kasandra, mityczna córka wielkiego władcy Troi, przed którą stała zapewne olśniewająca przyszłość, miała dość odwagi, aby odrzucić z pogardą zaloty jednego z najpotężniejszych bogów starożytnej Hellady – Apolla. I tak dar widzenia przyszłości, którym obdarzył ją ów lubieżnik, stał się powodem jej największej udręki, ponieważ za sprawą klątwy niedoszłego kochanka nikt nie wierzył w jej przepowiednie.

Anatolij Golicyn, wysokiej rangi funkcjonariusz sowieckich służb specjalnych, którego przyszła kariera mogła rozwijać się w sposób równie olśniewający, podobnie jak wieki wcześniej Kasandra, odrzucił na bok wspaniałe, choć brudne, perspektywy. Podobnie jak mityczna wieszczka, Golicyn obarczony był wiedzą na temat przyszłych wydarzeń i, podobnie jak w jej przypadku, odebrana mu została możliwość skutecznego przekonania świata o prawdziwości swoich rewelacji. Nie stało się tak za sprawą boskiego gniewu, ale dzięki aktywności sowieckich służb, które przez dziesięciolecia skutecznie zabiegały o pozbawienie dezertera wiarygodności. Czytaj więcej ->

Jeff Nyquist uprzejmie odpowiedział na mój poprzedni artykuł znakomitymi dywagacjami na temat ważności obiegowych pojęć w konfrontacji z sowiecką strategią.

Wydaje mi się, że nasza wymiana [1] otworzyła trzy szerokie sfery niezgody. Pierwsza dotyczy semantyki, ale widzę teraz, że różnice pomiędzy nami są o wiele bardziej fundamentalne niż tylko stanowisko wobec semantycznej destrukcji opozycji jako ważnej części komunistycznej taktyki. Dotyka to w zamian doniosłej kwestii celu. Dlaczego się tym zajmujemy? Co nam z tego? Po co wdajemy się w tę polemikę? Dlaczego trzymamy się poglądów, które nie przyniosą nam radości ani uznania, a raczej spotkają się z niechętnym gestem pukania w czoło? Jeżeli „obiegowe pojęcia”, bezmyślna tłuszcza, a teraz nawet i inteligentni ludzie, jeżeli wszyscy sprzysięgli się przeciw nam i myślą, że jesteśmy stuknięci, to po co narażać się na taki despekt? Po co? Czytaj więcej ->

1. Zwrócono nam uwagę, że niektóre komentarze umieszczone na naszej witrynie w ostatnich dniach nie są na poziomie oczekiwanym od naszych komentatorów. Zdania w rodzaju: „pojęcia rosyjski i komunistyczny są synonimami” są poniżej krytyki. Jest to tak samo idiotyczne, co utożsamianie nazistów z Niemcami, równie niedorzeczne jak twierdzenie, że „wszyscy Polacy to antysemici”, jednako głupkowate, co nazywanie wszystkich Ukraińców rezunami. Kolektywną odpowiedzialność wprowadzali w życie ludzie tacy jak Lenin, Stalin, Hitler i Mao. Komentarze z gatunku tych, jaki widywaliśmy tu ostatnio, należą do komunistycznej blogosfery (jeśli coś takiego istnieje), ale nie są mile widziane tutaj. Rusofobia jest tak samo godna pogardy, jak antysemityzm albo antyukraińskość, ale w pierwszym rzędzie dowodem zawstydzającej głupoty. Czytaj więcej ->

Aby odpowiedzieć Michałowi Bąkowskiemu w sposób bardziej wyczerpujący, pragnę odnieść się bezpośrednio do oczywistej niekonsekwencji mojej „obrony”, w trakcie której uznałem za dopuszczalne stosowanie słowa „Rosja” w zastępstwie słowa „Sowiety”, muszę się także odnieść do zakończenia mojej wypowiedzi, gdzie uznałem, że taka właśnie wymiana jest ściśle związana z semantyczną likwidacją antykomunizmu, którą przeprowadzili nasi wrogowie. Pan Bąkowski przypuszcza, że mylnie przyjmuję terminologię wroga za swoją. Jest zdania że musimy obronić się przed wpływem tej terminologii, używając do tego celu wszystkich dostępnych nam środków. Aby wyjaśnić swoje stanowisko, zastosuję analogię wojskową: komuniści obeszli nasze skrzydła, kiedy wygrali semantyczną bitwę w latach 1989-1991. Z dobrze znanego retorycznego gruntu zostaliśmy zepchnięci w bagno. To był nieuchronny rozwój wydarzeń i nie było sposobu, aby temu zapobiec. Wróg usunął grunt spod naszych stóp. Nie mogliśmy powrócić do dawnego stanu, ponieważ obiegowe pojęcia zostały zmienione, a właśnie obiegowe pojęcia narzucają kształt dyskusji. Obecnie jesteśmy poddani procesowi, w którym pojęciom przypisywane są nowe słowa, dzięki czemu ludzie dopasowują stare rozumowanie do nowych etykietek. Kiedy ludzie mówią „Federacja Rosyjska”, coraz częściej zdają sobie sprawę, że to dyktatura, pod rządami której morduje się dysydentów, gdzie wolność prasy została zawieszona, gdzie trwają przygotowania wojenne; a słowo „Rosja” jest skrótem od „Rosyjskiej Federacji”. W potocznym języku, Rosja cofnęła się wstecz, bardzo blisko ZSRS. Jeśli komuniści ukrywają się pod pojęciem „Rosja”, to ich przykrywka została odkryta. Podstęp traci swój impet. Stopniowo odpływa w dal. Jeśli ta strategia zostanie wyczerpana, wówczas będą zmuszeni zaangażować się w otwarty konflikt. Nie mogą odświeżyć swojego podstępu przy użyciu kolejnego zbioru etykietek, ponieważ podstęp został starannie przygotowany z kilkudziesięcioletnim wyprzedzeniem, a przygotowania te nie mogą być skopiowane w prosty sposób. Stąd ich strategia ma nieprzekraczalny okres ważności. Ostatecznie, będzie musiała być zastąpiona, jak to określił Golicyn, przez strategię „jednej zaciśniętej pięści”. Czytaj więcej ->

Jeff Nyquist był uprzejmy odpowiedzieć na mój poprzedni artykuł. Zaofiarował mi nawet niby przeprosiny. Pomimo to jednak, potraktuję jego polemikę z zupełną powagą. Nalegałem, że antykomunista powinien odróżniać między złowrogą potęgą sowiecką i „Rosją”, na co Nyquist odparł:

„Związek Sowiecki nie jest już tym samym Związkiem Sowieckim. Polska nie jest tą samą Polską. Czy rozumiecie co to znaczy? Nie ma ostatecznej formy politycznej. Tak samo jak nie ma ostatecznego zwycięstwa, czy ostatecznej klęski. Który naród spośród wszystkich narodów świata może łatwiej zrozumieć tę prawdę aniżeli Polacy?”

Moje rozumienie jest w najlepszym razie zmącone, ale nawet ja potrafię dostrzec zasadność słów Nyquista: twierdzenie, że nic w ludzkich sprawach nie jest ostateczne, jest bez wątpienia słuszne, chociaż ciut oczywiste; być może z poprawką, że nic nie jest ostateczne oprócz śmierci. Przyznaję, że nie wiem nic o narodach, ich zdolnościach czy umiejętności przyjęcia prawdy bądź jej odrzucenia. Będąc człowiekiem prostym, żyję nadal w przeświadczeniu, że narody nie myślą, tylko jednostki mogą myśleć, a zatem bycie Polakiem nie predestynuje mnie do „łatwiejszego zrozumienia” czegokolwiek. Prawda jest niedostępna ludzkiemu poznaniu i jedyny godny stosunek do prawdy to jej poszukiwanie. Tylko tyle, ale nawet to jest poza zasięgiem większości – i na pewno poza zasięgiem narodów. A jednak jeden punkt w powyższym cytacie jest prawdą: Polska od 1945 roku nie jest tą samą Polską. Ta smutna prawda pozostaje niezmieniona. Wydaje mi się atoli, że Polacy mają trudności z przyjęciem tej prawdy, bo najpierw widzieli prl jako Polskę, a teraz za Wolną Polskę przyjmują tzw. iiirp. Dokąd nas to doprowadziło? Jeśli o mnie chodzi, to potrzebuję więcej protekcjonalnego poklepywania po plecach, więc będę drążył głębiej. Czytaj więcej ->

Publikujemy poniżej odpowiedź Jeffa Nyquista na artykuł Michała Bąkowskiego pt. Poland as a front line state?, który ukazał się 30 listopada wyłącznie na angielskiej wersji naszej witryny. Nie tłumaczymy tego artykułu, ponieważ wszystkie jego tezy znane są polskiemu czytelnikowi z poprzednich publikacji na stronie Wydawnictwa Podziemnego.

W odpowiedzi Michałowi Bąkowskiemu

Odpowiadając na krytykę ze strony Michała Bąkowskiego, muszę prosić o wybaczenie. Tak, przyznaję się do winy, piszę o Związku Sowieckim jako Rosji i odwrotnie, mając na myśli Rosję piszę Sowiety. Aż do 1991 roku taka praktyka była w powszechnym użyciu. Oczywiście, nie jest ona całkowicie poprawna, niemniej gdybym miał stosować wyłącznie nieskazitelny, naukowy język, w ogóle nie mógłbym sformułować żadnej wypowiedzi, ponieważ w obszarze zagadnień, o których tu mówimy, precyzyjny i naukowy język nie istnieje. Tematyka polityczna zawsze dopuszczała stosowanie pewnych ogólnych terminów i skrótów myślowych, takich jak „demokracja” czy „wolność”. Zakłada się ogólnie, że wiemy jakie znaczenie kryje się pod tymi słowami. Tyle że ogólne założenia często bywają mylne. Przytoczmy przykładowe pytania: co to jest „demokracja”? Co to jest „wolność”? Nie ma precyzyjnej odpowiedzi, a ludzie próbujący odpowiedzieć na tak postawione pytanie popadają w niezgodę. Ktoś może także zapytać: co to jest totalitaryzm? I czym jest w tym kontekście Rosja – w jaki sposób w ogóle opisujemy kraj, władzę, rząd? Czy określamy rosyjski rząd jako „Kreml”? Ale przecież Kreml to tylko cytadela. Czy mówimy, za Władimirem Bukowskim, że Rosja jest rządzona przez KGB? A co w takim razie z rosyjską armią, ze Sztabem Generalnym, GRU, Ministerstwem Spraw Wewnętrznych, z czerwoną mafią oraz tymi wszystkimi tajnymi, wszechmocnymi strukturami, które tworzą dzisiaj „podziemie” Komunistycznej Partii Związku Sowieckiego? Znajdujemy całą orkiestrę, choć Bukowski skupia swoją uwagę na pierwszym skrzypku. Dezerter z KGB, Anatolij Golicyn, powiedział nam 25 lat temu, jakiego gatunku muzykę zamierza grać ta orkiestra. Powiedział nam jaką rolę zamierza odegrać dyrygent. Powiedział także, że celem dyrygenta jest komunizm. Czytaj więcej ->

Z Jeffem Nyquistem rozmawia Dariusz Rohnka

Część II

DR: Wróćmy do obecnego prezydenta Twojego kraju. Czy decyzja szwedzkich akademików ma szczególny związek z niedawnym wystąpieniem Obamy w onz, gdzie wyjawił swoją misję deatomizacji świata? Czy należy ją raczej rozpatrywać w szerszym kontekście?

JN: Pokojowa Nagroda Nobla została przyznana Obamie, ponieważ przyrzekł ogołocić Stany Zjednoczone z broni nuklearnych. Rzecz jasna, powinien był raczej otrzymać Nagrodę Stalina, ale dziś nie ma już takiej nagrody. Mamy Nagrodę Nobla. Natomiast co do szerszego kontekstu, to nadanie Obamie nagrody pokojowej miało na celu zachęcenie go do czynienia zasadniczych ustępstw wobec Moskwy. Czytaj więcej ->

Z Jeffem Nyquistem rozmawia Dariusz Rohnka

Część I

Dariusz Rohnka: Jeff, należysz do bardzo wąskiej grupy amerykańskich publicystów, którzy starają się zrozumieć wydarzenia z lat 1989-1991. Co, Twoim zdaniem, zadecydowało o tak powszechnej akceptacji oficjalnej wersji wydarzeń? Co spowodowało absolutny brak zainteresowania innymi interpretacjami?

Jeff Nyquist: Decydującym czynnikiem w powszechnym przyjęciu oficjalnej wersji „upadku komunizmu” był sukces odniesiony przez sowieckie służby specjalne w ich aktywnych operacjach na Zachodzie połączony ze stałym wzrostem popularności socjalistycznych idei w tych krajach.

Dlaczego zignorowano alternatywne interpretacje? Zachód jest uzależniony od komfortu, przywykły do pochlebiania arogancji, do obowiązkowego optymizmu gospodarczego i do błędnego przekonania, że tylko popularne reżymy mogą przetrwać. Zachód nie zdaje sobie sprawy, że dyktatura jest normą w historii ludzkości, a wolność wyjątkiem. Stąd wzięło się powszechne przekonanie, że zachodni styl życia musi zwyciężyć. Na domiar złego, na wieść o „upadku komunizmu”, konserwatyści chcieli przypisać sobie zwycięstwo, podczas gdy socjaliści ujrzeli nową szansę propagowania swych pomysłów bez piętna ZSRS. Czytaj więcej ->

Publikujemy poniżej (za wiedzą i zgodą wydawcy) fragment książki Votum separatum, zaadaptowany co nieco do potrzeb dyskusji toczącej się na naszej witrynie od jakiegoś czasu.

 Co sprawia, że komunizm jest tym, czym jest? Jest to niełatwy problem, zważywszy taktyczną ruchliwość komunistów i głośną reklamę ewolucjonistów. Spróbujmy zatem wyobrazić sobie, jaka zmiana sprawiłaby, że komunizm przestałby być sobą. Dokładnie w ten sposób, w jaki, chcąc dociec, co czyni stół stołem, wyobrażamy go sobie np. bez czterech nóg – i już wiemy, że cztery nogi nie stanowią o stole. 

Na początek śmiała hipoteza: istotą komunizmu są „socjalistyczne stosunki produkcji” czyli „społeczna własność środków”, centralne zarządzanie itd. Hipoteza taka musi być śmiała, bo pochodzi od większości sowietologów na świecie, a czyż można ich posądzić o nieśmiałość? A zatem czy decentralizacja zarządzania ekonomią, gospodarką rynkową lub po prostu: kapitalizm, to już destytucja komunizmu? „Nowa” polityka ekonomiczna Lenina, prywatna fabryka ołówków i piór Armanda Hammera za czasów Stalina, „kapitalizm parciany i krwiożerczy” późnych lat 80., czy wreszcie czarny rynek w sowietach albo elementy gospodarki rynkowej w chrl – czyżby rozłożyły komunizm? Obawiam się, że bolszewicy używają gospodarki tak, jak im się akurat podoba. Komunizm w pełnej symbiozie z mechanizmami rynkowymi jest niestety zupełnie wyobrażalny: ba, nie trzeba nawet fantazjować, wystarczy przyjrzeć się gospodarce krajów komunistycznych. (Ależ to doprawdy wielka szkoda! Byłby to uroczy sposób obalenia wroga ludzkości: produkcja i sprzedaż bubli, na rynku tak wygłodzonym, że wszystko pożre. Ja sam byłem kiedyś zdania, ze pędzenie bimbru jest działalnością antykomunistyczną. Szkoda bimbru, a jeszcze bardziej szkoda tej pięknej, śmiałej hipotezy.)  Czytaj więcej ->

Moja nieudolność i alarmujący brak precyzji w wyrażaniu myśli napawają mnie rozpaczą. Jeżeli tak nadzwyczajnie przenikliwy czytelnik, jak pan Daniel Paczkowski, nie zdołał mnie zrozumieć nawet ze słownikiem języka polskiego w ręku, to muszę winy szukać w swoich niedostatkach. Może powinienem pisać w innym języku? Może w narzeczu ludów zamieszkujących rejon jezior wyschłych albo nizin wzniosłych? Ich wykuta w ciężkich warunkach bytowania mowa, łatwiej ujmuje sprzeczności, z jakimi borykać się przychodzi nieszczęsnej myśli ludzkiej, porażonej fenomenem komunizmu. I dlatego – smutno mi, Boże. Czytaj więcej ->

Poniżej publikujemy artykuł Daniela Paczkowskiego napisany w odpowiedzi
na tekst polemiczny Michała Bąkowskiego. Zgodnie z dobrą
tradycją polskiego piśmiennictwa, pozostawiamy
tę wypowiedź bez wcześniejszego komentarza.

Redakcja

Pan Michał Bąkowski zaprosił mnie do polemiki z jego tekstami dotyczącymi istoty komunizmu.

Bardzo sobie cenię zaproszenie do opublikowania tekstu w witrynie zajmującej się problematyką twórczości Józefa Mackiewicza, gdzie znajduje się również szereg ciekawych tekstów politycznych, mimo tego, że trudno mi się często zgodzić z ich treścią. Ale do rzeczy. Czytaj więcej ->

Motto:

W rewolucji rzecz wcale nie idzie o Rosję – pluję na Rosję. Rosja jest tylko stadium w drodze do rewolucji światowej, do światowej władzy. Włodzimierz Iljicz Lenin

Kiedy międzynarodowa szajka opryszków zagarnęła władzę w Rosji na drodze przewrotu, który odtąd nazywany bywa górnolotnie „październikową rewolucją”, pierwszą ofiarą i największym wrogiem bolszewizmu była Rosja. Zarówno rosyjski naród, jak rosyjska kultura, były przedmiotem najbardziej brutalnych prześladowań. Zarówno rosyjska Cerkiew, jak wszelkie przejawy rosyjskiej państwowości, poddane były najokrutniejszym represjom. Wszystko to co rosyjskie było prześladowane, bolszewicy ufali bardziej obcokrajowcom niż Rosjanom. Bolszewiccy oprawcy podkreślali na każdym kroku zerwanie nie tylko państwowej ciągłości Rosji, ale każdej ciągłości: kulturalnej, prawnej, moralnej i obyczajowej. Wkrótce z krwawej łaźni wyłonił się kadłub sowieckiego potwora, a bolszewicka wierchuszka prędko przejęła zewnętrzne przejawy rosyjskiej państwowości (nie przestając ich dławić wewnętrznie), by wykorzystać je na arenie międzynarodowej jako narzędzie w swej polityce; polityce, której jedynym celem była i jest wszechświatowa rewolucja. Czytaj więcej ->

Na śmierć zdrajcy

Kilka tygodni temu zmarł jeden z dwóch, sprawujących swoje funkcje równolegle, Prezydentów Rzeczpospolitej Polskiej na Uchodźstwie, jedynej legalnej kontynuacji II RP, funkcjonującej w oparciu o zapis Konstytucji RP z 23 kwietnia 1935 roku. Śmierć ta przeszła bez echa, nie licząc kilku nekrologów oraz paru niewybrednych dowcipów pod adresem nieboszczyka. Prezydent S. nie cieszył się popularnością równą popularności jego politycznych rywali (licząc od roku 1972 było ich aż czterech), a zdecydowana większość peerelowskiego społeczeństwa nigdy o nim nawet nie słyszała. Jak do tego doszło, dlaczego to nie on, a jego polityczni przeciwnicy zdobyli uznanie emigracyjnych mediów i resztek politycznego establishmentu, w jaki sposób w ogóle doszło do bulwersującego w skutkach rozłamu z roku 1972, wszystkie te niezmiernie frapujące sprawy odkładam na bok. Znacznie bardziej ciekawa wydaje mi się inna kwestia: jak to się stało, że genialny zapis Konstytucji Kwietniowej, mówiący o przekazaniu najwyższego urzędu w państwie w przypadku wojny, w rzeczywistości zapewniający ciągłość instytucji państwowych w sytuacji braku terytorium, w efekcie poczynań obu stron został jakże haniebnie zmarnowany? Czytaj więcej ->

Pisałem niedawno, że Aleksander Ścios jest jednym z najciekawszych autorów polskiej blogosfery. Zważywszy, iż uważam blogosferę za jedyną dostępną wolnym Polakom trybunę, z której można wypowiedzieć się na temat współczesnej sytuacji politycznej Polski, bez wchodzenia w kompromis z prlem, czuję się zobowiązany podejmować dyskusję z tymi nielicznymi głosami, które na taką dyskusję zasługują. Ścios jest jednym z takich głosów.

Jak wykładałem w poprzednim artykule, wiele w jego twórczości wydaje mi się niepodważalnie słusznym i wręcz bliskim stanowiska zajmowanego przez Wydawnictwo Podziemne. Nie trzeba iść śladami założyciela wybiórczej gazetki, nie trzeba być wyznawcą irenizmu, bo nie to jest ważne, co nas łączy, ale to co nas dzieli. Na tym należy skupić uwagę, temu poświęcić myśl i nad tym debatować. W polskiej blogosferze natomiast nie ma dyskusji, są tylko równoległe do siebie, nigdy się nieprzecinające, towarzystwa wzajemnej adoracji. Mniejsza jednak o adoratorów, wróćmy do Ściosa, bo on jest ciekawy. Mam wrażenie, że pan Aleksander – a to samo mniej więcej dałoby się powiedzieć także o Jerzym Targalskim (Józefie Darskim) bądź o autorze podpisującym się literkami FYM – nie stawia kropki nad ‘i’, zatrzymuje się przed wyciągnięciem wniosków, kiedy te wydają mu się zbyt już doprawdy ekstremalne. Zastanawiałem się nad przyczynami takiego stanu rzeczy i pewna uwaga wypowiedziana w innym kontekście przez mego towarzysza podziemnej niedoli nasunęła mi możliwe rozwiązanie zagadki. Otóż wszyscy trzej wymienieni powyżej autorzy zdają się „wychodzić z całkowicie mylnego założenia podmiotowości peerelu…”, jak to określił Dariusz Rohnka. Czytaj więcej ->