Jedna z kosmologicznych koncepcji „rzeczywistości”, wykładana przez fizyka, Krzysztofa Meissnera, zakłada, że w swoich początkach kosmos istniał w postaci gęstej, nieprzeniknionej zupy. Z tej substancji wyłaniać się poczęło uniwersum, pędzące, rozrastające się z multigalaktycznym rozmachem. Co było przedtem, przed narodzinami czasu, o tym naukowiec nie mówi. Jako reprezentant nauk przyrodniczych zobowiązany jest budować swoje hipotezy na choćby mikroskopijnej wielkości podstawach. W omawianym przypadku, początków świata, takiego elementu brakuje. Czytaj więcej ->

W latach 2017-2018 kłopotów doświadczał także Poroszenko, którego pozycja polityczna słabła z każdym dniem. Nie tylko nie spełnił obietnic, wśród których była rezygnacja z prowadzenia własnych interesów i „deoligarchizacja” (znaczącym beneficjentem jego prezydentury był także Achmetow), ale dodatkowo doszło do kilku skandali korupcyjnych, z najgłośniejszym, znanym jako „Rotterdam +” [1]. Na początku 2018 roku „Król czekolady” sam wywołał skandal, usiłując ukryć przed mediami wyjazd na tygodniowe wakacje, na wynajętą przez siebie pod przybranym nazwiskiem wyspę na Malediwach. Przyznał się do tego po przedstawieniu dowodów, lecz wkrótce potem wszystkie informacje o jego wyjeździe i pobycie na Malediwach zostały utajnione. Jako że na następny rok zaplanowane były wybory prezydenckie, była to niezła gratka dla jego przeciwników. Jednym z nich był Kołomojski i to on najlepiej wykorzystał okazję, dzięki ogromnej popularności przedstawienia kabaretowego Wieczorny Kwartał oraz nadawanego od 2015 roku w stacji 1+1 serialu komediowego Sługa ludu (Слуга Народа, co na polski tłumaczone jest zwykle jako Sługa narodu; zarówno po ukraińsku jak i po rosyjsku „naród” określa się raczej słowem нація niż народ, a słynny „wróg ludu” to odpowiednio ворог народу oraz враг народа) [2]. Czytaj więcej ->

„Klan doniecki” i „rewolucja godności”

Po wyborach prezydenckich w styczniu-lutym 2010 roku do władzy doszedł „klan doniecki”. Poważną konkurencję dla Janukowycza stanowiła jedynie Tymoszenko, z którą kilka miesięcy wcześniej usiłował utworzyć „szeroką koalicję” przeciwko Juszczenko. Młodociany przestępca, który został następnie komunistą i o którym mówiono, że stworzył kombinację „węgiel-koks-metal” stanowiącą podstawę dla „sukcesów gospodarczych” Achmetowa [1], tym razem osiągnął swój cel, jakkolwiek przez dwa tygodnie Tymoszenko usiłowała zablokować w sądzie ogłoszenie wyniku. Wkrótce po objęciu stanowiska, Janukowycz zadeklarował, że „postsowiecka” Ukraina nie powinna być zaangażowana w żaden pakt militarny i zlikwidował komisję ds. przystąpienia do NATO, co niweczyło starania „prozachodnich” Juszczenko i Tymoszenko, odrzucając następnie uczestnictwo w kremlowskim „układzie o bezpieczeństwie zbiorowym” (przedtem zagwarantował „rosyjskim” czekistom użytkowanie krymskiej bazy Floty Czarnomorskiej na kolejne 25 lat). Gdy już pozałatwiał najważniejsze sprawy, wraz ze swoją ekipą zajął się „reformą państwa” i „walką z korupcją”. W jej ramach spowodował oskarżenie Tymoszenko o przekroczenie uprawnień przy zawieraniu kontraktu gazowego z „Rosją” i skazanie jej na 7 lat więzienia, co odebrane zostało jako próba eliminacji opozycji i poskutkowało krytyką ze strony Zachodu oraz stosownymi krokami dyplomatycznymi, m.in. odwołaniem wizyty Janukowycza w Brukseli. Czytaj więcej ->

Pierestrojka w raju krat, a w nie mniejszym stopniu w europejskich tzw. demoludach (co w moim rozumieniu oznacza także „socjalistyczną” Jugosławię oraz „ludowo-socjalistyczną” Albanię) zaowocowała oszałamiającymi karierami biznesowo-politycznymi wybranych do tego celu „byłych” komunistów i ich agentów. Kilka z tych postaci zostało już opisanych na niniejszej witrynie w wyczerpującym cyklu o putinowskiej „Rosji” [1]. Warto jednak przyjrzeć się tej kwestii w odniesieniu do innych tworów powstałych w efekcie rzekomego rozpadu ZSRS. Tym, który poza „Rosją” wydaje się być najbardziej przyciągającym uwagę, nie tyle ze względu na aktualne wydarzenia, ile na jego znaczenie i wagę – zakres oddziaływania na świat po zainscenizowanym 30 lat temu spektaklu „upadku komunizmu” – jest „postsowiecka” Ukraina. Czytaj więcej ->

Jacek Szczyrba: Podczas niedawnego spotkania miałem wielki zaszczyt gościć w domu osoby bezpośrednio związane z witryną Wydawnictwa Podziemnego. Dzięki zdobyczom techniki udział w posiedzeniu wzięli również goście nieobecni ciałem, co nadało wydarzeniu posmak bez mała konspiracyjny i przypomniało mi zamierzchłe czasy, gdy ze srebrnego Radmora wydobywały się słowa: „tu mówi Londyn”. Nie to, żeby tym razem też Radmor był w to zamieszany, postęp technologiczny wyeliminował go z gry. Takie miałem po prostu skojarzenia. Czytaj więcej ->

Będziesz po żmijach bezpiecznie gniewliwych
I po padalcach deptał niecierpliwych;
Na lwa srogiego bez obawy wsiędziesz
I na ogromnym smoku jeździć będziesz.

Na swoje pierwsze spotkanie z Szymonem Szechterem i Niną Karsov Barbara Toporska szła „niechętnie”, „namówiona przez Józefa”. Zdumiał ją mąż, który nigdy nie grzeszył tym, co Rosjanie nazywają „czełowiekolubijem”. Do darzenia kogoś sympatią – pisała – „nie jest łatwy”. Gdy usłyszała: „pójdź, zobaczysz jakie to ciekawe towarzystwo” była wysoce zaintrygowana: „Józef miał rację”. Wystarczyło kilka kwadransów rozmowy: „jej urokiem było, że Szechter i Nina, którzy już przecież mieli wyrobione poglądy, angażowali w niej swoją inteligencję jakby ‚na bieżąco’”. Wszyscy czworo byli antykomunistami, co im nie przeszkadzało w prowadzeniu zażartych sporów. Kroniki milczą na temat tamtej debaty. Może toczyła się wokół polemicznych wątków, drukowanych na łamach Wiadomości? Te akurat możemy poddać gruntownej analizie, sięgając po ekspresywne tytuły artykułów: „Okupacja – czy coś gorszego? O Ninie Karsov kontrrewolucyjnym piórem” oraz „O Józefie Mackiewiczu piórem kolaborantów”. (Są dostępne w tomie Droga Pani…). Do pierwszego spotkania doszło w czerwcu 1970 roku. Zaczęła się wyjątkowa przyjaźń bo, bez „mimo różnic w poglądach politycznych”. Czytaj więcej ->

III. PORA DŻUMY. Męczy Kazimierza Maciąga bez końca sprawa publikacji „Kontry”… Znajduje to wyraz nawet w użytych… wyrazach. Strona 168 – „…opublikowano Tajemnicę żółtej willi i inne opowiadania” – ocenia zresztą, że to „szczególnie mylący […] tytuł zbioru” ze względu na różnice gatunkowe utworów, które „znajdują się” w nim.. Podobnie – o „Alarmie”: „dostępny jest”, „zachował się” (s. 147). Także: „Fragmentarycznie tylko rozpoznana jest twórczość publicystyczna w językach obcych oraz korespondencja, tylko częściowo opublikowana” (s. 382). Bezosobowość formy wypowiedzi o twórcach Dzieł to scementowana maniera. Czytaj więcej ->

Ale biedzie przez to nie ulżysz, że się nią zarazisz, a pora taka,
że prawdy dotknąć, to jakby na zadżumionym rękę kłaść.

Barbara Toporska, Martwe zwierciadło[1].

Znów piszę o pracy Kazimierza Maciąga. Ktoś powie – nie warto. Ma rację, i jej nie ma. Nade wszystko zmobilizowały mnie jednak dwie sprawy. Po pierwsze fakt, że nieudane i bałamutne dzieło jest ciągle kolportowane, wręcz promowane, jako „Książka Tygodnia” przez Wydawnictwo IPN. Po drugie – sposób samoobrony przedstawiony przez inicjatorów oraz kierowników serii w ramach której Sam jeden… został wydany. Czytaj więcej ->

Co począć, jeżeli okaże się, że prawda, o której z taką wyniosłą pewnością perorują redaktorzy podziemnego wydawnictwa, jest przeciwstawna ich własnym założeniom?  Co robić, jeśli komunizm jest zgodny z ludzką naturą?  Ludzkość pragnie i łaknie sprawiedliwości społecznej: od każdego brać według jego zdolności, każdemu dać według jego potrzeb.  Jedni są szczególnie uzdolnieni do ciężkich robót za kręgiem polarnym i nie mają żadnych potrzeb, za to inni mają talent do bimbania sobie i potrzebują co nie miara.  Jak ziemia długa i szeroka, niesprawiedliwość takiej sprawiedliwości nie dociera do zaślepionych demagogią społeczeństw.  W Afryce nie było głodu, gdy cały kontynent jęczał pod opresją krwiożerczych kolonialistów i ich korkowych hełmów, a dziś masowy głód zagraża milionom Afrykanów, ponieważ Ukraina nie eksportuje zboża.  Egipt był przed wiekami spichlerzem rzymskiego imperium, dziś jest drugim co do wielkości importerem zbóż i – jest na granicy głodu.  Ot, do czego prowadzi nagradzanie wedle potrzeb i wymaganie podług talentów, wiedzie do wzrostu potrzeb i zaniku zdolności. Czytaj więcej ->

Wiek niesie ze sobą przywileje.  Kuśtykając powolutku w stronę brutalistycznej architektury londyńskiego Posku, i zachwycając się jednocześnie pierwszym słonecznym dniem od dawien dawna, rozmyślałem, co też byłby Józef Mackiewicz miał do powiedzenia na temat tych wszystkich akademii na cześć?  Jedna odbyła się w jego urodziny w Warszawie, a teraz druga w Londynie, a on nie lubił ani Londynu, ani Warszawy, ani laurek.  Zajęty radosnym ćwierkaniem ptaszków w parku, spóźniłem się na otwarcie sesji, co uchroniło mię przed okolicznościowymi przemówieniami.  Jakby na to nie patrzeć, okazuje się namacalnie, że jednym z przywilejów podeszłego wieku jest kaprys bezkarnego spóźniania się na akademie.  Zasiadłem cichutko na krzesełku z tyłu, dopiero wówczas, gdy niezrównana pani Dobrosława Platt, dyrekorka Biblioteki Polskiej, zapraszała pierwszych uczestników sesji do zajęcia miejsc na wywyższeniu.  Wyniesieni na piedestał zostali pp. Bolecki, Chojnacki i Bąkowski. Czytaj więcej ->

Od wielu lat narzekam, że nikt nie podejmuje merytorycznej dyskusji na temat Mackiewicza, a jako substytut rozlega się tylko nieskładne gaworzenie na temat nie istniejącej tzw. sprawy Mackiewicza.  Prawdę mówiąc, nie spodziewałem się wiele po sesji naukowej w Warszawie, więc merytoryczna dyskusja była pewnym zaskoczeniem, a jednak to, co usłyszałem, przeszło moje oczekiwania.* Czytaj więcej ->

Motto:
Natura sama sobie poradzi. Wystarczy jej nie przeszkadzać.
Zasłyszane

Zasadność powyższego twierdzenia nie podlega dyskusji. Należałoby jednak uzupełnić je o pytania: co to znaczy „sobie poradzi”, co będzie wynikiem owego „poradzenia sobie” i co to znaczy „nie przeszkadzać”. Można co prawda domniemywać, że w ideologii ekobolszewizmu owo „nieprzeszkadzanie” sprowadza się do wyeliminowania zarówno wszelkich działań i aktywności ludzkiej, jak i samego człowieka, a w następstwie – pozostawienie biegu spraw „odwiecznym prawom natury”, pojmowanym na wzór „odwiecznych praw historii” lub „praw postępu”, nie zaprzątając sobie głowy, tak utrudniającą akceptację rewolucyjnej żarliwości projekcją skutków. Ale może warto zatrzymać się w tym punkcie i postarać się odpowiedzieć na pytanie, dokąd wiedzie ideologizacja tej prostej przyrodniczej zasady – „nie przeszkadzać”. Otóż, rychło spostrzeżemy, że  znaczenie skądinąd prawdziwego twierdzenia ulega radykalnej zmianie, podobnie jak nierówność społeczna po zawłaszczeniu tego pojęcia przez Marksa, jak pojęcie reformy rolnej podjęte przez bolszewików, czy prawa kobiet, poddane pro-aborcjonistycznej mutacji. Czytaj więcej ->

Chwilowo zarówno kraj, pocięty sztucznymi zasiekami najeźdźcy, jak emigracja, tylko pośrednio mogą być zainteresowane losami Cerkwi, które, sądzić wypada, nigdy nie będą nam obce, a nad którymi boleć tylko możemy wspólnie z jej wyznawcami.  Gdyż Cerkiew prawosławna, przechodzi w tej chwili poważny kryzys.  Staczając się po równi pochyłej wypadków politycznych, stała się tej polityki igraszką, nieraz intrygą.  Niewątpliwie jest to wielka „Smuta”, którą przeżywa.

Słowa te wypowiedział Józef Mackiewicz w 1948 roku na łamach pisma Lwów i Wilno.  Kiedy mówił o kraju pociętym zasiekami, miał na myśli nie tylko swój kraj rodzinny, nie tylko Wileńszczyznę, ale szerszą krainę, której czuł się obywatelem; krainę, obejmującą kraje bałtyckie i błota Polesia, Białoruś, Podole i Wołyń, dalszą Ukrainę i Rosję właściwą, kraj z gruntu prawosławny, w którym jednak różne wyznania chrześcijańskie, starowiercy i sekciarze, ewangelicy, katolicy i unici, żyli od wieków obok siebie w zgodzie – w zgodzie także z żydami i muzułmanami.  Nie sądzę, by wielu Polaków podzielało dziś bolesny smutek Mackiewicza nad upadkiem Cerkwi prawosławnej.  Ale on widział w jej losach przestrogę: Czytaj więcej ->

Dawno temu, na wykładzie z botaniki na jednym z wydziałów przyrodniczych, kiedy uczyliśmy się identyfikacji gatunków, prowadzący opowiedział anegdotę. Kiedy w rejonie Ojcowa w latach dwudziestych ubiegłego wieku zlokalizowano stanowisko brzozy ojcowskiej, postanowiono objąć ją ochroną. Nie bez szczególnego powodu. Miejscowa ludność „od zawsze” wykorzystywała witki brzozowe do masowej produkcji mioteł, istniało zatem realne zagrożenie, że ofiarą tego procederu padnie właśnie izolowane stanowisko czyli miejsce występowania tego endemicznego, jak sądzono wcześniej, gatunku. Po prostu jakiś miotlarz, przygotowując partię mioteł na targ, mógł w krótkim czasie wyciąć w pień całą populację. Zakazano więc wycinania brzozy na miotły w tym rejonie. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Wbrew oczekiwaniom, nasza zagrożona brzózka zaczęła gwałtownie zanikać. Okazało się, że była szybko wypierana przez dużo silniejszy od niej gatunek, czyli zwykłą brzozę, tzn. brzozę brodawkowatą, którą miejscowi chłopi zdecydowanie preferowali przy wyborze materiału na miotły i skrupulatnie ją przycinali, blokując w ten sposób jej ekspansję. Gdy im to uniemożliwiono, to szybko zaczęła dominować nad gatunkiem chronionym i wypierać go z zajmowanego terenu. Ponadto, nasza ojcowska brzoza znosiła znacznie lepiej sporadyczne przycięcia, zyskując tym samym dodatkowo przewagę nad agresywną konkurentką. Warunkiem istnienia wybranej do ochrony, rzadkiej rośliny w tym miejscu, okazała się być aktywność gospodarcza miejscowej ludności. Na szczęście, po spostrzeżeniu tej zależności, botanicy, obserwujący rezerwat, szybko doprowadzili do zniesienia zakazu ingerencji ludzkiej, a zatem do – jak to określił siedzący obok kolega – „wykończenia przez doniosły akt ochrony” nie doszło.

Czytaj więcej ->

1. Od wielu tygodni trwały demonstracyjne przygotowania sowieckiej Rosji do inwazji na równie sowiecką Ukrainę. Przygotowania w żadnym razie nie były kamuflowane. Komunistyczny prezydent Xi prosił jedynie Putina o niezakłócanie igrzysk; przywódca sowieckich liberałów Żirinowski jeszcze w grudniu zapowiadał: „wejdziemy do was 22 lutego”. Jak interpretować tę niewątpliwą „teatralność” wojennych przygotowań?

Zarówno ogłaszana wszem i wobec i trwająca de facto od zeszłego roku koncentracja wojsk sowieckich przy granicy Federacji Rosyjskiej i Ukrainy, jak i sama napaść mają za cel nie tylko efekt „kinetyczny” (o którym później), ale również informacyjny, jest to sygnalizacja strategiczna. Czytaj więcej ->

Obserwując bieżące wydarzenia na Ukrainie nasuwa się oczywiste pytanie, jak to jest możliwe, że sowieckie lotnictwo nie było zdolne do wywalczenia przewagi w powietrzu w ciągu pierwszych godzin konfliktu. Wydawałoby się, że osiągnięcie tego celu jest absolutnie kluczowe w przypadku każdego starcia militarnego, a zwłaszcza takiego, gdzie siły lądowe muszą być wspierane przez lotnictwo taktyczne. Z jakichś powodów jednak, do dziś, tj. do 10.03.2022, Siły Powietrzne Ukrainy wciąż stanowią liczącą się siłę bojową, a sowieckie samoloty nie są w stanie przeprowadzać ataków na cele naziemne w skali zapewniającej wojskom lądowym wystarczającego wsparcie. Czytaj więcej ->

1. Od wielu tygodni trwały demonstracyjne przygotowania sowieckiej Rosji do inwazji na równie sowiecką Ukrainę. Przygotowania w żadnym razie nie były kamuflowane. Komunistyczny prezydent Xi prosił jedynie Putina o niezakłócanie igrzysk; przywódca sowieckich liberałów Żirinowski jeszcze w grudniu zapowiadał: „wejdziemy do was 22 lutego”. Jak interpretować tę niewątpliwą „teatralność” wojennych przygotowań?

Wspomniana w pytaniu „teatralność” wojennych przygotowań, ślamazarność ofensywy, postawienie w stan gotowości arsenału nuklearnego sowietów, według mnie, ma budować tło dla wydarzeń, których będziemy świadkami. Moja pierwotna teza o przeprowadzaniu manewrów z użyciem ostrej amunicji nie broni się właśnie przez ślamazarność całej operacji. Spodziewałem się, że sowieci przejdą przez Ukrainę jak błyskawica; że dojdzie do kilku potyczek czerwonych z niebiesko-żółtymi. Po czym zostanie ustanowiona w Kijowie nowa władza, wschodnie obszary Ukrainy zostaną przyłączone do sowietów. Na to wszystko świat trochę pomarudzi, ale szybko przejdzie do porządku dziennego i śmiało będzie można oddać do użytku drugą nitkę rurociągu położonego na dnie Bałtyku. Czytaj więcej ->

Drogi Panie Michale,

proszę wybaczyć, ale nie jestem w stanie odpowiedzieć dokładnie na te pytania, ponieważ za mało wiem, a nie zamierzam czerpać wiedzy o świecie z tak rzetelnych źródeł jak TVP, BBC, CNN czy inne reżimowe gadzinówki. Wielokrotnie i od kilkunastu lat pisałem o tym, jakie są plany „elit” i póki co z przykrością stwierdzam, że miałem rację, dlatego mój kolejny tekst o tym samym nie ma sensu. Niech sobie ludzie wierzą w oficjalne narracje, w smoki i baby jagi, niech cieszą się swoimi paszportami szczepionkowymi dającymi im nieśmiertelność i wolność małpy w zoo. Po co im prawda, tym bardziej, że za chwilę będą mieli Metaverse. Dlatego w dużym skrócie: najbardziej prawdopodobna wydaje mi się wersja, że konflikt na Ukrainie jest projektem teatralnym – w stylu rzekomej pandemii kataru i zbawiennych szczepionek – wcześniej uzgodnionym pomiędzy państwami zachodnimi a Rosją i jej zapleczem ekonomiczno-militarnym, czyli Chinami. Jest to potrzebne, by czymś zająć głupi lud w czasie, gdy system monetarny świata leży, demografia wygląda fatalnie, gospodarka przechodzi apogeum kryzysu ciągnącego się od jesieni 2007, skompromitowany stary hegemon z przywódcą w pieluchomajtkach już nie daje sobie rady z niczym, nawet z dodrukiem papierków, nowy hegemon właśnie się budzi, narracja kowidowa się wyczerpuje, a krzywą oczekiwań ludności należy nadal obniżać, podobnie jak średnie trwanie życia, by zmniejszyć dług, więcej nakraść, wprowadzać jakiś kretyński, nieracjonalny zielony ład i komunizm z utęsknionym dochodem gwarantowanym (ten dochód tylko dla zaszczepionych, rzecz jasna). Widoczne osłabienie siły oddziaływania retoryki pandemicznej oraz budzący się do dziecinnych, na razie pokojowych protestów mieszkańcy państw żartobliwie zwanych demokratycznymi, zmusiło „elity” globalne do postawienia na konflikt kinetyczny. Pozwoli to na uporządkowanie i przegrupowanie sił, by ze zdwojoną energią dalej można było tumanić i tak kompletnie zidiociałe i rozmiękczone społeczeństwa Zachodu. Za kilka lat trzeba będzie poświęcić Tajwan, a może Polskę. I tak to potrwa najbliższą dekadę, aż do wprowadzenia założeń Wielkiego Resetu, ujętych w znanym dziele Klausa Schwaba. Czytaj więcej ->

1. Od wielu tygodni trwały demonstracyjne przygotowania sowieckiej Rosji do inwazji na równie sowiecką Ukrainę. Przygotowania w żadnym razie nie były kamuflowane. Komunistyczny prezydent Xi prosił jedynie Putina o niezakłócanie igrzysk; przywódca sowieckich liberałów Żirinowski jeszcze w grudniu zapowiadał: „wejdziemy do was 22 lutego”. Jak interpretować tę niewątpliwą „teatralność” wojennych przygotowań?

Jakaś teatralność właśnie. Nic innego kupy się nie trzyma. Same koncentrowanie wojsk miało stanowić kartę, którą się nie zagrywa, a jedynie pokazuje przeciwnikowi. Karta raz zagrana, zagrana powtórnie być nie może, natomiast atut, o którym poinformuje się przeciwnika, ale go nie użyjemy, w pewien przewrotny sposób może być używana permanentnie, jak ten wciąż i wciąż wiszący miecz Damoklesa. Tak jak napisałem w dyskusji gdzie indziej, do samego ataku dojść nie miało, a tu z niewiadomych powodów petarda ćwiczebno-pokazowa jebnęła Putinowi w rękach. Czytaj więcej ->

1. Od wielu tygodni trwały demonstracyjne przygotowania sowieckiej Rosji do inwazji na równie sowiecką Ukrainę. Przygotowania w żadnym razie nie były kamuflowane. Komunistyczny prezydent Xi prosił jedynie Putina o niezakłócanie igrzysk; przywódca sowieckich liberałów Żirinowski jeszcze w grudniu zapowiadał: „wejdziemy do was 22 lutego”. Jak interpretować tę niewątpliwą „teatralność” wojennych przygotowań?

W obecnej sytuacji próba oceny wydarzeń na Ukrainie będzie obarczona znacznym ryzykiem błędu. Mgła wojny, jak mawiają niektórzy komentatorzy, a właściwie mgła sowieckiej dezinformacji zaciera prawdziwy obraz i prowokuje do snucia mniej lub bardziej prawdopodobnych teorii. Poniższe nie będzie więc analizą, a tylko przymiarką do uporządkowania treści, które docierają z terenów objętych działaniami Kremla.

Ostentacja przygotowań do wojny wydawała mi się sposobem zademonstrowania przez Putina całkowitej niemocy politycznej, militarnej i moralnej szeroko rozumianego Zachodu. Niezdolność konsolidacji i spójnego działania NATO i EU wobec gromadzenia sowieckich sił wzdłuż granicy z Ukrainą była przez ostatnie dwa miesiące kompromitująca dla tych organizacji i już samo to mogło być celem Putina. Podziały wzdłuż indywidualnych interesów zostały ukazane w jaskrawym świetle. Rozłam pomiędzy USA i Niemcami w obliczu potencjalnego konfliktu z ChRL pokazał słabość, a wręcz faktyczny rozpad NATO. Manewr kremlowskich decydentów wydawał się ostatecznym zamknięciem nepowskiej operacji zapoczątkowanej przez Gorbaczowa w połowie lat 80-tych. Koniec z „odwilżą”, koniec z farsą „upadku” komunizmu, koniec z grą pozorów, teraz nastąpi powrót do dawnej polityki w stylu stalinowskim. Moment takiej zmiany wydaje się idealnie dobrany. Rozkład i degeneracja cywilizacji zachodniej prowokuje do lekkiego pchnięcia tej zdewastowanej konstrukcji i obserwacji ostatecznej destrukcji. Ale do osiągnięcia tych celów operacja militarna w skali obserwowanej obecnie na Ukrainie wydaje się strzelaniem z działa do muchy. W świetle powyższych, hipotetycznych zamiarów, jest to manewr zupełnie niezrozumiały. Czytaj więcej ->

1. Od wielu tygodni trwały demonstracyjne przygotowania sowieckiej Rosji do inwazji na równie sowiecką Ukrainę. Przygotowania w żadnym razie nie były kamuflowane. Komunistyczny prezydent Xi prosił jedynie Putina o niezakłócanie igrzysk; przywódca sowieckich liberałów Żirinowski jeszcze w grudniu zapowiadał: „wejdziemy do was 22 lutego”. Jak interpretować tę niewątpliwą „teatralność” wojennych przygotowań?

Teatralność jest u Zełeńskiego tragicznego aktora, choć podobno komedianta. Putin wyraźnie powiedział, że Rosja nie ma gdzie się cofać przed naporem NATO. Trudno, by nie rozumiał, co się święci obserwując dywersję Zachodu w Syrii, na Białorusi i w Kazachstanie nie mówiąc o wcześniejszych rosyjskich doświadczeniach z partyzantką na Kaukazie i z Gruzją. Już w 2008 r. wyraźnie powiedział, że Rosja nie zgodzi się na członkostwo Gruzji i Ukrainy w NATO. Trudno by Putin nie zareagował w obliczu ludobójstwa Rosjan w Donbasie i Ługańsku. Nie mógł puścić mimo uszu przechwałek Zełeńskiego w Monachium, gdzie komik mówił o ukraińskiej broni atomowej. Do inwazji doszło dlatego, że Zachód nie chciał dać Rosji gwarancji bezpieczeństwa wykluczając członkostwo Ukrainy w NATO, aranżując de facto członkostwo tylnymi drzwiami i łamiąc swoje wcześniejsze zobowiązania w sprawie nierozszerzania NATO. Innymi słowy Ameryka pracowała nad tym, by inwazję sprowokować wyobrażając sobie, że Ukraina będzie dla Rosji czymś w rodzaju Wietnamu, albo nowego Afganistanu. Czytaj więcej ->

Moim zdaniem, teatralność fazy poprzedzającej wkroczenie wojsk sowieckich na demobolszewicką Ukrainę w oczywisty sposób miała na celu sprawdzenie i „urobienie” Zachodu do przyszłych wydarzeń i określenie stopnia możliwości jego zaangażowania się. Jeszcze podczas niej wyraziłem zdanie, że celem może być „akcja porządkująca” ukraińską demokraturę na wzór operacji gruzińskiej z 2008 roku czy tej sprzed sześciu lat, dopuszczając też możliwość „polowania na jelenia z ponętną łanią”. Wobec aktualnych wydarzeń skłaniam się za tą drugą opcją, co przebieg wydarzeń wydaje mi się potwierdzać. Docierające informacje świadczą o tym, że sowieci do „inwazji” nie wysłali jednostek bojowych tylko ćwiczebne i jeszcze nie wyszkolone, ze świeżego poboru. Jednak nie są to wg mnie „ćwiczenia z użyciem ostrej amunicji” jak stwierdził wcześniej jeden z dyskutantów. Jest to „rozpoznanie bojem” i „przygotowanie teatru działań”. Jedność ukraińskiej armii jest demonstracyjna (choć podobno na froncie krymskim doszło do jej załamania; ze względu na powszechny brak informacji o położeniu i ruchach wojsk trudno cokolwiek potwierdzić). Powód narodzenia się idei tej „inwazji” był moim zdaniem ten sam co w latach 1990-99 w Jugosławii: wciągnąć Zachód w rozgrywkę na swoim terenie, związać jego (zasadniczo polityczne) siły i maksymalnie je osłabić, aby go ostatecznie pokonać w przyszłości, którą to fazę może rozpocząć „deputinizacja”. Wydarzenia po „inwazji” pokażą, czy celem jest tylko Europa. W moim mniemaniu „inwazja” jest właśnie wstępem do „deputinizacji”. Poznawszy dobrze słabość ofiary i jej anatomię, zgromadziwszy i zabezpieczywszy kapitał (obszczak), oplatając ją swoją siecią, wspólnie z komunistami chińskimi, sowieci wydają się być gotowi do uderzenia w fundamenty Zachodu. Uważam, że czekistowska ekipa zdecydowała się na ten krok, osiągnąwszy już to, do czego została wyznaczona. Sowieci mogliby kontynuować swoją dotychczasową taktykę bez ponoszenia znaczniejszych kosztów, ale postanowili przyspieszyć wydarzenia, zapewne uznając, że sytuacja już dojrzała do bardziej zdecydowanego „przechylenia talerza”. Inscenizacja zdaje mi się być wzorowana na hiszpańskiej „wojnie domowej”. Oprócz dostaw broni z Zachodu i z „demoludów”, które odgrywają w wydarzeniach wiodącą rolę, powstają już „brygady międzynarodowe”. Można oczekiwać, masowych demonstracji pokojowych na świecie itp. Dzisiejsza integracja Zachodu nie oznacza integracji prawicy, quasi-prawicy, czy „demokratów”. Oznacza integrację przede wszystkim bolszewików i pro-bolszewików. Gdy na Kremlu zmieni się ekipa na „gołębi”, co mogą uwiarygodnić „dysydenci” w rodzaju Nawalnego, integracja polityczna rządów Zachodu pęknie jak bańka mydlana. Taki jest moim zdaniem cel dzisiejszych działań wojennych i cel dalekosiężny: przez integrację Zachodu do jego dezintegracji. Cel wynikający logicznie z zastosowania „nowej metodologii” Golicyna.

Nie pierwszy raz w historii bolszewizmu mamy do czynienia ze zjawiskami, które umykają racjonalnej interpretacji, a ich rzeczywistego znaczenia nie potrafimy pojąć ad hoc. Bywa, że nie przestają być nigdy dyskusyjne. Dlaczego w latach 60. XX wieku (w tym samym czasie, gdy triumfalnie zapowiadano przyjście komunistycznego ustroju) zezwolono w związku sowieckim na oficjalny druk antysowieckiej literatury (casus Sołżenicyn). Z jakich przyczyn pozwalano na opozycyjną działalność ludzi o niekiedy bardzo głośnych nazwiskach (Sacharow). Dlaczego preparowano „dowody” (Kukliński), jakoby związek sowiecki planował zbrojną inwazję na szczerze socjalistyczny peerel, skoro samo powstanie ruchu solidarności było komunistyczną prowokacją? Podobnych zagadnień i pytań można by formułować wiele, a każde z nich może być przedmiotem zażartej dyskusji. Czytaj więcej ->

Odmawiaj modlitwę Św. Tomasza z Akwinu o dar mądrości. Pojmij, że
twoje intelektualne życie jest oddaniem się Bogu. Poszukujesz prawdy –
to nie jest ani aktywność zawodowa ani uniwersytecka kariera.

Olavo de Carvalho

O śmierci brazylijskiego filozofa dowiedzieliśmy się od Andrzeja Dajewskiego, z komentarza. Andrzej pisał o miałkości antykomunizmu, przywołując dla uplastycznienia myśli obrazek „paru łupinek na morzu”, wymieniając kilka nazwisk, wśród nich zmarłego w styczniu tego roku Olavo de Carvalho. Akurat to nazwisko nie pasuje do kontekstu. Pośród antykomunistycznych szyprów przeciekających łajb, de Carvalho winien uchodzić za admirała. Czytaj więcej ->

Przylepiło się do Józefa Mackiewicza – pisał Kazimierz Zamorski, opisując machinacje, mające zdyskredytować autora Kontry. Fraza „przylepiło się” doskonale określa wszystkich, którzy w związku z twórczością pisarza, chcieliby osiągnąć osobiste cele. Przez ostatnie 30 lat pojawiło się wiele inicjatyw tego rodzaju: od prób „wygładzania” kanciastych tez politycznych; poprzez zawłaszczanie praw autorskich; aż po pomysły wykorzystania antykomunizmu Mackiewicza dla celów „państwowotwórczych”. Osobliwym przejawem tej ostatniej aktywności jest uchwała, ogłaszająca rok 2022 rokiem Józefa Mackiewicza. Jej wykładnię zaprezentował z mównicy G. Braun:

Szczęść Boże wszystkim antykomunistom jak Józef Mackiewicz. […] Czytajcie go, a doczytacie się, że być może sam śp. Józef Mackiewicz nie byłby zadowolony z tego, że w ogóle nad taką uchwałą procedujemy. Tak jak za PRL-u surowo przestrzegał przed przyzwalaniem na publikację jego książek w formie, być może, ocenzurowanej, selektywnej w kraju, tak też czczenie jego pamięci przez ten ciągle jeszcze na poły post-PRL-owski Sejm, Sejm Rzeczypospolitej trzeciej i pół, mógłby uznać wręcz za zniewagę. […]

Mimo wszystko moment jest dość wzruszający i przełomowy, jeśli dochodzi do procedowania nad tą uchwałą w atmosferze, jak widzę, koncyliacyjnej, ogólnej niekontrowersyjności tej postaci, chociaż gdyby, powtarzam, była wam lepiej znana jego twórczość, pewnie chcielibyście go wyświęcić z tej sali i z życia publicznego Rzeczypospolitej, tak jak chciał to uczynić Adam Michnik, w swoim czasie nominując Mackiewicza na zoologicznego antykomunistę. Jednak jest jakiś postęp w przyrodzie. Dzięki temu, że tu, w Sejmie, to nazwisko i imię pada, jeszcze parę osób o nim usłyszy. Jest to gorzkie zwycięstwo zza grobu Józefa Mackiewicza, zaprawione dodatkową goryczą przez ten pokaz hipokryzji, który tutaj po raz kolejny jest dawany.

Trudno, doprawdy, podzielać „wzruszenie” p. Brauna. Czytaj więcej ->