Okopy Świętej Trójcy mają w zasadzie trzy znaczenia w polskiej historiografii i myśli politycznej.  W pierwszym rzędzie, była to autentyczna twierdza, zbudowana w XVII wieku u ujścia Zbrucza do Dniestru, która w zamierzeniu miała być częścią linii obronnej Rzeczpospolitej przeciw Osmańskim Turkom.  Jednak polityczne zmiany, traktaty pokojowe i przesunięcia granic sprawiły, że forteca nigdy nie odegrała przeznaczonej roli.  Po raz drugi pojawiła się w historii, gdy Kazimierz Pułaski na czele garstki konfederatów barskich, zajął warownię, a „lubo oblężony, częste czynił wycieczki”.  Barżanie bronili się na tyle długo, by zezwolić Pułaskiemu na przeprawienie się przez Dniestr i ucieczkę, ale większość załogi przypłaciła to śmiercią lub Sybirem.  Wreszcie najważniejsza rola przypadła podolskim szańcom w Nie-Boskiej komedii, w której Zygmunt Krasiński uczynił z nich symbol walki z nadchodzącą rewolucją społeczną. Czytaj więcej ->

Kiedy znalazłem się w Londynie w drugiej połowie lat 80., z głową pełną Józefa Mackiewicza, rzuciłem się do lektury jego artykułów rozproszonych na łamach emigracyjnych pism.  Spędzałem dwa wieczory w tygodniu w czytelni Biblioteki Polskiej, pożerając roczniki Lwowa i Wilna, Wiadomości i innych publikacji.  Interesował mnie głównie Mackiewicz, ale bardzo prędko wciągnął mnie kontekst.  Stałe rubryki, pełne znakomitych artykułów, jak choćby Siva rerum (nie wiedziałem wówczas, że pisał je Mieczysław Grydzewski, redaktor Wiadomości), nazwiska autorów znane tylko ze słyszenia lub zupełnie nieznane.  Wcześnie natknąłem się na artykuł, który zapadł mi w pamięć: Chusta Weroniki, [1] pióra Zygmunta Nowakowskiego.  Autor kontrastował proces norymberski z mordem sądowym dokonanym przez Tito na jednym z bohaterów wojny, generale Mihailoviću.  Draża Mihailović, w przeciwieństwie do AK, odmówił wydania swej ojczyzny w ręce komunistów, więc to jego wydano w ręce Tity.  Czytaj więcej ->

Pośród paniki i psychozy spowodowanej epidemią koronacyjnego wirusa w Wielkiej Brytanii, kanclerz (czyli minister finansów w rządzie brytyjskim), wystąpił z bezprecedensowym „pakietem pomocy finansowej” dla pracowników, dla firm, a nawet dla samo się zatrudniających, których jest w tym kraju multum.  Nie będę przytaczał ogromnych sum, które w postaci ulg, darowizn, dotacji, zapomóg i zasiłków otrzymają obywatele brytyjscy w najbliższych miesiącach, bo to można sobie sprawdzić nad ziemią, nie trzeba w tym celu zaglądać do mrocznych lochów.  Interesuje mnie strona polityczna. Czytaj więcej ->

Drogi Panie Michale,

zupełnie nie przejmuję się koronawirusem i innymi historyjkami Światowego Ministerstwa Prawdy. Więcej ludzi na świecie umiera codziennie na powikłania po zwykłej grypie albo dławi się śmiertelnie przy jedzeniu czy ze śmiechu. A ilu ludzi umiera na zakażenia w szpitalach, do których przyszli, by ratować zdrowie – tylko w USA jest to 100 tys. rocznie. Ilu bliźnich kona z powodu niedożywienia? Wojen? Wypadków samochodowych? Obecną panikę wywołują celowo niemiłościwie nam panujące bydlaki i durne media. Po co? Bo lud powinien żyć w strachu, wtedy łatwiej się nim rządzi, można wprowadzać prawa, których nie dałoby się wprowadzić w stanie tzw. normalnym, można przekłuć ogromną bańkę na wszystkich aktywach i wywołać konieczną już recesję, odwraca się uwagę od rzeczy istotnych. Narracje o diabłach i ogniu piekielnym, Żydach przerabiających gojowskie pacholęta na macę, o UFO, terrorystach itp. już się zużyły, nie wierzą w nie nawet grzeczne dzieci, więc trzeba było stworzyć nowe straszaki, wykorzystując cwane zagranie Chińczyków, którzy swoje problemy społeczne, gospodarcze i z Trumpem postanowili załatwić działającym selektywnie na populację wirusem. Śmierć kilkudziesięciu nawet tysięcy gerontów i chorowitych okazów naszego żałosnego gatunku specjalnej szkody nie czyni, a wręcz przeciwnie – patrząc z punktu widzenia systemu emerytalnego i „opieki” medycznej. Podczas recesji dodatkowo kilkaset tysięcy załamanych nieudaczników popełni samobójstwo, tyle samo popadnie w depresję i też będzie siedzieć cicho łykając opiumaty. Kto na tym wszystkim zyska? Rządy, bo ograniczą wolność obywatelom, zamkną im gęby, zabronią posługiwania się gotówką, opodatkują depozyty w bankach, część pieniędzy ukradną na ratowanie systemu, i dodatkowo okradną poprzez inflację, ograniczą swobodę przemieszczania się i wypowiedzi, niepokornych zamkną w domach i obniżą im rating (jak w Chinach) a tych bardziej krnąbrnych w obozach reedukacyjnych; później wprowadzą zakaz posiadania złota, broni palnej, tytoniu itp. wolnościowych artykułów, a na koniec zaczipują ludzkość jak jakieś krowy albo świnie i każą obowiązkowo szczepić na wszystkie choroby, stare i nowe, już nie tylko dzieci, ale i dorosłych. Bez książeczki szczepień nie pojadę nie tylko do Grecji, ale nawet do Parzęczewa. Za krytykę władzy blokada konta w banku i nawet fajek człowiek w kiosku nie kupi, bo przecież gotówka zabroniona. Na to nawet sowiety nie wpadły. I lud przyjmie wszystko z pokorą, wdzięcznością i zrozumieniem, bo przecież to wszystko dla jego dobra. O jacy dobrzy władcy! Precz z gotówkowymi anarchistami i przestępcami! Precz z gotówkowymi roznosicielami wirusów! Wtedy wkroczymy z dzisiejszego miękkiego komunizmu (lewactwa?) zachodniego w komunizm chiński, o czym marzą Makrony, Merkele, Obamy, Sandersy i inne kryptokomunistyczne (lewackie?) dziadostwo, dotychczas zazdrośnie spoglądające na awangardowe poczynania ludowych Chin w zakresie kontroli obywateli. Oczywiście tzw. ludzkość na nic lepszego niż bat i chomąto nie zasługuje, skoro politycy jeszcze nie wiszą na latarniach od Tokio do Londynu i dalej, do Waszyngtonu. Gorzej, że mnie się dostanie rykoszetem, ale ja mam tę szczególną właściwość, że szybko się regeneruję i radzę sobie całkiem dobrze z państwowym oprawcą – bo przynajmniej tutaj, w tym teoretycznym państewku w niedorzeczu Odry i Wisły zawsze był, jest i będzie burdel, a moja bezczelność i niesubordynacja wobec biurwy są dla samej biurwy niewyobrażalne, więc niejako te cechy dla niej nie istnieją, co pozwala mi robić rzeczy, o których tzw. inteligentom, tudzież innym wyznawcom „prawa”, a nawet prolom się nie śniło. (A ktoś ze mną to „prawo” konsultował? A czy nie jest przypadkiem tak, że z założenia w demokracji to rząd i biurwa ma słuchać mnie, a nie ja ich?). Nie żal mi klasy średniej i wspomnianej tzw. inteligencji, bo przez umysłowe lenistwo, nieuctwo i grzech zaniechania oporu czy chociażby nieposłuszeństwa sami skazują się na zniewolenie i nadają się wyłącznie do eksploatacji; zamiast oglądać Netflixa, brać kredyty i czytać nieudolne wypociny niejakiej Olgi Tokarczuk czy innych systemowo ważnych grafomanów-propagandzistów, powinni się samoedukować i myśleć. Ich wybór, każdy ma to, czego chce i na co zasługuje. Czytaj więcej ->

Czuję się zobowiązany do napisania niniejszego Post scriptum do artykułu opublikowanego zaledwie cztery dni temu.  Rozwój wypadków jest tak błyskawiczny, że zmusił mnie do zrewidowania niektórych stwierdzeń wypowiedzianych tak niedawno.

Kiedy piszę te słowa, Worldometer raportuje 340 tysięcy przypadków wirusa i ponad 14 i pół tysiąca zgonów.  A jednak to nie tylko ekspotencjalny przyrost jest przerażający, ale raczej konstatacja, że fałszywe dane raportowane przez kraje takie jak chrl i Iran, wprowadzić nas mogły w stan uśpienia. Czytaj więcej ->

Żyjemy w wiecznym przedszkolu, w którym lewiatan państwa przybrał maskę niani.  Nie jest to wcale kochana niania ze wspomnień z dzieciństwa, raczej upiorna pani przedszkolanka, która pilnuje, gdzie zabawy kres i czy jesteśmy grzeczni.

Bo jeśli nie, zaraz
po pupach, po pupach,
po pupach biją nas.
I krzyczą: patrz szcze-, patrz szcze-
niaku gdzieś ty wlazł!
Albo po łapach, po łapach,
po łapach trzepią i –
w kącie się łyka łzy. Czytaj więcej ->

Sławny obraz Pietera Bruegla przedstawia walkę Karnawału z Postem w postaci rycerskiej potyczki z kopiami.  Karnawał reprezentuje pijany tłuścioch, z rożnem w ręku zamiast lancy, siedzący okrakiem na beczce z piwem; na ruszt nadziany jest świński ryj i inne soczyste mięsiwa.  Post uosobiony jest przez wychudzoną postać nieokreślonej płci, która za broń wybrała sobie długą łopatę piekarską, a na niej dwie wyschnięte ryby.  Ale w rzeczywistości naturą Karnawału jest zabawa, a nie ekscesy; podobnie istotą Postu jest refleksja, a nie asceza (przesadna asceza sama może być ekscesem).  Kaczmarski śpiewał: „dusza moja pragnie postu, ciało – karnawału”.  Miał rację, ponieważ napięcie między Karnawałem i Postem jest trafną metaforą dualistycznej natury ludzkiej, owej ciągłej oscylacji między tym, co duchowe, wzniosłe i wartościowe, oraz tym, co animalistyczne, przyziemne, hedonistyczne.  Prawdziwa pełnia jest w kombinacji karnawału z postem – dusza i ciało stanowi pełnię człowieka.  Jedno bez drugiego staje się fałszem.  Nie na darmo Kościół odrzucił jako herezję poglądy, że Jezus był tylko Bogiem, ale także, że był tylko człowiekiem.  Karnawał i Post dopełniają się i warunkują wzajemnie.  W dawnych czasach ludzie potrafili się bawić, bo wiedzieli, że nadchodzi czas pokuty, a dziś wydaje im się, że bawią się w najlepsze bez ustanku, ale nie mają bladego pojęcia o żalu za grzechy, przez co ich zabawa staje się miałka i codzienna, jak kawałek czerstwego chleba.  Podobnie, umieli użyć Wielkiego Postu, jako zaproszenia do namysłu – do przemyślenia własnego życia. Czytaj więcej ->

Mój pogląd na politykę jest idealnym. Uważam, że o ile taktyka polityczna kroczyć może każdą drogą do celu, to w polityce winno się być uczciwym.
Józef Mackiewicz

„Pisarz bezstronny jest takim samym fałszem, co tygrys wegetarianin” – usłyszał kiedyś Karol Zbyszewski od swojego przyjaciela, Józefa Mackiewicza. Szczerość i odwaga mówienia wprost, nie kamuflowania tego, co ma się do powiedzenia, to jedna z zasad Mackiewiczowskiego pisarstwa. Czesław Miłosz, który przez całe życie nie potrafił oprzeć się pokusom koniunktury, pisał na ten temat (w prywatnym liście) tak:

Wydaje mi się, że weszliśmy w okres wielkich przewartościowań literatury polskiej XX wieku, zwłaszcza tam wszędzie, gdzie chodzi o prawdomówność. A że Pan był zawsze pisarzem prawdomównym, miejsce Pana będzie coraz wyższe. A ta obecna książka znajdzie się wśród kilku najwyższych pozycji prozy. Niestety z wielu polskich prozaików, takich jak Żeromski i Reymont, został tylko papier. Czytaj więcej ->

W roku 2017 ukazało się nowe wydanie wyboru pism Józefa Mackiewicza pt. Nudis verbis.  Pierwsza edycja wyszła w roku 2003 w tzw. „czarnej serii” jako 16 tom Dzieł.  Od samego początku, koncepcja wyboru była taka, żeby oddać konsekwencję myśli politycznej Mackiewicza w czasach przed, podczas i po II wojnie światowej.  Wojna nie była w moim przekonaniu cezurą w twórczości Mackiewicza, choć bez wątpienia wydarzenia owych lat miały na niego ogromny wpływ.  Nudis verbis zawierać miało wybór artykułów pisanych od 1 stycznia 1939 roku do końca roku 1949, w chronologicznym porządku.  Czytaj więcej ->

Bogu niech będą dzięki!  Boris Johnson spuścił wyborcze lanie bolszewii, dał im łupnia wśród ulewy.  Dyndanie na ulicznej latarni zostało tymczasowo odłożone na później.  Niestety nie sądzę, żeby ten wynik wskazywał na znaczące „przesunięcie na prawo”, jak jest to (dość powszechnie) interpretowane.  W żadnym wypadku nie jest to oznaka jakiegoś „antykomunizmu”.  Cokolwiek ja sam miałbym do powiedzenia o komunistycznym manifeście Corbyna, jego propozycje nacjonalizacji przemysłu, ogromnego wzrostu interwencji państwa we wszelkie przejawy życia obywateli, zatrudnienia całej armii urzędników państwowych, zwiększenia podatków i tak dalej w tym samym guście bolszewickiego „grab zagrablionnyje” – wszystkie te propozycje nie były wcale niepopularne wśród elektoratu.  Jego obraz świata jest wprawdzie klasycznie leninowski – krwiożerczy kapitaliści pragną gnębić człowieka pracy, a międzynarodowi imperialiści spijają krew biednego ludu pracującego w krajach socjalistycznych, jak Wenezuela, Iran, Irak, Libia czy chrl… – ale to nie czyni go wcale mniej popularnym.  A na dodatek, Corbyn i spółka uważają, że kapitalizm i imperializm są żydowskim spiskiem, co znowu z łatwością znajduje posłuch wśród niemytych nieuków przekonanych do dziś, że to Żydzi ich do matury nie dopuścili.  Jakim więc cudem Johnson wygrał te wybory aż tak zdecydowanie? Czytaj więcej ->

Jakiś czas temu, rozpisaliśmy ankietę na temat statusu dzisiejszej Polski.  Pomimo że nadal (teoretycznie) oczekujemy na kilka obiecanych odpowiedzi, pozwolę sobie zająć się bliżej jednym aspektem tego statusu; aspektem, wokół którego obracało się kilka pytań naszej VI Ankiety.  Chodzi mi o pytanie o kontynuację państwowo-prawną prlu w przełomowym roku 1989.  Poglądy naszych respondentów w tej kwestii, wypełniły spektrum od pełnego zerwania ciągłości między prlem a dzisiejszą Polską, aż do pełnej kontynuacji.  Nie będę ukrywał, że w moim przekonaniu trzeba mówić o nieprzerwanej ciągłości, ale to nie zmienia faktu, że uprawnione pozostaje pytanie: w jaki sposób mogły powstać tak diametralne różnice między prlem, jaki znaliśmy w latach 80., i Polską XXI wieku, bez uprzedniego zerwania ciągłości państwowej? Czytaj więcej ->

Myśl polityczną Arystotelesa sprowadzić można do jednego pytania: jak praktycznie uniknąć rewolucji?  W życiu klasycznego polis rewolucja była niemalże najwyższym złem.  Jego zdaniem, przed rewolucją zachodzi stasis – nie enerdowska tajna policja, ale sytuacja pata, w której życie polityczne nie może być kontynuowane; kiedy monarcha lub elita rządząca tracą autorytet, albo zgromadzenie ludowe rozpada się na skłócone frakcje i nie może niczego zdecydować.  Taki polityczny paraliż, prowadzi, zdaniem Stagiryty, do wojny domowej, a ta na ogół do rewolucji (ciekawe, że nie na odwrót, jak było we Francji i w Rosji). Czytaj więcej ->

Wydarzenia ostatnich kilku tygodni w Londynie przeszły moje najbardziej ponure oczekiwania.  Nie mam wiele szacunku dla demokracji, ale wiekowe tradycje westminsterskiej Izby Gmin zasługują na poszanowanie.  Wielka Brytania nie ma spisanej ustawy zasadniczej, tzw. konstytucji, ale ma, rzecz jasna, konstytucję, na którą składa się moc praw, przywilejów, zarządzeń i konstytucyjnych konwencji.  Wszystkie one razem tworzą prawdziwą konstytucję Zjednoczonego Królestwa; konstytucję podziwu godną w swej pragmatycznej giętkości, dzięki której podołała przez wieki godzić cztery, często skłócone ze sobą narody, i nawet różne systemy prawne.  To szczęsne królestwo chlubi się ciągłością prawną, jaką nie mogą się poszczycić współczesne nam państwa: każdy akt prawny obowiązuje tutaj tak długo, aż nie zostanie odwołany przez inny akt prawny wydany przez westminsterski parlament.  Parlament jest jedyną legislaturą, autentycznie niezależne sądownictwo stoi na straży interpretacji istniejących praw, a Rząd Jej Królewskiej Mości jest jedynie władzą wykonawczą. Czytaj więcej ->

Żyjemy w czasach, gdy każdy ma coś do powiedzenia, ale nikt nie słucha (że o rozumieniu nie wspomnę).  Powszechna umiejętność czytania doprowadziła świat do zguby w ciągu ubiegłego stulecia, ale teraz już nawet nie czytają.  Zastąpili słowa skrótami, składnię bełkotem, artykulację symbolem roześmianej gęby, myśl statystyką, dociekliwość wyszukiwarką, a inteligencję algorytmem.  Ich intelektualnemu lenistwu dorównuje chyba tylko energia marnowana na bieganie w miejscu bądź podnoszenie ciężarów.  Ślizgają się po cieniutkim lodzie w uroczej niewiedzy, że pod zamarzniętą powierzchnią nie ma zgoła nic: nie ma rzeki, ani jeziora, ani ukrytej maszynerii, utrzymującej ich cudem na powierzchni.  Brodzą po kostki w historii i nawet na myśl im nie przyjdzie, że pod tą kałużą jest jeszcze drugie i trzecie dno, wielość znaczeń i interpretacji, ale pouczają mimo to; obżerają się sadłem z taniej garkuchni, wpatrując się w ekran, po czym wyrzygują nieprzetrawioną papkę, zmieszaną z urywkami wiedzy, skradzionymi ze straganów przekupniów idej, (takich jak oni sami) i przedstawiają te wymioty jako popularyzację dla innych, by słuchali, gapili się, i (z rzadka już tylko) czytali – na kolejnych ekranach, wypełnionych tymi samymi rzygowinami.  Czy skazani jesteśmy na to błędne koło?  Czy taka sama karykatura powtarzać się ma po wieki wieczne, odbijać w mętnych kałużach, coraz płytszych i płytszych?  Czy za lat kilkadziesiąt, dzisiejsze pożal się Boże debaty, wyglądać będą jak Rów Mariański intelektualnej głębi?  Chyba że Pan zlituje się nad ludzkością i wezwie nas do Doliny Jozafata, gdzie oddzieli ziarno od plew. Czytaj więcej ->

Drugi tekst pana Gniewoja to dla mnie trudny orzech. Gdy już zdaje mi się, że oto dotarłem na rozkwitłą łąkę wyrosłego bujnie problemu, w pole mojego niedoskonałego poznania wdzierają się zuchwałe elektrony Schrödingera, szyderczo rozmazując rozpaczliwe próby ustalenia klarownego obrazu. Ze wstydem wyznaję, że nie potrafię dociec, cóż takiego chce nam pan Gniewoj powiedzieć. Dlaczego w powodzi interesujących pytań pojawia się najniespodziewaniej chropowate: „Ja twierdzę, że niepostrzeżenie dla nas komuna już osiągnęła swój cel objęcia władzy.‟ Czytaj więcej ->

Nie atakuję nigdy osób – posługuję się osobą
tylko jako silnem szkłem powiększającem,
mocą którego jakąś powszechną,
lecz skradającą się, lecz niedość uchwytną
nędzę uwidocznić można.

Friedrich Nietzsche

Nie jestem irenistą.  Polemika, dyskusja, nawet spór, są w moich oczach wartościowe same przez się, a na dodatek są dla mnie ważną drogą dochodzenia prawdy, metodą cyzelowania mojego własnego rozumienia.  Czy nie jest wszakże możliwe, żeby retoryczny zapał przesłonić mógł prawdę?  Czy nie zdarza się czasami, że w ferworze debaty oddalamy się od czegoś istotnego?  Dyskusja otwiera bowiem drzwi dla złej bogini Eris, która wprowadza dyskord.  Nic więc dziwnego, że wraz ze złośliwą boginką niekiedy wkrada się niepostrzeżenie w dysputę erystyka, i z całym naciskiem na „rację”, na „zwycięstwo” w sporze, przemienia poszukiwaczy prawdy w krasomówców, a dyskutantów w kłótliwy jarmark. Czytaj więcej ->

Może brak mi piątej klepki. Może te, które posiadam, nie są dobrze poukładane. Niemniej, próbując nadać sens wydarzeniom ostatnich trzydziestu lat, zastanawiam się, czy czegoś nie przegapiliśmy, przyjmując obecny stan europejskiego komunizmu jako etap, kolejną odmianę NEPu, a nie jego stan docelowy.  Sam, oczekując rychłego powrotu komunizmu w jego, powiedzmy, bolszewickiej formie, poruszyłem tę kwestię w odpowiedzi na trzecie pytanie, nomen-omen, III-ej Ankiety Wydawnictwa Podziemnego. Czytaj więcej ->

By wyjaśnić przyczyny wojen perskich, Herodot musiał się cofnąć do porwania Io, do wojny trojańskiej, do historii Krezusa i Cyrusa.  Założycielskie mity Hellady wiążą się w dużej części z ziemiami, zwanymi przez Greków Azją Mniejszą.  Były to żyzne i bogate krainy, o które walczyły imperia.  Lidia, Paflagonia, Kapadocja, Galacja, były niegdyś potężnymi państwami, ale prędzej czy później padały ofiarami wielkich imperiów ze Wschodu – Asyrii, Babilonii, Persji – a później z Zachodu, Greków i Rzymian.  Nawet Wschodnie Imperium rzymskie, ze stolicą w Konstantynopolu, nie panowało niepodzielnie nad tymi ziemiami.  Azja była ciągle miejscem wojen, najazdów i wielkich bitew, starć, długich marszów i potyczek.  Po upadku Bizancjum, Otomańska Porta rozciągnęła kontrolę nie tylko nad Azją Mniejszą, ale nad ogromnymi połaciami Europy, Azji i Afryki, aż do czasu klęski wiedeńskiej, odkąd zapadający się w sobie sułtanat liczyć się musiał nie tylko z Rzeczpospolitą Obojga Narodów, ale także z rosnącym w siłę państwem Romanowych. Czytaj więcej ->

Prawdę mówiąc, nabrałem awersji do czytania o Józefie Mackiewiczu.  Czy to będzie „monografia” autorstwa Koziołka z Pacanowa, czy „pochwały” Prezesa kapituły nagrody imienia Józefa Mackiewicza we własnej osobie, trudno to wszystko czytać bez zażenowania.  Ale dość o pozycjach nieciekawych, kiedy mam przed sobą książkę znakomitą i nawet pięknie wydaną przez Wydawnictwo KUL.  Jest to książka Adama Fitasa pt. Patriota pejzażu. Studia i szkice do portretu Józefa Mackiewicza. Czytaj więcej ->

Pan Gniewoj sprawił mi nie lada przyjemność. Nie dość, że mój poprzedni tekst skłonił go do refleksji, do sięgnięcia po pióro, to jeszcze w jakiś zadziwiający sposób go uwznioślił. Niestety przygoda pana Gniewoja zakończyła się, jak sam przyznaje, niefortunnie – powrotem z fantasmagorii mojego artykułu do twardej, zapewne, „rzeczywistości‟ (jedynego słowa w słowniku ludzkości, które powinno się zawsze – jak mawiał Nabokov – ubierać w cudzysłów). Czytaj więcej ->

Uniesiony optymizmem bijącym z artykułu Pana Dariusza Rohnka „Walka z bolszewizmem”, rozpostarłem szeroko swe woskowe skrzydła i poszybowałem wraz z autorem wysoko w przestworza, niesiony prądem swobody ku słońcu Wolności. Niestety, podobnie jak Ikara, tak i moje skrzydła szybko się roztopiły, a lot zakończył się przykrym powrotem do rzeczywistości.

Pan Dariusz pyta czy walka z bolszewizmem jest możliwa? Jakimi środkami? Przez kogo miałaby być prowadzona? Czytaj więcej ->

Andrzej Dajewski, autor witryny – Jesień Demoludów, pokusił się o realizację projektu na pierwsze wrażenie nie szokującego oryginalnością. Co takiego zrobił? Ot, pozbierał fakty, mniej lub bardziej znane, ogólnie dostępne, ułożył i zaprezentował na szerszym planie epokowych jakoby wydarzeń w Europie Wschodniej i w świecie sprzed trzydziestu lat. A jednak, dokonał rzeczy niezwyczajnej – stworzył pierwsze wiarygodne kompendium wiedzy o wschodnioeuropejskiej pierestrojce, o wydarzeniach epoki, o jej mechanice, ludziach biorących w tym udział. Czytaj więcej ->

Prezydentura Donalda Trumpa przypomina mi niekiedy przedstawienie commedii del’arte, w którym rolę Poliszynela odgrywa dziwaczna postać w pomarańczowej peruce.  A jednak pomimo niesmacznych elementów spektaklu, mimo okropnego języka, kłótliwości, zastraszania maluczkich i wojowniczej ignorancji, mimo usunięcia z administracji kilku „dorosłych”, którzy nie pasowali do dekoracji i odmawiali odgrywania roli Arlekina lub Pierrota, mogło się przez jakiś czas wydawać, że jego stanowcza polityka wobec Iranu, podwójne („prośba i groźba”, klasyczne dla Poliszynela) podejście do Korei Kima, a wreszcie jego nieustępliwe stanowisko vis-à-vis Chin, w kwestii braku równowagi handlowej, może przynieść jakieś owoce.  Niektórzy komentatorzy utrzymywali nawet, że prezydent, który zbudował swą pozycję w ostatnich wyborach na krytyce polityki zagranicznej swych poprzedników (bo nie tylko Obamy), na krytyce rzekomego „awanturnictwa”, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie, zdołał wypracować swą własną strategię międzynarodową.  Być może buńczuczne wygrażanie, niedyplomatyczny język, pompatyczna mieszanka wyniosłości ze śmiesznością i, tak typowa dla Poliszynela, pewność siebie, może zastąpić geopolityczną myśl strategiczną, ale osobiście raczej wątpię. Czytaj więcej ->

Czy jest możliwa? Jakimi środkami? Przez kogo miałaby być prowadzona?

Nie będzie dzielenia włosa na czworo. Przekonywania, że bolszewizm to nie jakieś tam urojone widmo przeszłości, ale zjawisko aktualne, żywe, wielolice, różnokształtne. Nie będzie wsłuchiwania się w głosy mamroczące po kątach, że przewrócić tej obrzydliwości nie sposób. Nie ma na to prozaicznego czasu. Jutro, najpóźniej pojutrze bolszewizm zmieni swoje obecne „liberalne‟ oblicze, a wszelka dyskusja, także możliwość działania – odejdą w niebyt.

Dekady temu Barbara Toporska napisała: „Moim zdaniem, walka jest niemożliwa, więc tym bardziej należy do niej dążyć.‟ Czytaj więcej ->

Jaka jest natura współczesnego państwa polskiego? Czy jest to państwo suwerenne? Czy jest to niepodległa Polska? Czy po upływie 30 lat, jest to nadal państwowo-prawna kontynuacja polskiej rzeczpospolitej ludowej czy raczej definitywne zerwanie z prlem? Czy zmienił Pan zdanie w tej kwestii w ostatnich 30 latach?

Współczesne państwo polskie powstało w procesie trwającym od wprowadzenia stanu wojennego do przemian politycznych, gospodarczych i społecznych przełomu lat 80. i 90. ubiegłego stulecia. Nikt obecnie, nawet w tzw. „głównym nurcie” nie zaprzeczy temu, że był to proces w znaczącej części sterowany odgórnie przez PZPR, SB i potężniejszą od niej bezpiekę wojskową. Czytaj więcej ->